ex.
1 a. <οἱ δὲ θεοὶ πὰρ Ζηνὶ καθήμενοι ἠγορόωντο:> πιθανῶς ἐκ τοῦ κάτωθεν θορύβου εἰς οὐρανὸν τὴν σκηνὴν σεμνύνων μετήγαγε, B(bce3e4)T ποικίλλων ἅμα τὴν ποίησιν τόποις τε καὶ προσώποις καὶ λόγοις. ὑπονοεῖν δὲ δεῖ παρὰ τὴν ἁρπαγὴν Ἀλεξάνδρου τοὺς λόγους γεγενῆσθαι τοῖς θεοῖς. ηὔξησε δὲ τὸ ἀγωνιστικὸν τῆς ὑποθέσεως τῇ τῶν θεῶν προνοίᾳ. B(be3e4)T
ex.
1 b. <πάρ:> τὸ πάθος ἀποκοπή, οὐ συναλιφή· συναλιφὴ γὰρ γίνεται φωνήεντος ἐπιφερομένου. T
ex.
1 c. <ἠγορόωντο:> ἐδημηγόρουν, ἐκ τοῦ B(bce3) ἀγορή ἀγορῶ ἠγορῶντο, B(bce3)Til καὶ διαιρέσει ἢ μᾶλλον πλεονασμῷ ἠγορόωντο. B(bce3)
d (?)
2. χρυσέῳ ἐν δαπέδῳ: πῶς τὸν οὐρανὸν „πολύχαλκον“ λέγει (Ε 504) καὶ πάλιν χρυσοῦν, ὡς τὸ χρυσέῳ ἐν δαπέδῳ; ἰστέον δὲ ὅτι —————— ὅταν δὲ καλόν, χρυσοῦν. A
ex. ex. ex.
2 a. χρυσέῳ ἐν δαπέδῳ: ἀπὸ τῶν παρ' ἀνθρώποις τιμίων αὔξει τὰ θεῖα. τέως δὲ νῦν ἀνθρωποπαθεῖς εἰσάγει τοὺς θεοὺς προρρυθμίζων ἡμᾶς πληγὰς αὐτῶν ἀκούειν καὶ πάθη. B(bce3e4)T | δάπεδον δὲ τὸ ὁμαλὸν χωρίον, γήπεδα δὲ τὰ ἐν ταῖς πόλεσι προκείμενα ταῖς οἰκίαις οἷον κηπίδια· οἰκόπεδα δὲ οἰκίας κατεριφθείσης ἔδαφος. a b (bce3e4)T | δύο δὲ δηλοῖ ὅτι τε ἀεὶ τὰ τῶν θεῶν ἡβᾷ καὶ ὅτι παρὰ τὸν καιρὸν τῆς ἥβης οὐκ ἀπρονοητοῦσιν. B(bce3e4)T
ex. ex.
2 b.1 μετὰ δέ σφισι πότνια Ἥβη: ὅτι τῷ „δέ“ (Δ 1) †τὸν δέ ἀνθυπήγαγεν εἰς τὸν δέ†, „τὴν δέ, / ἐκ δ' εὐνάς, κατὰ δὲ πρυμνήσια“ (cf. Α 435-6), ὡς „εἰ μὲν δὴ Ὀδυσεύς, / ταῦτα μέν“ (cf. χ 45-6) T | <***> Διὸς οἰνοχόος· ἢ ὅτι περὶ Ἰλίου ὁ λόγος, ἵνα μὴ λυπῇ τὸ συμπόσιον. νέων δὲ τὸ ὑπηρετεῖν, ὡς καὶ Μεγαπένθης (cf. ο 103. 122). ὅθεν καὶ παῖδας τοὺς δούλους φαμέν. B(bce3e4)T
2 b.2 τόνδε τὸν δέ ὦδε ἀνθυπήγαγεν †ὁ δέ†· συνδετικὸς γάρ ἐστι καὶ αὐτῷ ἀεὶ ἀκολουθεῖ, 1b (bce3) ὡς τὸ „τὴν δ' ἐξ ἁλὸς ἤπειρον ἔρυσσαν, / ἐκ δ' εὐνὰς ἔβαλον, / ἐκ δὲ καὶ αὐτοὶ βαῖνον“ (cf. Α 435-7). B(be3)
hrd.
2 c. μετὰ δέ σφισι: τὸ σφίσι κατ' ἔγκλισιν ἀναγνωστέον νῦν, ἵνα εἰς ἁπλῆν ἀντωνυμίαν ἡ μετάληψις γένηται. τοῦτο δὲ τὸ παρατήρημα οἱ ἀπ' Ἀριστάρχου παραγγείλαντες διηνεκῆ τὴν ἀνάγνωσιν οὐκ ἐφύλαξαν· ἀληθὲς γάρ ἐστιν ὅτι ἡ σφίσιν ἐγκλιτικὴ οὖσα εἰς ἁπλῆν μεταλαμβάνεται, ὥσπερ καὶ ἐπὶ τοῦ „ἔτι γάρ σφισι κῦδος ὀρέξω“ (Ρ 453), οὐ μὴν ὀρθοτονουμένη πάντως εἰς σύνθετον· ἔστι γὰρ ὅτε καὶ εἰς ἁπλῆν. εἰς μὲν οὖν σύνθετον οὕτως „αἵ ἑ μετὰ σφίσιν εἶχον“ (Χ 474), εἰς ἁπλῆν δὲ οὕτως „τοὺς δ' ἄναγον ζῳούς, σφίσιν ἐργάζεσθαι“ (ξ 272), „σφίσι δ' αὐτοῖς δαῖτα πένεσθαι“ (δ 683)· οὐ γὰρ δὴ καὶ οἱ αἰχμάλωτοι ἄγονται ἑαυτοῖς ἐργάζεσθαι, ἀλλ' αὐτοῖς τοῖς ἄγουσι· οὐδὲ οἱ μνηστῆρες τὰ πρὸς τὴν δαῖτα ἑαυτοῖς παρεσκεύαζον, ἕτεροι δὲ αὐτοῖς. A
ariston. d d
2 d. πότνια Ἥβη: ὅτι παρθένος ἡ Ἥβη· οἰνοχοεῖ γάρ. οὐκ ἄρα γεγάμηται ὑφ' Ἡρακλέους, ὡς ἐν τοῖς κατὰ τὴν Νέκυιαν ἠθετημένοις (sc. λ 602-4). | δι' ἣν δὲ αἰτίαν οὐ πάρεστι —————— διὰ τὴν πρὸς αὐτὸν χάριν. | διὰ τί δὲ καὶ μόνῳ τῷ Διῒ —————— τοῦτο γὰρ ὁ Γανυμήδης. A
did. hrd.
3 a. {νέκταρ} ἐῳνοχόει: κατ' ἔνια τῶν ὑπομνημάτων „ἐνῳνοχόει“ φέρεται. οἱ δέ φασι Ζηνοδότειον εἶναι τὴν γραφήν· ἐν μέντοι ταῖς ἐκδόσεσι χωρὶς τοῦ ν εὕραμεν. | διαφόρους δὲ δόξας ἐκτίθεται <ἐν> τῇ Προσῳδίᾳ (2,42,30) ὁ Ἡρωδιανός. ᾗ δὲ ἀρέσκεται, αὕτη ἐστίν· ἔθος ἐστὶ τῷ ποιητῇ ἀποβάλλειν πολλάκις τὸ κατ' ἀρχὴν ε ἐπὶ τῶν παρῳχημένων, ἔσθ' ὅτε δὲ καὶ πλεονάζειν. πρόδηλοι δὲ αἱ χρήσεις· „στῆσα δ' ἐν Ἀμνησῷ“ (τ 188), „σκῆπτρον μέν τοι δῶκε“ (Ι 38)· τὸ γὰρ ἐντελὲς „τῷ δ' ἕτερον μὲν ἔδωκεν“ (Π 250). οὕτως οὖν καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου· τὸ μὲν γὰρ ἀκόλουθόν ἐστι κίνημα ἀπὸ τοῦ οἴγω ᾦγεν κατὰ παρατατικόν· „τόνδ' οὐ θεὸς ἄλλος ἀνῷγεν“ (Ξ 168)· ἀλλὰ τὸ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ε „χηλοῦ δ' ἀπὸ πῶμ' ἀνέῳγεν“ (Π 221). καὶ ἀπὸ τοῦ ἁνδάνω ἥνδανε<ν>· „ἀλλ' οὐκ Ἀτρείδῃ Ἀγαμέ<μνονι> ἥνδανε“ (Α 24)· τὸ δὲ κατὰ πλεονασμὸν „οὐδ' Ἀγαμέμνονι πάμπαν ἑήνδανε“ (γ 143). καὶ πάλιν „ἕσσατο δ' ἔκτοσθεν“ (Κ 334), εἶτα ἐν ἑτέροις „ἑέσσατο δέρμα“ (Κ 177). ἀπὸ δὲ τοῦ ὤθω βαρυτόνου τὸ „ὧσα παρέξ“ (ι 488), καὶ ὧσε τὸ τρίτον, ὃ ἐν πλε<ονασμῷ> φησι „κὰδ δ' ἄρ' ἐπὶ στόμ' ἔωσεν“ (Π 410). οὕτως οὖν καὶ ἐπὶ τούτου· ἐν ἑτέροις γάρ φησι „ᾠνοχ<όει> δ' υἱὸς Μενελάου“ (ο 141), ὅπερ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ε ἀκολούθως πάλιν ἀπεφήνατο νέκταρ ἐῳνοχ<όει>. A
ex. hrd. did.
3 b.1 νέκταρ ἐῳνοχόει: καταχρηστικῶς, ὡς βωμὸν οἰκοδομεῖν καὶ „ἵπποι βουκολέοντο“ (Υ 221). | πλεονασμὸς δέ ἐστιν ὡς τὸ „ἑήνδανε“. | τινὲς δὲ γράφουσιν „ἐνῳ<νο>χόει“. T
hrd. ex.
3 b.2 πλεονασμός ἐστιν ὡς τὸ „ἀνέωγε“ καὶ „ἑήνδανε“. | καταχρηστικῶς οὖν τὸ †ἐωνοχόουν† ἐπὶ τοῦ νέκταρος, ὡς τὸ βωμὸν οἰκοδομεῖν καὶ ἵππους βουκολέειν. B(bce3e4)
ex.
4 a. δειδέχατο: ἀπὸ τῆς δεξιᾶς· ἐδήλωσε δὲ αὐτὸς ἐκ τοῦ „πλησάμενος δ' οἴνοιο δέπας δείδεκτο“ (Ι 224). καὶ ὁ φιλόφρων „ἀριδείκετος“ (Λ 248 al.). B(bce3)T
ex.
4 b. Τρώων πόλιν εἰσορόωντες: ἀπρεπές φασιν, εἰ τέρπει τοὺς θεοὺς πολέμων θέα. ἢ οὐκ ἀπρεπές· τέρπει γὰρ τὰ γενναῖα ἔργα· ἄλλως τε πόλεμοι καὶ μάχαι ἡμῖν δεινὰ δοκεῖ, τῷ δὲ θεῷ οὐδὲ ταῦτα δεινά· συμπληροῖ γὰρ ἅπαντα τὴν ἁρμονίαν τῶν ὅλων, ἅπερ καὶ Ἡράκλειτος (vors.6 22 b 102) λέγει, ὡς τῷ μὲν θεῷ καλὰ πάντα καὶ ἀγαθὰ καὶ δίκαια, ἄνθρωποι δὲ ἃ μὲν ἄδικα ὑπειλήφασιν, ἃ δὲ δίκαια. B(bce3e4)T
ex.
5. <ἐρεθιζέμεν Ἥρην:> ἤθελε μὲν παράβασιν τῶν ὅρκων ποιῆσαι δι' Ἀχιλλέα, τὴν δὲ αἰτίαν αὐταῖς περιτιθέναι. B(bce3e4) Til
ex.
6 a.1 <παραβλήδην:> ἀπατητικῶς διὰ τὸ λέγειν „αὖτις δ' Ἀργείην Ἑλένην“ (Δ 19). ἢ ἀντιπαραβάλλων τὰς ἐπικούρους θεάς. Til
6 a.2 λέγει δὲ τοῦτο ὁ Ζεὺς ἢ ἀπατητικῶς, ἢ πρὸς τὰς τῶν Τρώων ἐπικούρους συγκρίνων θεὰς αὐτήν. B(bce3e4)
ex.
7. ἀρηγόνες: ἐπὶ θηλυκοῦ μόνου τάσσει αὐτὸ ὁ ποιητής, ἡ ἀρηγών. B(bce3e4)T
ex.
8. <Ἀλαλκομενηΐς:> τοῦτο Κέκροψ αὐτῇ ἐπιτέθεικε πρῶτος, καὶ οὕτως ἐτίμησε. B(bce3)
ex.
9. νόσφι καθήμεναι: νόσφι τοῦ Μενελάου. διασταλτέον δὲ εἰς τὸ καθήμεναι· λείπει γὰρ ὁ καί. B(bce3)T
ex.
10 a.1 <φιλομειδὴς Ἀφροδίτη:> ὅρα δὲ πῶς πάντοθεν τὸ παράδοξον θηρῶν τὴν μὲν Ἥραν Ἀργείαν καὶ τὴν Ἀθηνᾶν καλεῖ πολεμικήν (sc. Δ 8), τὴν δὲ Ἀφροδίτην φιλομειδέα μόνον. πόρρωθεν δὲ ἄρχεται τῶν βουλευμάτων. B(bce3)
10 a.2 πάντοθεν τὸ παράδοξον τηρῶν †τὴν† μὲν Ἀργείαν καὶ πολεμικήν, τὴν δὲ φιλομειδέα φησίν. πόρρωθεν δὲ ἄρχεται τῶν βουλευμάτων. T
ex.
11 a. παρμέμβλωκε: ἀπὸ τοῦ μελῶ μελήσω μεμέληκα, καὶ κατὰ τροπὴν τοῦ η εἰς τὸ ω μεμέλωκα, καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ δευτέρου ε καὶ πλεονασμῷ τοῦ β μέμβλωκα. καὶ ἐπειδὴ ἀμετάβολον πρὸ ἀμεταβόλου οὐχ εὑρίσκεται ἐν συλλήψει, εἰ μὴ τὸ †ν τοῦ μ† ὡς ἐν τῷ μνῆμα, τούτου χάριν πλεονάζει τὸ β καὶ γίνεται μέμβλωκα καὶ ἐν συνθέσει τῆς παρά προθέσεως καὶ συγκοπῇ παρμέμβλωκα καὶ τὸ τρίτον παρμέμβλωκεν. T
ex.
11 b. καὶ αὐτοῦ κῆρας <ἀμύνει>: τινὲς ἀντὶ τοῦ αὐτόθι, τουτέστιν ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ μένουσα τόπου. τὸ δὲ ἀμύνει ἀντὶ τοῦ ἀναβάλλεται. T
ex.
12. καὶ νῦν ἐξεσάωσεν: ἐπαναλαμβάνων ἐρεθίζει αὐτὰς πλέον. T
ex.
13. ἀλλ' ἦ τοι νίκη μὲν ἀρηϊφίλου Μενελάου: λείπει τὸ ἐστί. B(bce3)T διέκρινε δὲ τὸ ἀμφίβολον ὁ λόγος τοῦ Διός, ὅπως μὴ δοκῇ τοῖς Ἀχαιοῖς χαρίζεσθαι ὁ ποιητής. B(bce3e4)T
nic.
14-6. <ἡμεῖς δὲ φραζώμεθ', ὅπως ἔσται τάδε ἔργα, </ ἤ ῥ' αὖτις —————— βάλωμεν>:> βραχὺ διασταλτέον ἐπὶ τὸ τάδε ἔργα (14) καὶ ὄρσομεν (16), βαρυνομένου τοῦ προτέρου συνδέσμου, περισπωμένου δὲ τοῦ δευτέρου. οἱ δὲ ὑποστίζοντες ἐπὶ τὸ ὄρσομεν (16) πάλιν ὑπὸ τῆς πευστικῆς ὑποκρίσεως πλανῶνται, ἐπεὶ καὶ τοῖς δισταγμοῖς αὕτη συμβέβηκε πολλάκις. μηδὲ στίζωμεν ἐπὶ τὸ ὄρσομεν (16)· ὁ γὰρ λόγος, φραζώμεθ', ὡς ἔσται ταῦτα, πότερον πάλιν πόλεμον ποιήσομεν ἢ φιλίαν ἐμβαλοῦμεν. A
nic. ex. ex.
14-5. ὅπως ἔσται τάδε ἔργα, / <ἦ ῥ' αὖτις>: βραχὺ διασταλτέον εἰς τὸ ἔργα (14). | τὸ δὲ ἦ ῥα (15) δύο μέρη λόγου· b (bce3)T ἐλλείπει γὰρ τοῦ ῥά συνδέσμου τὸ α. B(bce3) | ἄρχεται δὲ τῶν κερτομιῶν. B(bce3)T
ex.
15. φύλοπιν: ἐπεὶ κατὰ φῦλα μάχονται. B(bce3e4): T
nic. vel hrd.
16 a.1 φιλότητα: περισπαστέον τὸ δεύτερον ἦ· ἔστι γὰρ διαπορητικόν. B(be3)T
16 a.2 περισπαστέον δὲ καὶ τὸ ἦ φιλότητα· ἔστι γὰρ διαπορητικόν. B(bce3)
did.
17 a. εἰ δ' αὕτως: διὰ τοῦ π αἱ Ἀριστάρχου, „εἰ δ' αὖ πως“. AAim ἐν δὲ τῇ κατὰ Ἀριστοφάνη εἰ δ' αὕτως διὰ τοῦ τ. A
ex. + did.
17 b. εἰ δ' αὕτως τόδε πᾶσι: ἀντὶ τοῦ ὁμοίως. καὶ ἡδὺ γένοιτο οὕτως Ἀριστοφάνης. Ἀρίσταρχος δὲ „πέλοιτο“. T
ex.
18. <οἰκέοιτο:> ἀντὶ τοῦ οἰκείσθω. Til
ex.
19. Ἀργείην Ἑλένην: πᾶσι τοῖς Ἥρας ἐπιθέτοις κοσμεῖ αὐτήν, Ἀργείην (cf. Δ 8), „λευκώλενον“ (cf. Γ 121 et *a 55)· „πόσις Ἥρης“ (Κ 5), „Ἑλένης πόσις“ (Γ 329). T
d ex.
20. ἐπέμυξαν: μεμυκόσι τοῖς χείλεσιν ἐπεμύχθησαν. B(bce3) T | ἠθικῶς δὲ καὶ τὸ γυναικεῖον τῷ σχήματι ἐμφαίνει, ὅπως γνώμης ἔχουσιν. καὶ ἤρκει μὲν τοῦτο, ἡ δὲ ὀργὴ καὶ ἐπὶ λόγους αὐτὴν ἄγει. B(bce3e4)T
ariston. (?)
21 a. πλησίαι αἵ γ' ἥσθην: τὴν καθέδραν Ἥρας καὶ Ἀθηνᾶς ὑποτίθεται ἑκατέρωθεν, πλησίον τοῦ Διός. A
ex.
21. πλησίαι <αἵ γ'> ἥσθην: πλησίον τοῦ Διός· καὶ εἶξε δὲ ἡ Ἀθήνη ἐξ ἀριστερῶν οὖσα τοῦ Διός. T
ariston. ap.dysc.
22. ἀκέων: πρὸς τὸ ἀκέων, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἀκέουσα ἐξενήνεκται· οὐ γάρ ἐστιν ἀντὶ τοῦ ἡσύχως, ὡς ὁ Ἀριστόνικος ἐν τοῖς Σημείοις φησίν (p. 91 friedl.), ὁμοίως τῷ „ἀλλ' ἀκέων δαίνυσθε“ (φ 89)· | ὁ γὰρ Ἀπολλώνιος (ap. dysc. frg. p. 128, 20) ἐν τῷ Περὶ μετοχῆς ἀποδείκνυσιν ἀκριβέστατα ἐκ τῆς συντάξεως ὅτι οὐ δύναται εἶναι ἐπίρρημα μεσότητος. A
d ex.
23. σκυζομένη: ὀργιζομένη. | καὶ οἱ ὀργιλώτατοι Σκύθαι καλοῦνται. a b (bce3)T
ex. ex.
24. Ἥρη δ' οὐκ ἔχαδε: εὐθείας ἐστίν. T | ἔμφασις δὲ τῆς ὑπερεκχεομένης διὰ τοῦ στόματος ὀργῆς. B(bce3)T
ex.
25 a. αἰνότατε Κρονίδη: σχετλιαζούσης ὁ λόγος. ὅτε δὲ φιλοφρονεῖται αὐτόν, „Ζεῦ πάτερ, ἦ ῥά τί μοι κεχολώσεαι, ὅττι κεν εἴπω;“ (Ε 421). B(bce3e4)T
ex.
25 b. <ποῖον τὸν μῦθον:> τὸν ποῖον μῦθον. Til
hrd.
26 a. ἅλιον: δασυντέον τὸ ἅλιον· παρὰ γὰρ τὴν ἁλός γενικὴν κτητικῶς μετήχθη. σημαντικὸν δέ ἐστι τοῦ ματαίου, ἐπεὶ οὐκ εὔχρηστον εἰς πόσιν τὸ θαλάσσιον ὕδωρ· τὸ γοῦν ἐναντίον πότιμον καὶ ποταμὸς λέγεται. A
ex.
26 b.1 ἅλιον θεῖναι πόνον: εὔλογον αἰτίαν τῆς †ἀπωλείας† φησὶ τὸ ἀκυρῶσαι τὰ πεπονημένα. T
26 b.2 εὔλογον αἰτίαν τῆς ἀτιμίας προστίθησι τὸ βουληθῆναι ἀκυρῶσαι τὰ πεπονημένα αὐτῇ. B(bce3e4)
hrd.
27 a. ἱδρῶθ' ὃν ἵδρωσα: αἰτιατική ἐστι κατ' ἔκθλιψιν εἰλημμένη, ἔνθεν προπερισπῶμεν· ὀξύνεται γὰρ ἡ εὐθεῖα ὁμοίως τῷ εὐρώς. τὸ δὲ ἵδρωσα οὐκ ἀναγκαῖον συστέλλειν· δύναται γὰρ καὶ ἐκτείνεσθαι καὶ μηδὲν λυμαίνεσθαι τῷ μέτρῳ. ἔφαμεν δὲ (sc. ad Δ 3) τὸν ποιητὴν ἀδιαφόρως καὶ φυλάσσειν τὸν χρόνον τῶν παρῳχημένων καὶ ἀποβάλλειν. δύναται μέντοι καὶ „ἱδρῶ τε“ εἶναι τὸ πλῆρες, ἐπεὶ σύνηθες αὐτῷ οὕτως τὴν αἰτιατικὴν προφέρεσθαι, „ἱδρῶ ἀπεψύχοντο“ (Λ 621). A
ex.
27 b. ἱδρῶ θ' ὃν ἵδρωσα: μόνως ἱδρῶ τε· ἀεὶ γὰρ δισυλλάβως ὁ ποιητής φησιν. B(bce3e4)T
ex.
27 c.1 καμέτην δέ μοι ἵπποι: ἐξήλλαξε τὴν φράσιν· ἔδει γὰρ εἰπεῖν· καὶ τὸν κάματον τῶν ἵππων. T
27 c.2 ἐξήλλαξε δὲ τὴν φράσιν εἰπὼν καμέτην δέ μοι ἵπποι: ἔδει γὰρ εἰπεῖν· πῶς βούλει ἀκυρῶσαι καὶ τὸν ἐμὸν ἱδρῶτα καὶ τὸν κάματον τῶν ἵππων; B(bce3e4)
ex.
27 d. <ἵπποι:> τὰ ὀνόματα τῶν ἵππων τῆς Ἥρας Γλαῦκος καὶ Πυρ<ρ>ίας. T
ex.
29. οὔ τοι πάντες ἐπαινέομεν: ὃ ἕκαστος ἀποδέχεται, καὶ τοῖς ἄλλοις περιτίθησιν. ἢ οἱ Ἑλληνικοί, ὡς „πάντες δ' ᾐτιόωντο“ (Λ 78). παιδεύει δὲ μὴ ἰδία ψήφῳ τοὺς βασιλεῖς ἀρέσκεσθαι. B(bce3e4)T
ex.
30. τὴν δὲ μέγ' ὀχθήσας: ἠθικῶς, ὅπως δοκῇ παρὰ τὴν γνώμην αὐτῇ χαρίζεσθαι. B(bce3e4)T
ex.
31. δαιμονίη: ἠθικῶς ἀντὶ τοῦ μακαρία. B(bce3)T
ex.
31-2 a.1 τί νύ σε Πρίαμος< —————— / τόσσα κακά>: τί νύ σε τόσσα ὡς „κῆτος, ἃ μυρία“ (μ 97). οἱ δὲ ἀντὶ τοῦ πῶς δή, ὡς „τί νυ βείομαι, αἰνὰ παθοῦσα“ (Χ 431), ὅ ἐστι πῶς δή. T
31-2 a.2 τὸ δὲ τί νύ σε" ἀντὶ τοῦ πῶς δή, ὡς τὸ „τί νύ σ' ἔτρεφον αἰνὰ παθοῦσα“ (Α 414). B(bce3e4)
nic.
31-2 b. <τί νύ σε Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες / τόσσα κακὰ ῥέζουσι<ν, ὅ τ' ἀσπερχὲς μενεαίνεις>:> διασταλτέον ἐπὶ τὸ ῥέζουσιν· ἀνέστραπται γὰρ ἡ περίοδος. A
ariston.
32 a. τός<ς>α κακὰ ῥέζουσιν: ἀντὶ τοῦ ἔρεξαν. ἀγνοεῖ δὲ τὴν κρίσιν. T
ex.
32 b. ἀσπερχές {μενεαίνεις} : ἄγαν ἐσπευσμένως. T
ex.
35. ὠμὸν βεβρώθοις: ηὔξησε τὸ ὑπερβάλλον τῆς γυναικείας κακίας, ὡς ἐν τῷ „τοῦ ἐγὼ μέσον ἧπαρ“ (Ω 212). B(bce3e4)T αὔξεται οὖν ὁ λόγος ἐν τῇ καθ' ἕκαστον ἐξεργασίᾳ. B(bce3)T
ex.
37. ἔρξον ὅπως ἐθέλεις: ἵνα μηδὲ αὕτη ἐναντιωθῇ τῇ τῶν Ἑλλήνων ἄτη. B(bce3e4)T
ex. ex.
37-8. ἔρξον ὅπως ἐθέλεις< —————— γένηται>: ὡς θέλεις πρᾶξον, a b (bce3)T μή πως ἡ ἀμφιβολία αὕτη ἐμοὶ καὶ σοὶ πόλεμος γένηται. οἱ δὲ στίζοντες εἰς τὸ νεῖκος (37) λείπειν φασὶ τὴν διά, καὶ τὸ γένηται ὑποτακτικὸν (38) ἀντὶ τοῦ γένοιτο ἢ γενέσθω. A b (bce3e4)T | νεῖκος (37) δὲ παρὰ τὸ εἴκειν. T
ex.
40 a. <ὁππότε κεν καὶ ἐγὼ μεμαὼς πόλιν ἐξαλαπάξαι:> καὶ ταῦτα κερτομικά, πρὸς τὸ τὴν χάριν αὔξειν. B(bce3e4)Til
ex.
40 b. ἐξαλαπάξαι: παντελῆ δηλοῦσιν ἀπώλειαν αἱ δύο προθέσεις. T
ex.
41 a.1 ἐγγεγάασιν: ἐνδιατρίβουσιν. καὶ ἡμεῖς γεγενῆσθαι ἐν Ῥόδῳ φαμέν. T
41 a.2 ἐνδιατρίβουσιν, οὐ γεγέννηνται· πολλοὶ γὰρ ἀλλαχοῦ γεννώμενοι ἀλλαχοῦ οἰκοῦσιν. B(bce3e4)
ex.
42. διατρίβειν: μαλάσσειν. ἡ μεταφορὰ ἐκ τοῦ κηροῦ. ἐμφαίνει δὲ τὴν τῶν Ἡρακλειδῶν κάθοδον. B(bce3e4)T
hrd.
43 a.1 <ἐγὼ σοί:> ὀρθοτονητέον τὴν σοί· δύναται γὰρ ἀντιδιαστολὴ εἶναι. Aint
43 a.2 {καὶ γὰρ} ἐγώ σοι {δῶκα} : τινὲς ὀρθοτονοῦσι τὸ σοί. T
nic. ex.
43 b. ἑκὼν ἀέκοντί γε θυμῷ: τὸ δοκοῦν ἀπεμφαίνειν ἐν τῷ στίχῳ οὐδεμίαν ἔχει διόρθωσιν ἐκ διαστολῆς. ὁ μέντοι λόγος αἱρεῖ διαστέλλειν ἐπὶ τὸ ἑκών. | λέγει δὲ ἑκών μέν, ἐπεὶ μὴ ἐβιάσθη, ἀλλὰ εἶξεν, ἀέκοντι δὲ θυμῷ, ἐπεὶ μὴ προείλετο, ἀλλ' ἀπροαιρέτως τὴν πόλιν προΐεται τῇ γαμετῇ. σχεδὸν δὲ πᾶσι συμβαίνει τοῦτο τοῖς δύο ἀτόπων προκειμένων τὸ ἔλαττον αἱρουμένοις. A
ex.
43 c. ἑκὼν ἀέκοντί γε θυμῷ: πολλὰ γὰρ παρὰ προαίρεσιν τῆς ψυχῆς πράττομεν πρὸς τὸ κεχαρισμένον τῶν πέλας, ὡς εἰ ἔλεγε, A b (bce3)T κατεδεξάμην μὲν ἐγώ, τὰ δὲ τῆς προαιρέσεως οὔ πώ μοι κατένευσεν. a b (bce3e4)T
ex. (?)d (:7) d
43 d. <θυμῷ:> τῇ ἐπιθυμίᾳ. Til ἐν ἄλλῳ. ἀέκοντί γε θυμῷ: βιαζόμενος, ὥσπερ οἱ πλέοντες ἑκόντες μὲν ἀποβάλλουσι τὰ φορτία, ἵνα σωθῶσιν, ἄκοντες δὲ ζημιοῦνται. | δοκεῖ δέ πως —————— μὴ βουλόμενος. A
ex.
44. ὑπ' ἠελίῳ τε καὶ οὐρανῷ: ἡμέρας καὶ νυκτὸς παρείληφε λαμπτῆρας, ἥλιον καὶ ἀστέρας. B(bce3e4)T
ariston.
45 a. ναιετάουσι: ὅτι τῷ ἐνεργητικῷ A ἀντὶ τοῦ παθητικοῦ AT κέχρηται, ἀντὶ τοῦ ναιετάονται. A
d (?)
45 b. <ναιετάουσι:> οἰκοῦνται. Til
hrd.
46 a.1 {τάων μοι} περὶ κῆρι: τὸ περί φυλάσσει τὸν τόνον, ὅτε σημαίνει τὸ περισσῶς, ὁμοίως τῷ „ὡς περὶ μὲν νόον ἐστί, περὶ δ' ἱερὰ θεοῖσι“ (cf. α 66). τὸ δὲ κῆρι οὐδέτερον ὅταν ᾖ, προπερισπᾶται (ἐκ γὰρ τοῦ κέαρι συνήλειπται), ὅταν δὲ θηλυκὸν ᾖ, ὀξύνεται. ἐνθάδε δὲ οὐδέτερόν ἐστι· προπερισπασθήσεται ἄρα. A
46 a.2 περισσῶς τῷ κέαρι. B(bce3)T
ariston.
46 b.1 <Ἴλιος ἱρή:> ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. Aim
46 b.2 Ἴλιος ἱρή:" διὰ παντὸς θηλυκῶς, ἅπαξ δὲ οὐδετέρως „Ἴλιον αἰπὺ ἕλοιεν Ἀθηναίης διὰ βουλάς“ (Ο 71). A
ex.
47 a. καὶ Πρίαμος καὶ λαός: ψεύδεται αὔξων τὴν χάριν· φησὶ γοῦν Ποσειδῶν· „ἤδη γὰρ Πριάμου γενεὴν ἤχθαιρε Κρονίων“ (Υ 306), καὶ μάλα εἰκότως, ἀσεβῆ γενομένην. B(bce3e4)T
ex.
47 b.1 ἐϋμελίω: ἢ τοῦ ε συγκοπὴ ἢ συναίρεσις. ἔστι δὲ ἀντὶ τοῦ ἐϋμελίου. T
47 b.2 ἀντὶ γενικῆς. Til
ex.
48-9. δαιτὸς ἐΐσης </ λοιβῆς τε —————— ἡμεῖς>: καὶ αὐτοῖς γὰρ ἐμέριζον οἱ θύοντες, B(bce3e4)T „καὶ Ἑρμῇ, Μαιάδος υἱεῖ“ (ξ 435). T καλῶς δὲ προαναγινώσκει νόμον εὐσεβείας. ἵνα δὲ μὴ δοκῇ ἐπ' ὀλίγοις ἀγάλλεσθαι, φησίν· τὸ γὰρ λάχομεν γέρας ἡμεῖς (49). B(bce3e4)T
ex.
49. κνίσης {τε} : ἡ κνῖσα τῇ ἀναθυμιάσει τῆς γῆς ἔοικε τῶν σωμάτων καιομένων. T
ex.
51. ἤτοι ἐμοὶ τρεῖς: ἐκτίθεται τὴν αἰτίαν τῆς περὶ τοὺς Ἕλληνας σπουδῆς· ἀγνοεῖ οὖν τὴν κρίσιν. T
ex.
51-2. <ἤτοι ἐμοὶ τρεῖς —————— Μυκήνη:> διὰ τί ὁ μὲν Ζεὺς μίαν, ἡ δὲ Ἥρα τρεῖς φησιν ἔχειν πόλεις φιλτάτας, B(bce3e4)T καὶ ἡ μὲν Ἑλληνίδας, ὁ δὲ βάρβαρον; ἔδει γὰρ τὰς κρείσσονας τὸν βασιλέα τῶν θεῶν ἔχειν φιλτάτας. B(bce3e4) ῥητέον δὲ ὅτι εὐπρεπῆ βουλόμενος περιθεῖναι αὐτῇ τὴν αἰτίαν τῆς ὀργῆς ὁ ποιητής, καὶ οὐχ ἣν ὁ μῦθος ἀναπλάττει, ὡς ἄρα διὰ τὸ μὴ προτιμηθῆναι τῆς Ἀφροδίτης ἐπὶ τῇ κρίσει τοῦ κάλλους τοῖς Τρωσὶν ἐχαλέπαινεν, ἐπίτηδες ταύτας φησὶν αὐτὴν τὰς πόλεις φιλεῖν, περὶ ἃς τὸ ἀδίκημα τὸ κατὰ τὴν Ἑλένην γέγονεν, B(bce3e4)T Ἄργος τε Σπάρτη <τε> (52). T σύμψηφα δὲ τούτων κἀκεῖνα, ἐν οἷς αὐτὴν ποιεῖ λαμβάνουσαν τὸν κεστὸν παρὰ τῆς Ἀφροδίτης, ἵνα τῷ Διῒ μᾶλλον οὕτως ἐπέραστος φανείη· οὐ γὰρ ἦν εἰκὸς τὴν δεομένην τῆς βοηθείας τῆς παρ' αὐτῆς, ἵνα τῷ ἰδίῳ ἀνδρὶ ἀρέσειεν, ἀγανακτεῖν ἡττηθεῖσαν ἐπὶ τῇ τοῦ κάλλους κρίσει. ὁ δὲ Ζεὺς μίαν πόλιν λέγων φιλεῖν ἐξαίρει τὴν χάριν· οὐχ οὕτω γὰρ ὁ ἀπὸ πολλῶν διδούς τι θαυμάζεται ὡς ὁ ἀπὸ ὀλίγων. ὥστε ἀμφότεροι ῥητορικῶς κατασκευάζουσιν· ἡ μὲν γὰρ πολλὰς ἀντὶ μιᾶς προήσεσθαί φησιν, ὁ δὲ τὴν μίαν, ἣν καὶ μόνην ἔχει, χαριεῖσθαι. B(be3e4)T
ariston.
52. Ἄργος τε Σπάρτη τε <καὶ εὐρυάγυια Μυκήνη>: ὅτι τούτων τῶν πόλεων ἕνεκα συνεμάχουν τοῖς Ἕλλησιν, οὐ διὰ τὸ ἀποκεκρίσθαι ὑπὸ Ἀλεξάνδρου τὸ κάλλος αὐτῶν, ὅπερ οὐκ οἶδεν Ὅμηρος. A
hrd.
53 a. {τὰς} διαπέρσαι: πρὸ τέλους ἡ ὀξεῖα τοῦ διαπέρσαι, ἵν' ᾖ ἀπαρέμφατον ἀντὶ προστακτικοῦ. A
ex. (?)
53 b. <διαπέρσαι:> ἀντὶ τοῦ πέρσον. Til
ex.
53 c. τὰς διαπέρσαι <ὅτ' —————— περὶ κῆρι>: δείκνυσι τῶν ὀργιζομένων τὸ ἦθος ἀλόγιστον†, οἳ πόθῳ τῶν παρὰ χεῖρα τῶν μειζόνων ἀμελοῦσιν. a b (bce3e4)T διὰ δὲ τοῦ περὶ κῆρι ἐμφαίνει περὶ τῶν Τρώων, ὡς ὁμοίως αὐτῇ μισοῦνται B(bce3e4)T ὡς ἐκείνῳ φιλοῦνται (cf. Δ 46). B(bce3e4)
ex.
54. μεγαίρω: ἀντὶ μέλλοντος τοῦ φθονήσω. ἀνθυπάγει οὖν αὐτῷ τὸ „φθονέω“ (Δ 55). ATil
ariston.
55-6. εἴπερ γὰρ φθονέω τε< —————— φέρτερός ἐσσι>: ἀθετοῦνται ἀμφότεροι, ὅτι τὴν χάριν ἀναλύουσιν, εἰ καὶ μὴ προσδεηθεὶς δύναται τοῦτ' ἔχειν. A
ex.
55 a. εἴπερ γὰρ φθονέω τε: κωλύω, T Til ὡς „ᾧ δέ κ' ἐπιφθονέοις“ (λ 149). T
ex.
55 b. εἴπερ γὰρ φθονέω: μειοῖ τὴν χάριν, φησίν, εἰ διὰ τοῦτο δίδωσιν ἑκοῦσα, ὅτι καὶ ἀκούσης ὁ Ζεὺς δύναται λαβεῖν. ῥητέον δὲ ὅτι οὐ μειοῖ τὴν χάριν, ἀλλ' ἐμφαίνει, ὡς οὐ θέλει μέν τι παθεῖν τὰς πόλεις, οὐκ ἀντιπράξει δὲ διὰ τὸ ἀδύνατον. οἶκτον δὲ ἐμφαίνει τῷ λόγῳ, ὅπως μὴ ἐξ αὐτῆς ἀπαιτῇ τὴν χάριν. T
did. (?)
56. <φέρτερός ἐσσι:> φέρτατός ἐσσι. Aim
ex.
57. οὐκ ἀτέλεστον: ἀντὶ τοῦ μὴ ἀτέλεστον. T
ex.
58. καὶ γὰρ ἐγὼ θεός εἰμι, <γένος δέ μοι ἔνθεν ὅθεν σοί>: ἔντεχνον τὸ σχῆμα· τὰ γὰρ ἑαυτῆς δίκαια, δι' ὦνπερ ὀφείλει τιμῆς τυγχάνειν, ἐκ τῆς περὶ τὸν ἄνδρα δόξης λαμβάνει, προσαγομένη τὸν θεὸν λεληθότως. B(bce3)T
ariston.
59 a. <πρεσβυτάτην:> ὅτι οὐ καθ' ἡλικίαν λέγει, ἀλλ' ἐν τιμῇ. Aim
ex.
59 b. πρεσβυτάτην: τιμιωτάτην νῦν. πλανηθεὶς δὲ ἐντεῦθεν Ἡσίοδος νεώτερόν φησι τὸν Δία (cf. th. 454-7). a b (bce3e4)T
ex. d
59 c. ἀγκυλομήτης: ὁ καὶ τοῖς ἄλλοις ἀγκύλα μήσασθαι εἰδώς. A b(bce3)T | ἢ ὁ περὶ τῶν δυσευρέτων —————— συνετός. A
nic.
60-1. ἀμφότερον γενεῇ< —————— ἀνάσσεις>: διασταλτέον ἀμφότερον, γενεῇ τε (60), κέκλημαι (61)· φησὶ γὰρ διὰ ταῦτα πάντα ἔντιμος εἶναι, διά τε τὴν εὐγένειαν καὶ διότι Διὸς γυνὴ τοῦ πάντων βασιλέως. A
d (?)
60 a. <ἀμφότερον:> λείπει ἡ κατά. Til
ariston.
60 b. <γενεῇ:> ὅτι ἀντὶ τοῦ τῷ γένει· ἐκ Κρόνου γάρ. Aim
ex.
60 c.1 <γενεῇ:> γενεὰ σημειοῖ ἑπτά· ἡλικίαν, ὡς τὸ „ὁπλότερος γενεῆφιν“ (Ι 58)· εὐγένειαν, „γενεῇ μὲν ὑπέρτερος“ (Λ 786)· ἐκγόνους, „ὄφρα μὴ ἄσπερμος γενεή“ (Υ 303)· πατρίδα, „γενεὴ δέ τοί †ἐστιν† ἐπὶ λίμνῃ“ (Υ 390)· χρόνον ὡρισμένον, „δύο μὲν γενεαί“ (*a 250), τριάκοντα τρία ἔτη ἀνθρώπου <***> „ἐννέα γὰρ †ζῶσι† γενεάς“ (hsd. fr. 304, 1 m. —————— w.)· τὴν φύσιν, „οἵη περ †φῦλον† γενεή“ (Ζ 146). καὶ ὁ ἐνιαυτὸς παρὰ τοῖς νεωτέροις. T
60 c.2 ἐπὶ τῶν ἓξ τούτων ἡ γενεὰ λαμβάνεται, ἐπὶ ἡλικίας, ὡς τὸ „ὁπλότερος γενεήν“ (Β 707)· ἐπὶ εὐγενείας, ὡς τὸ „γενεῇ μὲν ὑπέρτερος“· ἐπὶ ἐκγόνων, ὡς τὸ „ὄφρα μὴ ἄσπερμος γενεή“· ἐπὶ πατρίδος, ὡς τὸ „γενεὴ δέ τοί ἐστ' †ἐνὶ Λήμνῳ†·“ ἐπὶ ὡρισμένου χρόνου, ὡς τὸ „τῷ δ' ἤδη δύο μὲν γενεαί“· B(be3e4) ἡ γὰρ τοιαύτη γενεὰ τριάκοντα ἔχει χρόνους· B(be3) ἐπὶ φύσεως, ὡς τὸ „οἵη περ φύλλων γενεή“. λαμβάνεται δὲ καὶ ἐπὶ χρόνου ζωῆς ἀνθρώπων, ὡς τὸ „ἐννέα γὰρ †ζῶσι† γενεάς“. B(be3e4)
ex.
61 a.1 κέκλημαι: οὐκ ἔστι τελεία εἰς τὸ κέκλημαι· φησὶ <γάρ>, διότι σοῦ εἰμι γυνὴ τοῦ πάντων ἀνάσσοντος. ἡδὺ δὲ τὸ τῆς ἐξαλλαγῆς· ἔδει γὰρ τῶν πάντων βασιλέως εἰπεῖν. T
ex.
61 b.1 <κέκλημαι:> Ἰακῶς εἰμί. Til
ex. ex. ex.
61 a.2 οὐκ ἔστι τελεία εἰς τὸ κέκλημαι· φησὶ γάρ, διότι σοῦ εἰμι γυνὴ τοῦ πάντων ἀνάσσοντος. | τοῦτο δὲ δηλοῖ τὸ κέκλημαι. | ἡδὺ δὲ καὶ τὸ τῆς ἐξαλλαγῆς· ἔδει γὰρ εἰπεῖν, σοῦ τοῦ πάντων βασιλεύοντος. B(bce3)
ex.
61 c. <μετ' ἀθανάτοισιν:> παρέλκεται ἡ μετά. Til
ex.
63. σοὶ μὲν ἐγώ, <σὺ δ' ἐμοί· ἐπὶ δ' ἕψονται θεοὶ ἄλλοι>: πιθανῶς προτέραν ἔταξε τὴν ἰδίαν χάριν, ὡς προκατάρχουσα καὶ οὐκ ἀμειβομένη. B(bce3)T τὸ δὲ επω δηλοῦν μὲν τὸ λέγω ψιλοῦται, τὸ δὲ ἀκολουθῶ δασύνεται. ἀνάγκη δὲ πᾶσα τοῖς ἄρχουσι τοὺς ποσῶς ὑποκειμένους ἕπεσθαι. B(bce3)
ariston. nic.
64-6. σὺ δὲ θᾶσσον Ἀθηναίῃ ἐπιτεῖλαι< —————— / πειρᾶν δ' ὥς κε Τρῶες>: ὅτι τὸ ἐπιτεῖλαι (64) ἀντὶ προστακτικοῦ κεῖται. | τὸ δὲ πειρᾶν (66) εἰ μὲν ἀπαρέμφατον σημαίνει, διαστολὴν ἕξει πρὸ αὑτοῦ· ἤρτηται γὰρ τοῦ προτέρου λόγου. εἰ δὲ ἀντὶ προστακτικοῦ αὐτὸ κέοιτο τοῦ †πειρᾶτο, στικτέον. A
ex.
64-5. <σὺ δὲ θᾶσσον Ἀθηναίῃ ἐπιτεῖλαι / ἐλθεῖν:> τὸ θᾶσσον (64) συντακτέον τῷ ἐλθεῖν (65)· B(bce3e4)Til φησὶ γὰρ „αἶψα μάλ' ἐς στρατὸν ἐλθέ“ (Δ 70). B(bce3e4)
d
64. <ἐπιτεῖλαι:> ἐπίτειλον. Til
ex.
66 a. πειρᾶν δ' ὥς κεν Τρῶες: οὐκ ἀναγκάζουσιν ἐπιορκεῖν Πάνδαρον, ἀλλὰ πειρῶνται εἰς πλείω τε ἁμαρτίαν προκαλοῦνται Τρῶας, ὅπως ἀξίαν τίσωσι δίκην· ἤδη γὰρ παρέβη Ἀλέξανδρος λέγων „κεῖνον δ' αὖτις ἐγώ“ (Γ 440). B(bce3)T
ex.
66 b. πειρᾶν: ἀντὶ τοῦ πειράτω. B(bce3e4)Til Ἀττικοὶ δὲ ἐπὶ συνουσίας τάττουσι τὴν λέξιν. Til
ex. ex.
66 c.1 ὑπερκύδαντας: μεγάλως γαυριάσαντας ἐπὶ Μενελάου νίκῃ. μέγιστον δὲ πρὸς εὐσέβειαν †προθεῖσθαι† Τροίαν διὰ τὴν παράβασιν τῶν ὅρκων· καὶ Ὀδυσσείας τὸ συνεκτικὸν ἡ κατὰ Ποσειδῶνος βλασφημία. | ὑπερκύδαντας παρὰ τὸ κῦδος κύδας καὶ ἐν συνθέσει· ἢ μεταπέπλασται ἀπὸ τῆς †ὑπερκύδαντος†. T
66 c.2 μεγάλως γαυριάσαντας ἐπὶ τῇ Μενελάου νίκῃ. B(bce3 e4) μέγιστον δὲ πρὸς εὐσέβειαν πορθεῖσθαι Τροίαν διὰ τὴν παράβασιν τῶν ὅρκων, ὥσπερ καὶ Ὀδυσσέως ἡ συχνὴ ναυάγησις διὰ τὴν εἰς Ποσειδῶνα βλασφημίαν. B(bce3) | ὑπερκύδας δὲ ἐκ τοῦ κῦδος κύδας καὶ ὑπερκύδας. B(be3)
choer.
66 d. ὑπερκύδαντας: τὰ εἰς δας ὑπὲρ δύο συλλαβὰς ἰσοσυλλάβως κλίνονται, οἷον Ἀκάδας Ἀκάδα, Τιμαχίδας Τιμαχίδα, Σουΐδας Σουΐδα, Λεωνίδας Λεωνίδα, Χαρμάδας Χαρμάδα. δεῖ δὲ προσθεῖναι, χωρὶς εἰ μὴ ἀπὸ βαρυτόνου ῥήματος γένωνται· ἐκεῖνα γὰρ περιττοσυλλάβως κλίνονται ἤγουν διὰ τοῦ ντ, οἷον οἶδα Οἴδας Οἴδαντος, μειδιῶ Μείδας Μείδαντος, χαρίζομαι Χαρίδας Χαρίδαντος, φείδομαι Ἀφείδας Ἀφείδαντος. τούτων οὕτως ἐχόντων τὸ ὑπερκύδαντας Ἀχαιούς μήποτε ἀπὸ βαρυτόνου ῥήματός ἐστι τοῦ κυδαίνω τοῦ σημαίνοντος τὸ δοξάζω. γέγονε †κυδίεις κυδίεντος κυδίεντας καὶ ὑπερκυδίεντας†. λέγουσι δέ τινες ὅτι ἐν τοῖς Ἐπιμερισμοῖς (fr. 1) λέγει ὁ Ἡρωδιανὸς ὅτι μετοχή ἐστιν· λέγει γὰρ ὅτι ἔστι κυδαίνω ὑπερκυδαίνω, ἐκύδανα κυδάνας ὑπερκυδάνας ὑπερκυδάναντας καὶ κατὰ συγκοπὴν ὑπερκύδαντας. ἐν δὲ τῷ Ὀνοματικῷ (2,613,5) λέγει ὅτι ὄνομά ἐστι. καὶ μᾶλλον ὄνομα δεῖ λέγειν αὐτὸ ἤπερ μετοχήν· τῷ γὰρ Ὀνοματικῷ †δεῖ πιστευτέον† ἢ τοῖς Ἐπιμερισμοῖς· τοῦτο γὰρ ὡμολόγηται εἶναι Ἡρωδιανοῦ <***> ἀλλ' εἰσὶ καὶ ψευδεπίγραφοι. A
ex.
67. ὑπερόρκια {δηλήσασθαι} : ὑπερβάντες τὰ ὅρκια. T
ex.
69. αὐτίκ' Ἀθηναίην: οὐ γὰρ ἀγγέλου μόνον, ἀλλὰ καὶ τοῦ πείσοντος Πάνδαρον ἔδει καὶ Μενέλαον σώσοντος. διὰ τοῦτο καὶ ἡ πάρος μεμαυῖα (cf. Δ 73) πέμπεται. B(bce3)T
ariston.
70-1. ἐς στρατὸν ἐλθὲ< —————— / πειρᾶν δ'>: ὅτι τὸ μὲν ἐλθέ (70) προστακτικόν, τὸ δὲ πειρᾶν (71) ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ πείρα προστακτικοῦ. A
ariston.
74. <βῆ δὲ κατ' Οὐλύμποιο καρήνων:> ὅτι ὡς περὶ ὄρους τοῦ Ὀλύμπου λέγει. Aim
ex.
75. <ἀστέρα:> ἀστέρα νῦν φησι τὸν ἀστεροειδῶς ἐξακοντιζόμενον. B(bce3e4)T
ex. ex.
75-9 a.1 οἷον δ' ἀστέρα< —————— θάμβος δ' ἔχεν εἰσορόωντας>: τούτους διᾴττοντας καλοῦσιν. δοκοῦσι δὲ ἀπὸ συστροφῆς ἀέρος γίνεσθαι· ὅθεν καὶ ἀνέμους δηλοῦσιν. σπινθηρίζουσι δὲ καὶ πρὶν εἰς γῆν πεσεῖν ψυχροτέρῳ ἀέρι λύονται. AT | ἐν ᾧ δὲ ταραττόμενοι σκοποῦσι περὶ τοῦ <***>, τέως λανθάνει βαλὼν ὁ τοξότης. T
75-9 a.2 καλοῦσι δὲ τούτους διᾴττοντας, καὶ δοκοῦσι ἀπὸ συστροφῆς ἀέρος γίνεσθαι· ὅθεν καὶ ἀνέμους δηλοῦσι. σπινθηρίζουσι δὲ καὶ πρὶν εἰς γῆν πεσεῖν ψυχροτέρῳ ἀέρι †κωλύονται†. | ἐν ὅσῳ δέ, φησί, ταραττόμενοι σκοποῦσι περὶ τοῦ πολέμου διὰ τὸ τέρας, ἐν τοσούτῳ ἡ Ἀθηνᾶ ὁμοιουμένη αὐτῷ εἰς τὴν γῆν παρεγένετο. b (bce3e4)
ex.
76. ἠὲ στρατῷ εὐρέϊ: καλῶς ἡ πολεμικὴ πολεμικῷ σημείῳ εἴκασται. B(bce3e4)T
hrd.
77. ἀπὸ σπινθῆρες <ἵενται>: ἐὰν δηλοῖ τὸ ἄποθεν ἡ ἀπό, βαρύνεται. a b (bce3)T εἰ δὲ ἀναστρέφεται πρὸς τὸ ῥῆμα, ὃ καὶ βέλτιον, οὐ βαρύνεται. B(bce3)
ex.
79. κὰδ δ' ἔθορ' ἐς μέσσον· <θάμβος δ' ἔχεν εἰσορόωντας>: τὸ ἐνεργὲς καὶ σφοδρὸν τῆς θεοῦ ἡ πρόθεσις δηλοῖ. τὸ θάμβος δὲ οὐδετέρως παρ' Ὁμήρῳ, Σιμωνίδης δὲ (fr. 115 p.) ἀρσενικῶς. A b (bce3)T
ex.
81. <ἄλλον:> ἀντὶ τοῦ τινά. Til
ex.
82 a.1 ἦ ῥ' αὖτις πόλεμος: πόλεμον μὲν ὑφορῶσιν ἐκ τοῦ πυρός, διστάζουσι δὲ †τὴν σβέσιν. T
82 a.2 πόλεμον μὲν ἐκ τοῦ πυρὸς τοῦ ἀστέρος ὑφορῶσιν, διὰ δὲ τὴν σβέσιν διστάζουσιν. B(bce3e4)
nic.
82-3 a.1 <ἦ ῥ' αὖτις πόλεμός τε κακὸς καὶ φύλοπις αἰνή /> ἔσσεται: ὁ λόγος στίζει ἐπὶ τὸ ἔσσεται(83)· εἴρηται γὰρ καὶ ἐν τῇ πρὸ ταύτης ῥαψῳδίᾳ (sc. ad Γ 428) ὅτι οὐ πάντως ἐπὶ τῶν πευστικῶς λεγομένων ὑποστικτέον. οὕτως Νικάνωρ (p. 176 friedl.), εἰ καὶ ἀπατᾷ, φησίν, ἡ ὑπόκρισις. A
82-3 a.2 <ἦ ῥ' —————— κακὸς καὶ φύλοπις αἰνή / ἔσσεται:> τελείαν εἰς τὸ ἔσσεται, φησὶ Νικάνωρ, εἰ καὶ ἀπατᾷ ἡ ὑπόκρισις. b (bce3e4)T
ex.
84. ἀνθρώπων ταμίης <πολέμοιο>: καλῶς τοῦτο τῇ φιλότητι (cf. Γ 83) ἐπήγαγεν· ταμιεύειν γὰρ τὸ ἐναποκλείειν. B(bce3e4)T
ex.
86 a. ἡ δ' ἀνδρὶ ἰκέλη: ἔπεσε μὲν εἰς τὸ πλῆθος τῶν Τρώων ὡς ἀστήρ, ἀνδρὶ δὲ εἰκασθεῖσα Πάνδαρον ζητεῖ. B(bce3e4)T
ex.
86 b. <κατεδύσεθ':> ἐπήρχετο. Til
ex. ex.
87 a.1 Λαοδόκῳ <Ἀντηνορίδῃ κρατερῷ αἰχμητῇ:> καλῶς ὁ τοῦ φιλοξένου ἀνδρὸς παῖς Λαοδόκος καλεῖται. | καλῶς δὲ τούτῳ εἴκασται· Ἀντήνορος γὰρ ὢν παῖς καὶ παραβὰς νόμον προξενίας καὶ τοῦτον θέλει παραβῆναι, νόμον σπονδῶν· εἰ γὰρ ἕτερος ἦν ὁ συμβουλεύων, ἔφη ἂν ὁ Πάνδαρος·‘Διὰ τί μὴ σὺ παραβήσῃ τοὺς ὅρκους;’ T
87 a.2 καλῶς τούτῳ εἰκάσθη· παρέβη γὰρ καὶ ἕτερον νόμον οὗτος πρὸ τοῦ νῦν. B(bce3e4) βούλεται δὲ παραβῆναι καὶ τοῦτον τὸν νόμον ἤτοι τῶν σπονδῶν· B(bce3) εἰ γὰρ ἕτερος ἦν ὁ συμβουλεύων, ἔφη ἂν ὁ Πάνδαρος·‘Διὰ τί μὴ καὶ σὺ παραβήσῃ τοὺς ὅρκους;’ | εἰκότως δὲ ὁ τοῦ φιλοξένου ἀνδρὸς παῖς Λαοδόκος καίτοι μὴ ὢν καλεῖται. ἀλλὰ καὶ κρατερὸς αἰχμητής, ἤτοι εἰς τὸ αἰχμάζειν ἰσχυρός. b (be3)
ariston.
88 a. Πάνδαρον ἀντίθεον διζημένη: τούτῳ καὶ τῷ ἑξῆς παράκεινται διπλαῖ περιεστιγμέναι, ὅτι Ζηνόδοτος τούτου μὲν τὸ ἀκροτελεύτιον οὕτως γράφει „εὗρε δὲ τόνδε“, τὸν δὲ δεύτερον οὐδὲ γράφει δοκῶν ἀνθρώπινον τὸ ζητεῖν εἶναι. καταλέλοιπε δὲ τὸ διζημένη. ἀγνοεῖ δὲ ὅτι ὁμοιωθεῖσα Λαοδόκῳ ἀνάγκην εἶχεν ἀνθρώπινα ἐπιτηδεύειν. A
ex.d
88 b. <Πάνδαρον ἀντίθεον διζημένη:> εἰκότως εἰκασθεῖσα ἀνδρὶ (cf. Ζ 86-7) καὶ τὰ ἀνδρῶν ποιεῖ. ἀντίθεον δὲ τὸν ἴσον Ἀπόλλωνι ἐν τοξείᾳ· τοὺς γὰρ ὑπερέχοντας ἔν τινι οὕτως φησίν. b (bce3e4) εἴ που ἐφεύροι: οὐκ ἀσεβεῖ —————— οὐ πείθειν. A
ex. ex. ex.
88-9 a.1 <Πάνδαρον —————— / εὗρε Λυκάονος υἱόν:> αἰσχροκερδὴς οὗτος ὁ καὶ τοὺς ἵππους οἴκοι καταλιπὼν φειδοῖ τροφῆς (cf. Ε 192-204). | Πάνδαρος ἡ πάντων ἀρά. τοῦτον δὲ ζητεῖ ὡς σμικρολόγον καὶ πεισόμενον ὑποσχέσει δώρων. | φασὶ δὲ Τριόπαν Περραιβῶν τύραννον τοσοῦτον ὠμὸν εἶναι ὡς τὸν ὑωνὸν ἀποκτείναντα αὐτὸν Καρνάβαν τυραννοκτονίας γέρας λαβεῖν παρὰ τῶν πολιτῶν. φυγὰς δὲ ἥκων εἰς Βρένθιν τῆς Τροίας καθαρθείς τε ὑπὸ Τρωὸς λαβὼν ἔδαφος κτίζει Ζέλειαν †τὴν μικρὰν λυκίαν†. ὥστε ἀναγκαίως ἐκ τούτου τοῦ αἵματός ἐστιν ὁ συγχέας τοὺς ὅρκους. T
ex.
88-9 b.1 ἀμύμονα: σώματι ἢ τέχνῃ ἢ γένει· οὐ γὰρ ἐπὶ τρόπων. T
88-9 a.2 αἰσχροκερδὴς δὲ οὗτος καὶ τοὺς ἵππους οἴκοι καταλιπὼν φειδοῖ τροφῆς. | ἀμύμονα (89) δὲ αὐτὸν λέγει τῷ σώματι ἢ τῇ τέχνῃ ἢ τῷ γένει· οὐ γὰρ τοιοῦτος τοῖς τρόποις ἦν. B(bce3) | ὡς μικρολόγον τοίνυν καὶ πεισόμενον ὑποσχέσει δώρων αὐτὸν ζητεῖ. B(bce3e4)
ex.
90 a.1 ἀμφὶ δέ μιν κρατεραὶ <στίχες ἀσπιστάων>: προοικονομεῖ τὴν ἀπὸ τῶν ὅπλων σκέπην (cf. Δ 113-5). οὐκ ἄτοπον δὲ τοξότην εἶναι τὸν ἡγούμενον, ὁπλίτας δὲ τοὺς ὑπηκόους. Λοκροὶ γοῦν ὁπλίτην ἔχουσιν ἄρχοντα· περὶ ὦν φησι „καὶ ἐϋστρόφῳ †οἷος† ἀώτῳ / Ἴλιον εἰς ἅμ' ἕποντο πεποιθότες“ (Ν 716-7), ὁ δὲ Αἴας „ἐγχείῃ ἐκέκαστο“ (Β 530). T
90 a.2 προοικονομεῖ τὴν ἀπὸ τῶν ὅπλων σκέπην. οὐκ ἄτοπον δὲ τοξότην μὲν εἶναι τὸν ἡγούμενον, ὁπλίτας δὲ τοὺς ὑπηκόους· B(bce3) Λοκροὶ γάρ, περὶ ὦν φησι „καὶ ἐϋστρόφῳ οἰὸς ἀώτῳ †πεποιθότες Ἴλιον εἰσανέβαινο톓, τοξόται μέν εἰσιν, ὁπλίτην δὲ ἔχουσι τὸν ἄρχοντα· ὁ γὰρ Αἴας ἔγχει ἐκέκαστο παρὰ πάντας Ἕλληνας. b (be3)
ariston.
91. οἵ: πρὸς τὸ λαῶν ἀπέδωκεν, ὡς τὸ „γενεαὶ ἀνθρώπων, / οἵ οἱ πρόσθεν ἅμα τράφεν“ (Α 250-1). B(bce3)T
ex.
93 a. ἦ ῥά νύ μοί <τι πίθοιο, Λυκάονος υἱὲ δαΐφρον>: οἰκεία ἡ παραίνεσις ὁμοτίμῳ ἀνδρὶ †εὐσχήμονα† πρᾶξιν ὑποτιθεμένῳ. ἕτοιμον δὲ πρὸς πειθὼ τὸ μὴ κελεύειν καὶ τὸ ἐκ πατέρων ὀνομάζειν. b 1(bce3)T
ex.
93 b. <Λυκάονος υἱὲ δαΐφρον:> οἰκειότητα ὑποφαίνει· „πατρόθεν ἐκ γενεῆς“ (Κ 68). T
nic.d
93 c. Λυκάονος υἱὲ δαΐφρον: τελεία ἐνταῦθα καὶ εἰς τὸ „ταχὺν ἰόν“ (Δ 94). T πίθοιο: διὰ τί ἡ Ἀθηνᾶ εἰς σύγχυσιν —————— αὐτὸν ἐπελέξατο τοξότην. A
hrd.
94 a.1 {τλαίης κεν μενελάωι} ἐπιπροέμεν: Ἀρίσταρχος ἀναστρέφει, ἵνα τὸ ἑξῆς γένηται ἐπὶ Μενελάῳ, ὡς καὶ ἐπ' ἐκείνου „ἦ καὶ ἐπ' Ἀντινόῳ ἴθυνεν“ (χ 8). Μενεκράτης δὲ ὁ Μιλήσιος ὑφ' ἕν, ἐπιπροέμεν, ὁμοίως τῷ „ἐπιπροΐηλε“ (Λ 628) καὶ „ἐπιπροέηκε“ (ο 299), ἵν' ἔμφασις μᾶλλον γένηται. A
94 a.2 <ἐπιπροέμεν:> Ἀρίσταρχος μὲν βαρύνει τὴν ἐπί, Μενεκράτης δὲ ὑφ' ἓν ἀναγινώσκει. B(bce3)
94 a.3 ἔπι προέμεν:" οὕτως Ἀρίσταρχος, Μενεκράτης δὲ ὑφ' ἓν „ἐπιπροέμεν“. T
ex.
95. χάριν καὶ κῦδος ἄροιο: χάριν ὡς τῆς μάχης παύσας αὐτούς, κῦδος δὲ ὡς τὸν βασιλέα τῶν πολεμίων ἀνελών. βεβαιωτικῶς δὲ ἀναγνωστέον· B(bce3e4)T ὅμοιον γάρ ἐστι τῷ „ἦ γάρ κέ σφι μάλα μέγα κῦδος ἄροιο“ (Ι 303). πιστὸς δὲ ὁ λόγος ἀνδρὶ περικείμενος ἐπιφανεῖ. B(bce3)T
ex.d
96. Ἀλεξάνδρῳ βασιλῆϊ: προσαγωγικῶς, εἴ γε †αὐτῷ† τυχόντι χαρίσεται τοῦτο ποιῶν. B(bce3)T ἀγχίνουν δὲ τὸ τοῖς καιροῖς οἰκείους τοὺς ἐπαίνους καὶ τοιούτους ποιεῖν. B(be3)T Ἀλεξάνδρῳ βασιλῆϊ: πρὸς καιρὸν —————— μείζονος δωρεᾶς. A
hrd.
97 a. τοῦ κεν δὴ πάμπρωτα παρ' ἀγλαὰ δῶρα φέροιο: τινὲς ἀναστρέφουσι τὴν παρά, κακῶς· οὐδέποτε γὰρ ἀναστρέφεται πρόθεσις †γενικῇ συντασσομένη πτώσει· a b (be3)T ἔστι γὰρ τὸ ἑξῆς παραφέροιο. A
ex. ex.
97 b. <πάμπρωτα παρ' ἀγλαά:> πρῶτα ὡς καὶ ἄλλων δωσόντων, ἀγλαά δὲ ὡς παρὰ βασιλέως. B(bce3e4)Til | ἀπείργει δὲ ἡμᾶς δωροδοκίας διὰ Πανδάρου καὶ Ἀντιμάχου (cf. Λ 123-5). b (be3)
ex.
99 a. σῷ βέλεϊ δμηθέντα: ἐφελκυστικῶς, ὡς πάντως αὐτοῦ τεθνηξομένου. B(bce3e4)T
hrd.
99 b. πυρῆς ἐπιβάντ': οὐκ ἀναγκαῖον ἀναστρέφειν, ἵνα γένηται τὸ ἑξῆς ἐπὶ πυρῆς βάντα· ἔμφασις γὰρ γίνεται τῇ μετοχῇ, εἰ συνταγείη ἡ πρόθεσις. A
ex.d
99 c. {πυρῆς} ἀλεγεινῆς: ἀλεγεινῆς τοῖς οἰκείοις τῶν ἀποθνῃσκόντων. T ὅτι οἱ ἀρχαῖοι τὰ σώματα οὐκ ἔθαπτον —————— τινι ἀποθέμενοι. A
ex.
100 a. ἀλλ' ἄγ' ὀΐστευσον Μενελάου: πῶς μὴ μᾶλλον Ἀγαμέμνονα τοξεύει μὴ καθωπλισμένον ἤ τινα τῶν ἀρίστων, ἀλλὰ τὸν ἐντεθωρακισμένον; δῆλον οὖν ὡς ἀποτριβόμενος τὴν κατηγορίαν τῆς ἐπιορκίας, B(bce3)T ἵνα δοκῇ {ὡς} οὐ Πάνδαρος, Ἀλέξανδρος δὲ εἶναι ὁ ἐκ λόχου τὸν Μενέλαον τοξεύσας. B(be3)T
ariston.
100 b. <Μενελάου:> πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι ἀντὶ τοῦ ἐπὶ τὸν Μενέλαον. Aint
ex.
100 c. ὀΐστευσον Μενελάου: ὡς „ἐξέρρηξεν ὁδοῖο“ (Ψ 421) καὶ „κατεάγη τῆς κεφαλῆς“ (ar. vesp. 1428). T
ariston.
101 a. <Λυκηγενέϊ:> ὅτι ἀπὸ τῆς Τρωϊκῆς Λυκίας, ἐξ ἧς ἐστιν ὁ Πάνδαρος. Aim
ex.
101 b.1 Λυκηγενέϊ: ἐν Λυκίᾳ γενομένῳ· ἀψευδέστατον γάρ ἐστιν ἱερὸν Ἀπόλλωνος ἐν Λυκίᾳ. ἢ ὅτι λύκος ἡγήσατο <μετὰ> τὰς ὠδῖνας Λητοῖ ὥστε καθαρθῆναι εἰς τὸν Ξάνθον. φρονήματος δὲ αὐτὸν πληροῖ πολίτην ὑποτιθέμενος αὐτοῦ τὸν θεόν. T
d d
101 b.2 ἀψευδέστατον γάρ ἐστιν Ἀπόλλωνος ἱερὸν ἐν Λυκίᾳ. πληροῖ δὲ αὐτὸν φρονήματος μείζονος, πολίτην αὐτοῦ τὸν θεὸν ὑποθέμενος εἶναι. B(bce3) Λυκηγενέϊ: φασὶν ὅτι λαθεῖν —————— δεκαστίχῳ λέγει. | τεσσάρων δὲ τεχνῶν —————— μαντικῆς καὶ μουσικῆς. A
ex.
102. ἀρνῶν πρωτογόνων: καὶ πῶς ὁ Χρύσης „ταύρων ἠδ' αἰγῶν“ (Α 41) θυσίαν ὑπισχνεῖται; ἐροῦμεν ὡς ὅτι τὰ ἀπόρρητα τοῦ θεοῦ σαφῶς ἐπιστάμενος εἰκότως τὰ τῷ θεῷ φίλα θύει· θυσίαις γὰρ ταύρων καὶ αἰγῶν Ἀπόλλων ἥδεται· B(bce3e4)T ὕλη γὰρ τοῖς τόξοις τὰ κέρατα τούτων. Πάνδαρος δὲ ὑπὸ τῆς Ἀθηνᾶς πειθόμενος τοξεῦσαι οὐκ αἶγας ἢ ταύρους ὑπισχνεῖται, ἀλλὰ πρωτογόνους ἄρνας· ἀποτυχεῖν γὰρ αὐτὸν ἡ Ἀθηνᾶ τῆς καιρίας πληγῆς ἐβούλετο. B(be3e4)T πρωτογόνων δὲ νέων (ἀεὶ γὰρ νεάζει τὸ θεῖον) ἢ πρωτευόντων ἐν γονῇ ἢ ἠριτόκων· πρῶτον γὰρ πάσης ὥρας τὸ ἔαρ. B(bce3e4)T
ex.d
103. ἱερῆς εἰς ἄστυ Ζελείης: τοῦτο πρὸς τὸ ἐπᾶραι Πάνδαρον· ἢ B(bce3)T ἐπεὶ χρηστήριόν ἐστι τοῦ θεοῦ ἐκεῖ. B(bce3 e4)T οἴκαδε νοστήσας:ὅτι ἡ ὑπὸ τῇ Ἴδῃ Λυκία —————— λίαν εὐσεβεῖσθαι. A
ex.
104. φρένας ἄφρονι: ὅτι θεοὺς ἐκάλει εἰς τὴν κατὰ θεῶν πρᾶξιν. διδάσκει δὲ †μήτε† θεῷ παρὰ τὸ δέον συμβουλεύοντι πείθεσθαι. b (bce3e4)T
ex.
105 a. ἐσύλα τόξον: ὅτι ἡσυχῆ μέλλει κλέπτειν τὴν πρᾶξιν ἢ θεῶν πίστιν λύειν ὡς ἱερόσυλος. B(bce3e4)T
ex.
105 b.1 ἰξάλου αἰγός: ὄνομα ἡλικίας· ἢ τὸν ἐπὶ ἅλας ἱκνούμενον (ψωριᾷ γάρ) μετὰ †λοιμόν†· ἢ ἀφηγούμενον ἄλλων· ἢ τὸν εἰς τὰς ἰξύας ἐρχόμενον, ὅ ἐστι κήλωνα· ἢ τὸν τομίαν (οἱ γὰρ τέλειοι διωκόμενοι ἐντρίβονται τοὺς ὄρχεις)· ἢ τὸν εἰς πᾶν ὕψος ἱκέσθαι δυνάμενον, ὅθεν καὶ ἡ αἰγίλιψ πέτρα (cf. Ι 15 al.). T
d
105 b.2 τοῦ ἰξάλου δὲ τοῦ ἱκνουμένου ἐπὶ τοὺς ἅλας (ψωριῶν γὰρ οὐδενὸς ἑτέρου μεταλαμβάνει)· ἢ τὸν εἰς τὰς ἰξύας ἐρχόμενον, ὅ ἐστι κήλωνα· ἢ ἐντομίαν (οἱ γὰρ τέλειοι διωκόμενοι ἐντρίβονται τοὺς ὄρχεις)· ἢ τὸν εἰς πᾶν ὕψος ἱκέσθαι δυνάμενον. B(bce3e4) ἰξάλου: ἤτοι τελείου, ἢ πηδητικοῦ —————— τὰ γεννητικὰ μόρια. A
ex.
105-6. {ἰξάλου} αἰγός </ ἀγρίου>: ὁ τρόπος μετατύπωσις, ὡς „πόλιν ἄκρην“ (Χ 383). T
ex.ex. ex.
106 a. ὅν ῥά ποτ' αὐτὸς <ὑπὸ στέρνοιο> τυχήσας: προπαρασκευάζει διὰ τούτου τὴν εὐστοχίαν τοῦ ἀνδρός. B(bce3 e4)T τυχήσας: παρὰ τὸ τύχη τυχῶ. ἀτριβὴς δὲ ὁ σχηματισμὸς τῆς μετοχῆς· οὐδὲ γὰρ παρὰ τὸ λαβών εἴποι τις λαβήσας. | οὐκ οἶδεν Ὅμηρος ὄνομα τῆς τύχης. T
ex.
107 a. <πέτρης ἐκβαίνοντα:> γραφικῶς πάλιν ἡμῖν ὁ τόπος ἠκρίβωται. Til
ex.
107 b. προδοκῇσι: τόποις προβλήματα ἔχουσιν. οἱ δὲ ταῖς ἐνέδραις B(bce3e4)T παρὰ τὸ προσδέχεσθαι. T
ariston.
108 a. ὃ δ' ὕπτιος <ἔμπεσε πέτρῃ>: ὅτι οὐ πρηνεῖς, ἀλλ' ἀνατρεπομένους ὑπὸ τῆς πληγῆς συνίστησι, διὰ τὰς βίας τῶν βαλόντων. A
ex.
108 b.1 ὁ δ' ὕπτιος ἔμπεσε <πέτρῃ>: ἐναργῶς ἐδήλωσε τὸν ὑπὸ βιαίας πληγῆς ὑπτιασθέντα. T
108 b.2 ὕπτιον δὲ λέγει πεσεῖν, ἵνα τὸ καίριον τῆς πληγῆς δηλωθῇ, ὃ αὐτὸν ὑπτιάζει. B(bce3e4)
ex.
109 a. κέρα: ἀποκοπὴ τοῦ κέρατα. Ἡρωδιανὸς (cf. 2,7,4) συν αλιφὴν τοῦ κέραα. a b (bce3)T τὸ δὲ χρέεα χρέα συγκοπή. AT
ex.d
109 b. τοῦ κέρα ἐκ κεφαλῆς ἑκκαιδεκάδωρα πεφύκει: καὶ ποῦ ἐστι κέρας δύο ἥμισυ πήχεων; ἀλλ' οὐκ ἐπὶ ἑκατέρου φησίν, ἀλλ' ἀμφοτέρων. a b (bce3)T Ἀλέξανδρος δέ φησιν (fgr hist 25, 6 vel 273, 143) ἐν Δήλῳ κεῖσθαι κέρατα ἀπὸ τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης, κριοῦ μὲν δίπηχυ καὶ δακτύλων ὀκτώ, σταθμούμενα δὲ μνῶν εἴκοσι ἥμισυ, τράγου δὲ πηχῶν δύο καὶ σπιθαμῆς καὶ σταθμοῦ ἴσου. AT δῶρον καλεῖται —————— ὅπερ ἄτοπον. A
did.
109 c. <πεφύκει:> Ἰακῶς τὸ πεφύκει. Aint
ex.
110-1. καὶ τὰ μὲν ἀσκήσας / πᾶν δ' εὖ λειήνας: πρὸς τὸ νοητὸν ἀπὸ πληθυντικοῦ ἑνικόν· „αἱ δ' αὖ πρὸς νότου εἰσί, οὐδέ τι τῇ γε“ (cf. ν 111)· „Εὔμαι', ἦ μάλα δὴ <τάδε δώματα κάλ' Ὀδυσῆος· / ῥεῖα δ' ἀρίγνωτ' ἐστί>“ (ρ 264-5). T
ex.
110. κεραξόος< —————— >τέκτων: τέκτων πᾶς τεχνίτης· ὅθεν λιθοτέκτονες καὶ χρυσοτέκτονες. B(bce3)T Πίνδαρος δὲ „τέκτονα νωδυνίας“ (p. 3, 6) φησίν. T
ex.
111 a.1 ἐπέθηκε κορώνην: κορώνη πᾶν ἐπικαμπὲς μεταφορικῶς ἀπὸ τοῦ ζῴου. ἐπέθηκε δὲ ἐπάνω ἔθηκεν. T
111 a.2 ἤτοι ἐπάνω ἔθηκεν. κορώνη δὲ πᾶν τὸ ἐπικαμπὲς ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ ζῴου. B(bce3e4)
nic.d
112-3. καὶ τὸ μὲν εὖ κατέθηκε τανυσσάμενος <ποτὶ γαίῃ / ἀγκλίνας>: ἐπὶ τὸ τανυσσάμενος βραχὺ διασταλτέον· πρὸς γὰρ τῇ γῇ ἀνέκλινεν αὐτό, πρότερον ἐντείνας τὴν νευράν. A ποτὶ γαίῃ ἀγκλίνας: πρὸς τῇ γῇ —————— ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων. A
ex. nic.
112. καὶ τὸ μὲν εὖ —————— τανυσσάμενος: καὶ ἐπαναβιβάσας τῇ κορώνῃ τὴν νευράν. B(bce3e4)Til | βραχὺ δὲ διασταλτέον εἰς τὸ τανυσσάμενος. B(bce3)Til
ex.
113 a. <ἀγκλίνας:> ἀπερείσας, B(bce3)Til ὡς „κλίνας κολλητῇσιν“ (φ 164). Til
ex.
113 b. πρόσθεν δὲ σάκεα: κατάφωρον αὐτὸν μᾶλλον ποιοῦσι τειχίζοντες τοῖς ὅπλοις. ἀλλ' ἅμα ἔτεινεν καὶ οὕτως ἀφῆκεν, οὐ πρὸς τὴν τῶν λόγων ἀφήγησιν. B(bce3e4)T
ariston.
117 a. ἀβλῆτα πτερόεντα μελαινέων <ἕρμ' ὀδυνάων>: ἀθετεῖται, ὅτι νῦν ἁπλῶς ἄβλητον καὶ μηδέποτε βεβλημένον καὶ ἀφειμένον, οὐχ Ὁμηρικῶς· τὸ γὰρ βάλλειν Ὅμηρος οὐκ ἐπὶ τοῦ ψιλῶς προέσθαι τίθησι. καὶ διὰ τοῦ μελαινέων ἕρμ' ὀδυνάων οὐχ ὃ θέλει λέγει· ἕρμα γὰρ καθ' Ὅμηρον ἔρεισμα καὶ κώλυμα, οὐ γίνεται δὲ ὀδυνῶν κώλυμα τὸ βέλος. A
ex.
117 b. ἀβλῆτα πτερόεντα μελαινέων ἕρμ' ὀδυνάων: σημειοῦται ὁ στίχος ὡς ἐνοχλῶν τῇ τάξει· καὶ τὸ ἀβλῆτα οὐχ Ὁμηρικόν, ἄμεινόν τε τοῦ πτερόεντα τὸ „πικρὸν ὀϊστόν“ (Δ 118). B(be3)T
did.
117 c. <μελαινέων:> οὕτω διὰ τοῦ ε διὰ τὸ μέτρον. Aim
ex.
117 d. ἕρμα: ἔρεισμα· συνέχει γὰρ ἕως ἀφαιρεθῇ τὴν ὀδύνην. B(be3e4)Til ὅμοιον δέ ἐστι καὶ τὸ „ἕρμα πόληος“ (Π 549 al.). B(be3)Til μελαινάων δέ, B(be3) ὅτι μελαίνονται αἱ σάρκες τῶν ἐκ πεφαρμακευμένων βληθέντων ὀϊστῶν, B(be3e4) ὡς τὸ „μελαίνετο δὲ χρόα καλόν“ (Ε 354). B(be3)
ex.
118 a. <αἶψα δ' ἐπὶ νευρῇ κατεκόσμει πικρὸν ὀϊστόν:> τὸ „αὐτίκ' ἐσύλα τόξον“ (Δ 105) B(bce3e4)T καὶ τὸ αἶψα τὸν ἐπτερωμένον τοῖς δώροις δηλοῦσιν. B(bce3)T τὸ δὲ κατεκόσμει διὰ τὸ ἐπικίνδυνον τῆς βολῆς. B(bce3e4)T ἀμέλει καὶ ὀϊστὸν ἐπιλέγεται, ὃν μάλιστα εὐστοχήσειν οἴεται. Ὀδυσσεὺς δὲ „ταχέας †ἐκχεύατ' ὀϊστούς“ (χ 3)· κατὰ γυμνῶν γὰρ ἵησιν, οὐ σκοποῦ δεόμενος. B(bce3)T
ex.
118 b. <πικρόν:> μεταφορικῶς ἀπὸ τῶν γευμάτων. Til
ex.
122-3. γλυφίδας τε λαβὼν< —————— μαζῷ πέλασεν>: γλυφίδας ἀντὶ ἑνικοῦ· B(bce3)T οὕτω γὰρ ἡ χηλὴ καὶ ἐγκοπὴ τοῦ βέλους. T ἐπεὶ δὲ πρώτη βέλους ἐστὶν ἄφεσις αὕτη, εἰκότως αὐτὴν ἐπεξεργάζεται. B(bce3)T μαζῷ δὲ τῷ ἀριστερῷ. T νόμον δὲ τοξείας γράφει. B(bce3)T Σκύθαι μὲν οὖν ἐπὶ τῶν ὤμων τείνουσι καὶ νεύροις ἱππείοις, Κρῆτες δὲ τούτοις ἐναντίως καὶ νεύροις βοείοις. B(bce3)TTil
ex.
122. <νεῦρα:> ἀντὶ ἑνικοῦ. Til
ariston.
123 a.1 νευρὴν μὲν μαζῷ: ὅτι Ζηνόδοτος πρὸ τούτου τὸν ἑξῆς τέταχεν, οὕτως ποιήσας· „ἕλκε δ' ὁμοῦ γλυφίδας καὶ νεῦρα βόεια“ (Δ 122), εἶτα „αὐτὰρ ἐπειδὴ κυκλοτερὲς μέγα τόξον ἔτεινε“ (Δ 124), νευρὴν μὲν μαζῷ πέλασεν, τόξῳ δὲ σίδηρον, εἶτα „λίγξε βιός“ (Δ 125), οὐ νοήσας ὅτι διὰ τῶν παρεπομένων, τοῦ „ἕλκε δ' ὁμοῦ“ (Δ 122) καὶ νευρὴν μὲν μαζῷ πέλασεν, συνίστησι τὴν ἔντασιν γεγενημένην, εἶθ' ἑξῆς λέγει, ἐπειδὴ ἐνετάθη καὶ κυκλοτερὲς ἐγένετο, ἀπέστειλε τὸ βέλος. A
123 a.2 ἀπὸ τῶν παρεπομένων τὴν ἔντασιν δηλοῖ. B(bce3)Til
ex.
124 a.1 <κυκλοτερὲς —————— ἔτεινεν:> τείνας ἐκύκλωσεν. Til
124 a.2 ἀντὶ τοῦ τείνας κυκλοτερὲς ἐποίησε. B(bce3e4)
ex.
125 a. λίγξε βιός: ὀνοματοποιΐα. ἐκ δὲ τῶν παρεπομένων τὴν ἄφεσιν δηλοῖ. B(bce3)Til
125 b. ἆλτο ὀϊστός:" συνέτεμε τὴν λέξιν πρὸς τὸ τάχος τῆς ἀφέσεως. B(bce3)T
ex.
126 a. <ὀξυβελής:> ὀξέως βάλλων ἢ βληθείς. B(bce3e4)Til
ex.
126 b. καθ' ὅμιλον ἐπιπτέσθαι μενεαίνων: ἐπιπεσεῖν τῷ πλήθει θέλων. ἐμφαντικῶς δὲ τὴν τοῦ βαλόντος προθυμίαν εἰς τὸ βληθὲν μετήγαγεν, B(bce3)T ὡς „λιλαιόμενα χροὸς ἆσαι“ (Λ 574. *o 317), B(bce3e4)T „ἀγαλλόμεναι Διὸς οὔρῳ“ (ε 176). B(bce3)T
hrd.
126 c. ἐπιπτέσθαι: παροξυτονητέον· ἔστι γὰρ μέσος δεύτερος ἀόριστος, ὁμοίως τῷ „τότ' ἂν οὔ τοι ἀποσχέσθαι“ (ι 211), καὶ τὸ ἁπλοῦν αὐτοῦ ἐστι πτέσθαι. πᾶν δὲ ἀπαρέμφατον συντιθέμενον φυλάσσει τὸν αὐτὸν τόνον. A
ex.
126 d. ἐπιπτέσθαι: ἀπὸ τοῦ πτῶ B(be3)T τὸ πτέσθαι· καὶ Σοφοκλῆς „πτέσθαι σθένοντες“ (o. r. 17). T τὸ δὲ „διαπτάσθαι“ (eur. med. 1) ἀπὸ τοῦ πτῆμι. B(be3)T
ex.
127 a. οὐδὲ σέθεν, Μενέλαε: ἀποστροφὴ ἀπὸ προσώπου εἰς πρόσωπον. προσπέπονθε δὲ Μενελάῳ ὁ ποιητής. διὸ συνεχέστερον αὐτῷ διαλέγεται, ὡς καὶ Πατρόκλῳ(cf. Π 20 al.) Εὐμαίῳ (cf. ξ 55 al.), Μελανίππῳ (cf. Ο 582). ἀποστροφῆς εἴδη· τὸ †περὶ† λέξιν, ὡς ὅταν ἐκ μετοχῆς εἰς ῥῆμα μετέλθῃ, B(bce3e4)T „ἐξ ὁμόθεν †πεφυότες†· ὁ μὲν< —————— >ὁ δέ“ (ε 477)· T τὸ †περὶ† φράσιν, ὅταν ἀπὸ τοῦ διηγηματικοῦ εἰς τὸ μιμητικὸν μετέλθῃ, B(bce3e4)T „ἱππεῦσι μὲν πρῶτα, / ὃς δέ κ' ἀνήρ“ (Δ 301. 306), T ἢ τὸ ἐναντίον· ἢ ἀπὸ προσώπου εἰς πρόσωπον, ὡς νῦν B(bce3e4)T οὐδὲ σέθεν, Μενέλαε· T ἢ ἀπὸ τόπου εἰς τόπον. B(bce3e4)T
ex.
127 b. <οὐδὲ ... λελάθοντο:> κατὰ ἀντίφρασιν ἀντὶ τοῦ ἐφρόντισαν. ἡ δὲ ἀντίφρασις ἢ κατὰ ἐναντίωσιν, ὡς νῦν, ἢ κατὰ εὐφήμησιν, ἢ παρ' ὑπόνοιαν, ὡς „χωρίον σκληρὸν μέν, οὐκ ἔχον δὲ ὕλην“, δέον εἰπεῖν „εὔγειον μέν“. B(be3e4)T
nic.
128 a.1 ἀθάνατοι· <πρώτη δὲ Διὸς θυγάτηρ ἀγελείη>: βραχὺ διασταλτέον ἐπὶ τὸ ἀθάνατοι· κοινὸν γὰρ ἐπὶ τὸ ἑξῆς τὸ †οὐκ ἔλαθεν. A
128 a.2 ἀπὸ κοινοῦ τὸ οὐκ ἐλάθετο. Til
did.
129 a. <ἥ τοι:> οὕτως μετὰ τοῦ τ, ἥ τοι. Aim
ex.
129 b. <βέλος ἐχεπευκὲς ἄμυνε:> ἤμυνε τὸ βέλος πρὸς τὸ μὴ γενέσθαι αὐτὸ ἐχεπευκές. B(bce3e4)Til
ex.
130-1. ὡς ὅτε μήτηρ< —————— ὕπνῳ>: ἡ μήτηρ πρὸς τὸ εὔνουν· ἡ μυῖα πρὸς τὸ εὐχερῶς μὲν ἀποσοβεῖσθαι, μεταπηδᾶν δὲ εἰς ἕτερον τόπον· ὁ δὲ ὕπνος πρὸς τὸ ἀπαραφύλακτον καὶ τὸ ἀσθενὲς τῆς πληγῆς. B(bce3e4)T
d (?)
131. <ὅθ':> ὅτε. Til
ex.
132 a. ὅθι ζωστῆρος ὀχῆες: Αὐτόχθων οὕτως· T „ἵνα μὴ χαλεπὴ γένηται ἡ πληγή, εἰς τοῦτο τὸ μέρος τὸ βέλος ἄγει, καθ' ὃ ἀλλήλοις ἐπιφερόμενα τὰ πτερύγια τοῦ θώρακος ἐσφίγγετο ὑπὸ τοῦ ζωστῆρος. B(bce3e4)T οὗτός ἐστιν ὁ θώραξ ὁ διπλοῦς.“ T
ex.
132 b. ὅθι ζωστῆρος ὀχῆες: ζωστὴρ ἡ θωρακῖτις ζώνη, ᾗ ζώννυνται τὸν θώρακα. B(bce3e4)T
ariston.
133 a. χρύσειοι σύνεχον <καὶ διπλόος ἤντετο θώρηξ>: ὅτι καθ' ὃν τόπον ἐζώννυντο, διπλοῦς ἦν ὁ θώραξ, καθὸ ὑποβέβλητο τῷ στατῷ θώρακι τὸ λεγόμενον ζῶμα, καθῆκον μέχρι τῶν γονάτων ἀπὸ τῶν λαγόνων. A
ex.
133 b. καὶ διπλόος ἤντετο θώρηξ: ὑπῆρχε διὰ τὴν συνάντησιν τοῦ χαλκοῦ θώρακος πρὸς τὸ ζῶμα· Τήλεφος γάρ φησι τὸ ἀπὸ τοῦ αὐχένος ἄχρι ὀμφαλοῦ στατὸν θώρακα καλεῖσθαι, τὸ δὲ ἀπὸ λαγόνων ἄχρι κνημῶν ζῶμα. περὶ δὲ τὸ ἦτρον ἡ μίτρα, ἔσωθεν ἐριώδης, περὶ δὲ τὴν ἐπιφάνειαν χαλκῆ οὖσα, πρὸς τὸ μὴ θλίβεσθαι τὴν γαστέρα B(bce3e4)T ὑπὸ τοῦ θώρακος καὶ τοῦ ζώματος· T διὸ τὴν συμβολὴν διπλόον θώρακά φησιν. B(bce3e4)T ἄνωθεν δὲ τῆς μίτρας καὶ τῆς συνδέσεως τοῦ ζώματος καὶ τοῦ θώρακος ζώνη ἐπέκειτο συσφίγγουσα τὰ πάντα, ἣν ζωστῆρα καλεῖ. B(be3 e4)T
ex.
133 c. καὶ διπλόος ἤντετο θώρηξ: Αὐτόχθων οὕτως· „τὰ πρὸς ταῖς λαγόσι μέρη τοῦ θώρακος διὰ τὸ μὴ συνδεδέσθαι ἀλλήλοις πτερύγια καλεῖται. ταῦτα ἐπιτιθέμενα ἀλλήλοις καὶ σφιγγόμενα ὑπὸ τοῦ ζωστῆρος διπλοῦν τὸν θώρακα ἐκεῖσε ἀπεργάζονται. ἔστιν οὖν ἐν μὲν τῷ χρωτὶ ἡ μίτρα, μεθ' ἣν τὸ ζῶμα τὸ ἀπὸ κνημῶν ἀνιὸν ἄχρι λαγόνων· μεθ' ὃ ὁ θώραξ, ὡς εἴρηται (sc. ad Δ 132a), περὶ τὰς λαγόνας διπλούμενος· ἄνωθεν δὲ ὁ ζωστήρ.“ B(be3e4)T
ariston.
135. διὰ μὲν ἂρ ζωστῆρος <ἐλήλατο>: πρὸς τὸν ὁπλισμόν· πρῶτος γάρ ἐστι πρὸς τὴν ἐπιφάνειαν ὁ ζωστήρ, καὶ κατὰ τοῦ στατοῦ καὶ κατὰ τοῦ ζώματος. ἀμφότερα δὲ ταῦτα θώρακα καλεῖ· διόπερ ὅταν τοῦ ἑτέρου μνησθῇ, τὸ ἕτερον παραλείπει. ἔνδοθεν δὲ τούτων πρὸς τῷ χρωτὶ κατὰ τὰ κοῖλα καὶ τὰς λαγόνας ἡ μίτρα. A
ex.
136. καὶ διὰ θώρηκος πολυδαιδάλου: ἐσίγησε τὸ ζῶμα, ἐν δὲ τοῖς ἑξῆς (sc. Δ 186-7) ἐναντίον· „εἰρύσατο ζωστήρ τε παναίολος ἠδ' ὑπένερθε / ζῶμά τε καὶ μίτρη“. B(bce3e4)T
did.
137 a.1 ἔρυμα: ἡ Ζηνοδότου καὶ Ἀριστοφάνους „ἔλυμα“ εἶχον, οἱονεὶ εἴλημα. A
137 a.2 Ζηνόδοτος καὶ Ἀριστοφάνης „ἔλυμα“ Til
ariston. hrd.
138 a. ἥ οἱ πλεῖστον ἔρυτο· <διὰ πρὸ δὲ εἴσατο καὶ τῆς>: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ζητούμενον ἐπὶ τῆς Ἀχιλλέως ἀσπίδος „τὴν δὲ μίαν χρυσῆν, τῇ ῥ' ἔσχετο“ (Υ 272), καθὸ ἠμαύρωσεν τὴν φορὰν τοῦ δόρατος, ὅμως μέντοι διεκόπη, καθάπερ νῦν ἐπὶ τῆς μίτρας λέγει. | τὸ δὲ ἔρυτο ψιλοῦται καὶ προπαροξύνεται. οὕτως Ἀρίσταρχος, καὶ ἐπείσθη αὐτῷ ἡ παράδοσις <***>· ἔστι γάρ τι ῥῆμα ἐρύω· τούτου ὁ παρατατικὸς παθητικὸς γίνεται εἰρυόμην, τὸ τρίτον εἰρύετο, ὃ ἐν συναλιφῇ καὶ ἐνδείᾳ τοῦ ι ἐγένετο ἔρυτο. A
ex.
138 b. ἥ οἱ πλεῖστον ἔρυτο: διὰ τί μᾶλλον αὕτη τοῦ θώρακος συνεργεῖ πρὸς ἀσφάλειαν; ὅτι δυσπαθέστερα τῶν ἀντιτυπούντων τὰ ὑπείκοντα. B(bce3e4)T
ex.
139 a. <ἀκρότατον:> ἀντὶ τοῦ ἄκρον· χρὼς γάρ ἐστιν ἡ ψιλὴ τοῦ σώματος ἐπιφάνεια. Til
ariston.
139 b. ἀκρότατον δ' ἄρ' <ὀϊστός>: ἡ διπλῆ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει „χαλκός“· ἐπιλέλησται δὲ ὅτι ἐν τοῖς ἐπάνω (sc. Δ 123) σιδηρᾶν τὴν ἀκίδα τοῦ βέλους εἶπεν εἶναι. καὶ ὅτι τὸ ἀκρότατον οὐχ ὑπερθετικόν ἐστιν, ἀλλ' ἀντὶ τοῦ ἄκρον τὸν χρῶτα. A
did.
139 c. <ὀϊστὸς ἐπέγραψε:> τὸ ἐπέγραψε χωρὶς τοῦ ν. ἐν δέ τισιν „χαλκός“ γράφεται. οὐκ ἀρέσκει δὲ Ἀριστάρχῳ. Aint
ex. ex. ex. ex.
139-40. ἴσως φλὲψ ἦν λυθεῖσα | ἐκ τοῦ χρωτός· χρὼς δέ ἐστιν ἡ τοῦ σώματος ἐπιφάνεια. | καὶ διὰ μὲν τοῦ κελαινοῦ τὴν χροιάν, διὰ δὲ τοῦ νέφους τὴν σύστασιν· „νέφος εἵπετο πεζῶν“ (Δ 274). ἐπεξεργάζεται δὲ τὴν πληγήν, ὅπως τὴν Ἀγαμέμνονος ὑποφήνῃ διάθεσιν. | ὠτειλὴ δέ ἐστι μόνη ἡ ἀπὸ δόρατος πληγή. B(bce3e4)
ariston. d
140 a. αὐτίκα δ' ἔρρεεν αἷμα <κελαινεφὲς ἐξ ὠτειλῆς>: ἀθετεῖται, ὅτι οὐκ ἂν λέγοι Ὅμηρος ὠτειλὴν τὸ ἐκ βολῆς τραῦμα· διαστέλλει γὰρ τὸ οὐτάσαι πρὸς τὸ βαλεῖν. | διαφέρει δὲ ὠτειλὴ —————— τραύματος. A
ex.
140 b. αὐτίκα δ' ἔρρεεν αἷμα <κελαινεφές>: ἴσως φλὲψ ἦν λυθεῖσα· καὶ διὰ μὲν τοῦ κελαινοῦ τὴν χροιάν, διὰ δὲ τοῦ νέφους τὴν σύστασιν· „νέφος εἵπετο πεζῶν“ (Δ 274). ἐπεξεργάζεται δὲ τὴν πληγήν, ὅπως τὴν Ἀγαμέμνονος ὑποφήνῃ διάθεσιν. T
ex.
140 c. ἐξ ὠτειλῆς: οὕτω τὴν ἀπὸ δόρατος μόνην πληγὴν καλεῖ, εἰ μὴ ἄρα τῷ γενικωτέρῳ χρῆται, ὡς τὸ „ἀλλ' οὐ γάρ σε θέλω βαλέειν“ (Η 242). T
ex.
140 d. <ὠτειλῆς:> νῦν ἡ ἀπὸ βέλους. Til
ariston.
141 a. ὡς δ' ὅτε τίς τ' ἐλέφαντα: ἡ διπλῆ, ὅτι τινὲς „ἐλεφαντά“ ὡς βλαβερά διενεγκάμενοι τῷ τόνῳ ἀπέδωκαν ἔρια λευκά. †νῦν δὲ κυρίως ἀκούειν τὸν ἐλέφαντα. A
hrd.
141 b. <ἐλέφαντα:> οὕτως ὁμοτόνως τῷ ζῴῳ τὸ ὀστέον· καὶ γὰρ ἐν ἑτέροις φησί· „λευκοτέρην δ' ἄρα μιν θῆκε πριστοῦ ἐλέφαντος“ (s1 196). Aint
ex.
141 c. ὡς δ' ὅτε τίς τ' ἐλέφαντα: ὄψιν ἡμῖν γραφικὴν παρέστησεν. θαυμάζεται δὲ παρὰ Λάκωσι λευκὸς χρὼς καὶ ξανθὴ κόμη. διὰ τοῦτο καὶ Τρῶες μαλθακὸν αὐτὸν οἴονται· ἐπὶ παντὸς γὰρ ζῴου τὸ μελάγχροόν ἐστιν ἰσχυρότερον. B(bce3e4)T
ex.
141 d. φοίνικι μιήνῃ: φοινικῷ ἄνθει, ὃ ἀπὸ τῆς πρίνου συλλέγουσι Τροιζήνιοι. μιήνῃ δὲ ἑνώσει, παρὰ τὴν μίαν, ἢ βάψει· μιάσματα γὰρ τὰ βάμματα. B(bce3e4)T
ex.
142 a. Μῃονίς: ἔχει τὸ ι ἀπὸ τοῦ Μαιονίς. B(be3e4)Til
d ex.
142 b. Κάειρα: Καρίνη, ἀπὸ —————— βαφαῖς χρωμένων. | φασὶ δέ A τινες τὸ Καῖρα διῃρῆσθαι, οἱ δὲ ὡς ἀπὸ τοῦ φαίνω φαείνω. καὶ ὁ λόγος δὲ τὴν ει δίφθογγον ἀπαιτεῖ. ATil
ex.
142 c.1 παρήϊον: τὸ τῇ γνάθῳ ἐπικείμενον, ἀπὸ τοῦ παρειά. B(bce3e4)
142 c.2 παρήϊον" {ἔμμεναι} : τὴν γνάθον γὰρ παρηΐδα φησίν. T
did.
142 d.1 {ἔμμεναι} ἵππων: διχῶς, καὶ †ἵππω δυϊκῶς καὶ† πληθυντικῶς. ἐν δὲ τῇ κατὰ Ἀριστοφάνη μόνως δυϊκῶς. A
142 d.2 τὸ δὲ ἵππων ἀντὶ ἑνικοῦ. οἱ δὲ †ἵππω† δυϊκῶς. T
ex.
143 a.1 κεῖται δ' ἐν θαλάμῳ: θάλαμος ὁ οἶκος· „πρίν γ' ὅτε δὴ θάλαμος“ (Ι 588). ἡ ἀποθήκη· „ὅθι νητὸς χρυσός“ (β 338). ὁ κοιτών· „Τηλέμαχος δ' ὅθι οἱ θάλαμος“ (α 425), ὅθεν „θαλαμηπόλος“ (η 8. y 293). T
143 a.2 θάλαμος ὁ κοινὸς οἶκος, θάλαμος ἡ ἀποθήκη, καὶ θά αμος ὁ κοιτών. B(bce3e4)
ex.
143-4. <πολέες τέ μιν —————— ἄγαλμα:> πολλοὶ μὲν οἱ ἐπιθυμοῦντες, B(bce3)Til βασιλεὺς δὲ ἐπέτυχεν. B(bce3e4)Til
ex.
145 a.1 <ἀμφότερον:> ἐπίρ<ρ>ημα· οὐ γάρ ἐστιν ἑνικὸν τοῦ ἀμφότεροι. Til
145 a.2 ἐπίρρημα ἀντὶ τοῦ κατὰ τὸ ἀμφότερον, ἀλλ' οὐκ ὄνομα. B(bce3)
ex.
145 b.1 ἐλατῆρι δὲ κῦδος: μεγαλοπρεπέστερον γὰρ ἀποφαίνει τὸν ὀχούμενον. T
145 b.2 μεγαλοπρεπέστερον δὲ ἀπεργάζεται ὑπὲρ τοὺς ἵππους τὸν ἐποχούμενον. B(bce3)
ex.
146 a. τοῖοί τοι, Μενέλαε, <μιάνθην αἵματι μηροί>: ἀντὶ τοῦ τοῖον. B(bce3e4)T περιπαθῶς δὲ ἐπιμένει τῇ ἀποστροφῇ B(bce3)T ὁ ποιητής. τὸ δὲ μιάνθην ἀντὶ τοῦ μιανθήτην· ἔστι δὲ δυϊκὸν ἐκ συγκοπῆς. B(bce3)
d
146 b. <τοῖοί τοι:> οὕτως σοι. Til
nic.
147 a. <εὐφυέες:> ἑκατέροις δύναται προσδίδοσθαι τὸ εὐφυέες. βέλτιον δὲ τοῖς ἄνω διὰ τὸ ὑπερβατόν. Aint
ex. ex.d
147 b. <εὐφυέες κνῆμαί τε:> Νικάνωρ (p. 177 friedl.)τὸ εὐφυέες τῷ „μηροί“ (Δ 146) προσάπτει, οἱ δὲ ὑπομνηματισταὶ τῷ κνῆμαι. B(bce3)T ἄμεινον δὲ τὸ Νικάνορος. B(bce3) | καὶ Πείσανδρος (fr. 17 d. = 18 h.)· „ξανθοκόμης, μέγας †ἢ†, γλαυκόμματος, ἄρτι †παρεῖα† / λοχμάζων, εὔκνημος.“ T σφυρά: τὰ ἀπολήγοντα —————— ἀπὸ τῶν χαλκευτικῶν σφυρῶν. A
did.
148 a. <ῥίγησεν δ' ἄρ':> οὕτως Ἀρίσταρχος, ῥίγησεν δ' ἄρ', διὰ τοῦ δ, οὐ διὰ τοῦ τ. Aint
ex. did.
148 b. <δάρ:> εἷς ὁ σύνδεσμος, οὐ δύο. | διὰ τοῦ δ δὲ γραπτέον, μὴ διὰ τοῦ τ. B(be3)
ex.
148 c. ῥίγησεν δ' ἄρ' ἔπειτα <ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων>: δείκνυσι τοῦ μὲν τὸ φιλάδελφον, εἰ πρὸ τοῦ τετρωμένου αἴσθεται, τοῦ δὲ τὸ καρτερικόν (cf. Δ 152). ἐπ' ἴσης δὲ ἄμφω ἀσχάλλουσιν, ὁ μὲν τοῦ ἀδελφοῦ, ὁ δὲ τοῦ πλήθους χάριν. B(be3e4)T
ariston.
149 a. <ὡς εἶδεν μέλαν αἷμα καταρρέον ἐξ ὠτειλῆς:> ἀθετεῖται πάλιν διὰ τὴν ὠτειλήν. Aint
ex.
149 b. ὡς εἶδεν μέλαν αἷμα: τὸ μὲν γὰρ ἐξ ἐπιπολῆς κατ' ἀρχὰς φερόμενον πυρρόν ἐστι, τὸ δὲ ἐκ βάθους μέλαν. B(be3e4)T ἢ διὰ τὸ παγῆναι. T
ex.
150. ῥίγησεν δὲ καὶ αὐτός: κοινῇ λέξει χρησάμενος ἐπ' ἀμφοῖν τὸ ἴσον τοῦ δέους ὑπέφηνε. B(bce3)Til
hrd.
151 a. ὡς δὲ ἴδεν <νεῦρόν τε>: συσταλτέον τοῦ ἴδε τὸ ι, ὁμοίως τῷ „οὐκ ἴδον, οὐ πυθόμην“ (ψ 40). εἰσὶ δὲ οἳ ἀναγινώσκουσιν „ὡς δ' εἶδεν νεῦρόν τε“ ὁμοίως τῷ „ὡς εἶδεν δύο φῶτε“ (Ε 572), οὐχ ὑγιῶς· ἐνθάδε γὰρ οὐκ ἄλλως δυνάμεθα ἀναγνῶναι ἢ φυλάσσοντες τὴν ει δίφθογγον. ἐπὶ δὲ τούτων παραφύλαξαι <ὅτι>, ὅταν ἡ προκειμένη λέξις εἰς τὸ ε καταλήγῃ, ἤτοι διαστέλλει τὸ ι ἀπ' αὐτῆς μετὰ συστολῆς ἢ ἔκθλιψιν ποιεῖται τοῦ ε, ἔκθλιψιν μὲν οὕτως „τὸν δ' ἴδεν Αἰνείας“ (Ε 166), „νῦν δ' ἴδεν ὃς μέγ' ἄριστος“ (Β 82), διαστολὴν δὲ οὕτως μετὰ συστολῆς „τὴν δὲ ἴδεν προμολοῦσαν“ (Σ 382), „τὸν δὲ ἴδεν Κάδμου θυγάτηρ“ (ε 333). οὕτως οὖν καὶ ἐνθάδε. A
ex.
151 b.1 <ὡς δὲ ἴδεν:> ἀντὶ τοῦ ᾔσθετο· πῶς γὰρ ἑώρα τὸ ἐμπεπηγὸς τῇ παντευχίᾳ; Til
151 b.2 †λείπει τὸ† ᾔσθετο· πρὸ γὰρ τούτου οὐχ ὡρᾶτο ἐμπεπηγὸς τῇ παντευχίᾳ. B(bce3e4)
ex. (?)
151 c. <ὄγκους:> τοὺς τῆς ἀκίδος λέγει πώγωνας. Aim
ex.
152 a. <ἄψορρόν οἱ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν ἀγέρθη:> ἤτοι ὀπισθόρμητος B(bce3) εὐθέως ἐπὶ τὴν πρώτην ἠνέχθη τάξιν. B(bce3e4)
ex.
152 b. <ἐνὶ στήθεσσι:> φαίνεται τὸ ἡγεμονικὸν περὶ τὰ στήθη εἰδώς· ἐκεῖ γοῦν ἀθροισθῆναι τὸν λογισμόν φησιν. B(bce3e4)Til
ariston.
153 a. <στενάχων:> ὅτι δεῖ βαρυτονεῖν τὸ στενάχων ὡς ὀρέγων· καὶ γὰρ „στενάχοντο“ (Π 393 al.) ὡς ὀρέγοντο. Aint
ex.
153 b. <βαρὺ στενάχων:> ἠθικὸν καὶ περιπαθές· ηὔξηται δὲ τὸ βαρύ <τῷ> „οἶον προστήσας“ (Δ 156). B(bce3)Til
ex.
154. χειρὸς ἔχων Μενέλαον· ἐπεστενάχοντο δ' ἑταῖροι: ἄφελε τὸν στίχον, καὶ οὐ βλάψεις τὴν σαφήνειαν, ἀπολέσεις δὲ τὴν ἐνάργειαν, ἥτις ἐμφαίνει τὴν Ἀγαμέμνονος συμπάθειαν καὶ τὴν τῶν συναχθομένων ἑταίρων διάθεσιν. B(bce3)T
ex.
155 a. φίλε κασίγνητε, <θάνατόν νύ τοι ὅρκι' ἔταμνον>: περιπαθῶς αὐτῷ διαλέγεται, B(bce3)T καὶ τὸν θάνατον οἰκειοῦται τοῦ ἀδελφοῦ, ὅπερ ἐστὶ τῶν μᾶλλον στεργόντων τινάς. b (bce3)
ex. (?)
155 b. <ἔταμνον:> ἐγὼ δηλονότι. Aim
ex.
156 a. οἶον προστήσας: μεταφορικῶς ἀπὸ τῶν θυμάτων, ἅπερ προϊστῶσι τῶν βωμῶν, B(bce3e4)T ὡς καὶ παρὰ Νέστορι „προὔχοντο ἑκάστοθι ταύρους“ (γ 8). T
ex.
156 b. πρὸ Ἀχαιῶν: οἶκτον ἅμα καὶ σπουδὴν κινεῖ τοῖς Ἀχαιοῖς. B(bce3)Til
ariston.
157 a. <ἔβαλον:> ὅτι ἐκ βολῆς ἔτρωσαν, πρὸς τὸ „αὐτίκα δ' ἔρρεεν αἷμα“ (Δ 140). Aint
ex.
157 b. ὥς σ' ἔβαλον Τρῶες: μετ' ἀγανακτήσεως εἴρηται· διὸ καὶ ἀπὸ ἄλλης ἀρχῆς ἐστιν. συνασχάλλων δὲ τῇ πληγῇ οὐ παραμυθεῖται. B(bce3)T
ex.
157 c.1 ὥς σ' ἔβαλον Τρῶες: ὡς κοινῇ παρασπονδησάντων αὐτῶν, καὶ λόγῳ μὲν τὸ μονομάχιον, ἔργῳ δὲ τὸν δόλον σοφισαμένων. T
157 c.2 κοινῇ γὰρ ἅπαντες παρεσπόνδησαν. καὶ λόγῳ μὲν τὸ μονομάχιον, φησίν, ἔργῳ δὲ τὸν δόλον ἐσοφίσαντο. B(bce3)
ex.
158 a.1 οὐ μέν πως ἅλιον <πέλει ὅρκιον>: γενναίου στρατηγοῦ τὸ μὴ συμπεπτωκέναι τοῖς καιροῖς, ἀνέχειν δὲ εἰς θεοὺς τὴν ἐλπίδα, B(bce3e4)T ἄλλως τε καὶ ἐπὶ πολεμίων λαλεῖ. b (bce3)T
158 a.2 οὐ μέν πως:" γενναίου στρατηγοῦ τὸ μὴ συμπεπτωκέναι τοῖς καιροῖς, ἀνέχειν δὲ εἰς θεὸν τὴν ἐλπίδα, καὶ τὸ σύμπτωμα τῆς τύχης εἰς παραμυθίαν δέχεσθαι. A
ariston.
159 a. σπονδαί τ' ἄκρητοι: ὅτι εὐκρινὲς γίνεται ἐντεῦθεν τὸ „κρητῆρι δὲ οἶνον / μίσγον“ (Γ 269-70)· οὐ γὰρ κεκραμένον ἔσπενδον. A
ex.
159 b. καὶ δεξιαί: δεξιαί ἴσως ἐγένοντο κατὰ τὸ σιωπώμενον. ἢ διὰ τὸ δέξασθαι τὰς τρίχας. B(bce3e4)T
ariston.
161 a. ἔκ τε καὶ ὀψὲ τελεῖ, <σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισαν>: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει „†τελέσει“ καὶ „σύν τε μεγάλῳ τίσουσιν“, ἐπὶ τῶν Τρώων δεχόμενος τὸν λόγον. οὐκ ἔχει δὲ οὕτως, ἀλλὰ καθολικῶς ἐπὶ τῶν παραβαινόντων τὰ ὅρκια. A
ex.
161 b. <τελεῖ:> ἀντὶ τοῦ τελέσει. B(bce3)Til
ex.
161 c.1 σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισαν: λείπει κακῷ, παρὰ τὸ „μεγάλων ἄτερ ἰσώσασθαι“ (arat. ph. 658). T
161 c.2 εἰς δὲ τὸ μεγάλῳ ἐκδεκτέον τὸ κακῷ. B(bce3)
ex.
162. σὺν σφῇσιν κεφαλῇσι< —————— καὶ τεκέεσσιν>: εὐσεβὲς τὸ δι' ἑαυτῶν καὶ τῶν φιλτάτων προσδοκᾶν τὴν τίσιν. ἀπὸ μέρους δὲ ἑαυτοῖς. B(bce3e4)T
nic.
163. εὖ γὰρ <ἐγὼ> τόδε οἶδα <κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν>: τελεία· ἀσύνδετος γὰρ ὁ λόγος. T
nic.
164 a. ἔσσεται ἦμαρ: ἀπ' ἄλλης ἀρχῆς τοῦτο· διὸ τελείᾳ στικτέον πρὸ αὐτῆς· ἀσύνδετος γὰρ ὁ λόγος. A
ex.
164 b.1 ἔσσεται ἦμαρ: τούτοις προτρέπεται πολεμεῖν τοὺς ἀκούοντας. T
ex.
164 c.1 ὅταν ποτ' ὀλώλῃ: ἀπόληται, οὐχ ὑπ' αὐτοῦ πάντως, ἀλλ' ὑφ' ἑτέρων· φησὶ γοῦν· „καί κεν ἐλέγχιστος πολυδίψιον“ (Δ 171). τὸ δὲ ὀλώλῃ ὑποτακτικὸς παρακείμενος χρόνος. T
164 c.2 ἀπειλεῖ τοῦτο οὐχ ὑπ' αὐτοῦ γενέσθαι, ἀλλ' ὑφ' ἑτέρων τινῶν· φησὶ γοῦν· „καί κεν ἐλέγχιστος πολυδίψιον Ἄργος“. | ἢ μᾶλλον διὰ τούτων τοὺς ἀκούοντας προτρέπεται πολεμεῖν. B(bce3e4)
ariston.
164 d. <ὅτ' ἄν ποτ' ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρή:> ἀντὶ τοῦ ἀπολεῖται, πρὸς ὃ ἡ διπλῆ. †τὸ† Ἴλιος θηλυκῶς. Aint
d
166. ὑψίζυγος: ἡ μεταφορὰ ἀπὸ —————— τὸ πεπρωμένον. A
ariston.
167 a.1 <ἐπισσείῃσιν:> ἀντὶ τοῦ †ἐπισείη†· πρὸς ὃ ἡ διπλῆ. Aim
167 a.2 ἐπισσείῃσιν:" ἀντὶ τοῦ μέλλοντος B(bce3)T τοῦ ἐπισείσει. T
ariston.
167 b. ἐρεμνὴν αἰγίδα: ὅτι τοῦ Διὸς ὅπλον ἡ αἰγίς, πρὸς τοὺς νεωτέρους ποιητάς· καὶ ὅτι καταιγίδων καὶ ζοφώδους καταστάσεως παρασκευαστική ἐστιν. A
ex.
167 c. ἐρεμνὴν αἰγίδα: σκοτοποιόν· B(bce3)T φησὶ γοῦν· „Ἴδην δὲ κατὰ νεφέεσσι κάλυψεν“ (Ρ 594). B(bce3e4)T
ex.
169-70. ἀλλά μοι αἰνὸν ἄχος< —————— βιότοιο>: ἠθικῶς οὐκ εἶναί φησιν ὄφελος ἑαυτῷ, εἰ οὗτος μὲν ἀπολεῖται, ὕστερον δὲ Τρῶες δίκας †τίσωσι†. B(bce3e4)T περιπαθῶς δὲ τοὔνομα πάλιν ἀνακαλεῖται τοῦ Μενελάου. B(bce3)T
did.
170. μοῖραν: †ὅτι† „πότμον“ αἱ Ἀριστάρχου, οὐ μοῖραν, ὡς ἐν ταῖς κοιναῖς. A
did.
171 a. <ἐλέγχιστος:> διχῶς Ἀρίσταρχος, καὶ „ἐλέγχιστον“. Aim
ex.
171 b. καί κεν ἐλέγχιστος <πολυδίψιον Ἄργος ἱκοίμην>: διὰ τί; ὅτι Ἕλληνες μὲν ἄπρακτοι ἐπανελεύσονται, Τρῶες δὲ κερτομήσουσι τὸν Ἀγαμέμνονα, Μενέλαος ἐπὶ ξένης σαπήσεται, ἀτελὴς ἡ μάχη μενεῖ. τεχνικῶς δὲ δι' ὦν ἀπολοφύρεται ὡς καταλειφθησόμενος ὑπὸ τῶν συμμάχων, εἰ ὁ Μενέλαος ἀποθάνοι, κατέχειν αὐτοὺς πειρᾶται μὴ τεθνηκότος τοῦ Μενελάου. B(bce3e4)T
ex. ex.
171 c.1 πολυδίψιον: πλεονασμῷ τοῦ δ ὡς „ἐνδίεσαν“ (Σ 584). | πολυδίψιον πολυπόθητον ἀπὸ τῆς δίψης, ἢ πολυβλαβὲς διὰ τὴν ἧτταν. T
d
171 c.2 πολυβλαβὲς διὰ τὴν ἧτταν. B(bce3e4) | ἔστι δὲ πλεονασμὸς τοῦ δ. B(bce3) πολυδίψιον: ἄνυδρον οὖσαν τὴν Πελοπόννησον —————— ἢ βλαβερόν, ἀπὸ τοῦ ἴψιον. A
ariston.
171 d. <Ἄργος:> ὅτι Ἄργος τὴν Πελοπόννησον, οὐ τὴν πόλιν λέγει. Aint
ex.
173. κὰδ δέ κεν εὐχωλὴν <Πριάμῳ καὶ Τρωσὶ λίποιεν>: κινητικὸν ἡ τῶν ἐχθρῶν εὐημερία. B(bce3e4)T
ariston.
174. σέο δ' ὀστέα πύσει ἄρουρα: ὅτι τῶν ἐπὶ ξένης τελευτώντων οὐκ ἀπεκομίζετο τὰ ὀστᾶ εἰς τὰς πατρίδας. οὐκ ἄρα Ὁμήρου ἐστὶ ταῦτα· „ὥς κ' ὀστέα παισὶν ἕκαστος / οἴκαδ' ἄγῃ, ὅτ' ἂν αὖτε νεώμεθα“ (Η 334-5). A
ariston.
176 a. καί κέ τις ὦδ' ἐρέει: ἤτοι ὅτι ὁ κέ περισσεύει ἢ τὸ ῥῆμα ἐνήλλακται, <κε ...> ἐρέει ἀντὶ τοῦ εἴποι ἄν. A
ex.
176 b. ὑπερηνορεόντων: ὑπερηφανούντων· ἡ γὰρ ὑπὲρ ἄνδρα δύναμις ὑβριστὰς ποιεῖ. B(bce3e4)T
ex.
177. τύμβῳ ἐπιθρῴσκων: ὅσον ἐφ' ἑαυτῷ βαρεῖαν †αὐτὴν† τῷ νεκρῷ ποιῶν, B(bce3)T εἴγε ἡμεῖς κούφην αὐτὴν ἑαυτοῖς εὐχόμεθα εἶναι. παρατέταται δὲ τὸ πάθος ἐπὶ ζῶντι καὶ παρόντι λεγόμενον. B(be3)T
nic.
178-81 a. <αἴθ' οὕτως ἐπὶ πᾶσι —————— Μενέλαον:> χρήσιμον ἀνεστραμμένης περιόδου ὑπόδειγμα. Aim
ex. (?)
178-81 b. αἴθ' οὕτως ἐπὶ πᾶσι< —————— Μενέλαον>: χρήσιμον ἀνεστραμμένης τύχης ὑπόδειγμα. B(bce3e4)T
ex.
178. <τελέσει':> ἀντὶ τοῦ τελέσειεν εὐκτικῶς. Til
ex.
179. <ἅλιον:> ἁλίως. Til
d nic.
181 a. σὺν κεινῇσιν νηυσί: κεναῖς εἶπεν —————— πλεῖν ἐν αὐταῖς. | βραχὺ δὲ διασταλτέον ἐπὶ τὸ νηυσί. A
ex.
181 b. σὺν κεινῇσι νηυσί: κεναῖς τῶν συστρατευομένων ἢ τῶν λαφύρων ἢ τῶν ἡρπασμένων· ἢ περιπαθῶς κενὰς αὐτὰς καλεῖ, ἐν αἷς ὁ Μενέλαος οὐ πλεῖ. B(bce3e4)T
ex.
181 c.1 λιπὼν ἀγαθὸν Μενέλαον: ἀγαθόν ἢ κατ' εἰρωνείαν, ὡς ἀπὸ τῶν Τρώων, ἢ ὡσεὶ πατέρα τις θάψας λέγοι „ἀγαθὸν πατέρα ἀπώλεσα“· οὐ τοσοῦτον γὰρ τὰ τοῦ γένους ὅσον τὰ τῶν τρόπων ἀγαπητά. T
181 c.2 τὸ δὲ ἀγαθόν κατ' εἰρωνείαν, εἰ ἀπὸ τῶν Τρώων ᾖ. εἰ δὲ ἀπὸ τοῦ Ἀγαμέμνονος, ὡσεί τις πατέρα θάψας λέγοι ὅτι „ἀγαθὸν πατέρα ἀπώλεσα“· οὐ γὰρ τὰ τοῦ γένους τοσοῦτον ὅσον τὰ τῶν τρόπων ἀγαπητά. B(bce3e4)
ariston.
182 a. εὐρεῖα χθών: ὅτι οὐκ ἔστι καθολικὸν ἐπίθετον τὸ εὐρεῖα, ἀλλ' ἐν ἴσῳ τῷ εὐρεῖα γενομένη, οἷον εὐρύ μοι χάσμα γῆς γένοιτο. A
ex. (?)
182 b. εὐρεῖα: ἀντὶ τοῦ εὐρέως, B(bce3e4)T Til ὡς τὸ „λῦσε<ν> δ' ἀγορὴν αἰψηρήν“ (β 257) B(bce3e4)T καὶ „ταχέες δ' ἱππῆες ἄγερθεν“ (Ψ 287). T
ex.
183. τὸν δ' ἐπιθαρσύνων: τοιοῦτός ἐστιν, ὡσεὶ νοσῶν υἱὸς παραμυθοῖτο γονεῖς. ἄτοπος δὲ ἦν μαλθακευόμενος Μενέλαος ἐκείνων οἰκειουμένων B(bce3e4)T τὴν αἰτίαν τοῦ θανάτου αὐτοῦ. T
did.
184 a.1 <πώ:> οὕτω πώ Ἀρίσταρχος, οὐχὶ „πού“, ὥς τινες. Aim
184 a.2 οὐ „πού“. Til
ex.
184 b. μηδέ τί πω δειδίσσεο: μὴ εἰς φυγὴν παρακάλει τὸν λαὸν διὰ τοῦ ἐμοῦ θανάτου. B(bce3e4)T
nic.
184 c. <μηδέ τί πω δειδίσσεο λαὸν Ἀχαιῶν:> στικτέον ἐπὶ τὸ τέλος τοῦ στίχου τελείᾳ· ἀσύνδετος γὰρ ὁ λόγος πρὸς τὰ ἑξῆς. Aim
ex.
185. οὐκ ἐν καιρίῳ: τῷ κούφῳ τῆς πληγῆς ἐπικουφίζει τὴν λύπην τοῦ ἀδελφοῦ. B(bce3e4)T
ariston.
187 a. ζῶμά τε καὶ μίτρη: ὅτι τοῦ ζώματος μνησθεὶς παραλέλοιπε τὸν θώρακα ὥστε ἀπὸ μέρους τὸ ὅλον δεδηλῶσθαι. A
ex.
187 b. ζῶμά τε: τοῦτο προσῆπται τῷ θώρακι· „καὶ ζῶμα φαεινόν“ (ξ 482) διὰ τὸν χαλκόν. AT
ex.
187 c. καὶ μίτρη: ἡ μίτρα ἔσωθεν ἐριώδης ἐστὶ περὶ τὴν ἐπιφάνειαν χαλκῆ ὑπάρχουσα. a b (bce3)T
ex.
189 a. αἰ γὰρ δὴ οὕτως εἴη: εἰκότως θαρσυνθεὶς οὐ μηκύνει τὸν λόγον. οὐδέποτε δὲ παρὰ τῷ ποιητῇ τὸ αἴ ἀντὶ τοῦ εἴ. T
ariston.
189 b. <φίλος ὧ Μενέλαε:> τῇ ὀρθῇ ἀντὶ τῆς κλητικῆς, φίλος ἀντὶ τοῦ φίλε. Aint
ex.
190. ἐπιμάσσεται: παρὰ τὸ μῶ μαίω μάω, ὡς νῶ ναίω νάω· ἀφ' οὗ καὶ ὁ μαστὸς καὶ ἡ μάσταξ. AT
ex.
191 a. φάρμαχ': τὰ φέροντα ἄκεσιν. εἴρηται δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθῶν. καὶ τὰ βαφεῖα φαρμακῶνας ἐκάλουν, καὶ τὴν ἐκ τῆς βαφῆς στόμωσιν φαρμάσσειν φησίν (cf. ι 393). a b (bce3e4)T
ariston.
191 b. <φάρμαχ', ἅ κεν παύσῃσι: τὸ παύσῃσιν ἀντὶ τοῦ> παύσειεν ἄν, ὡς τὸ „ἰχθύς, ὅς κε φάγῃσιν“ (Φ 127), ὅτι καὶ τοῦτο οὕτως λέγει ἀντὶ τοῦ ὃς φάγοι ἄν. A
ex. ex.
192 a. <ἦ καὶ Ταλθύβιον θεῖον κήρυκα προσηύδα:> ὅτι Διός ἐστιν ἄγγελος. | εἰκότως δὲ θαρσυνθεὶς οὐ μηκύνει τὸν πρὸς Μενέλαον λόγον. B(bce3e4)
ex.
192 b. θεῖον κήρυκα: ἐπεὶ Διός εἰσιν ἄγγελοι. ἢ ὅτι ἐκ τοῦ Ἑρμοῦ κατάγεται τὸ γένος τῶν κηρύκων. T
ex.
193 a. <ὅττι τάχιστα:> ὅττι τάχιστα ποιητικόν, ὅσον τάχος Ἀττικοί, ὡς τάχος ἡ συνήθεια. B(bce3e4)T
ex.
193 b. Μαχάονα: οὐ μεταπέμπεται ἄμφω, ὅτι ὁ μὲν περὶ τὰ τραύματα ἦν, ὁ δὲ περὶ τὰ ἄλλα νοσήματα. B(bce3e4)T
ex.
194. φῶτ' Ἀσκληπιοῦ υἱόν: οὐ περιττὸς ὁ στίχος, ἐλπίδα ὑποκαίων τῆς σωτηρίας Μενελάῳ ὡς ἀγαθοῦ ἰατροῦ τυγχάνειν μέλλοντι. B(bce3e4)T
ariston. d d
195 a. ὄφρα ἴδῃ Μενέλαον: ὁ ἀστερίσκος καὶ ὁ ὀβελός, ὅτι νῦν παρέλκει· ὁρᾷ γὰρ ὁ κῆρυξ τὴν χρείαν τοῦ Μαχάονος. | Μαχάων δὲ οὗτος υἱὸς Ἀσκληπιοῦ †καὶ Ἀρσινόης —————— κατὰ δὲ Ἡσίοδον (fr. 53 m. —————— w.) Ξάνθης. | Ἀσκληπιὸς δὲ εἴρηται παρὰ τὸ ἀσκεῖν καὶ ἤπια τὰ μέλη ποιεῖν. A
ex.
195. ὄφρ<α> ἴδῃ Μενέλαον: θορυβούμενος πέρα τοῦ δέοντος φέρεται. οὐ περιττὸς οὖν ὁ στίχος τὸ „ὅν τις ὀϊστεύσας“ (Δ 196), μιμούμενος τὸ ἦθος τῶν τεταραγμένων. B(bce3e4)T
did. (?)
195 c. <Ἀτρέος υἱόν:> γράφεται „ἀρχὸν Ἀχαιῶν“. Aim
ex.
196. τόξων εὖ εἰδώς: ἀντὶ τοῦ <τόξων> εἰδήμων. T
ex.
198. <οὐδ' —————— ἀπίθησεν:> ἀντὶ τοῦ ἠθέλησεν. Til
ex.
199. βῆ δ' ἰέναι: τὸ „βῆ δὲ θέειν“ (Β 183 al.) ἀνοίκειον τῷ παπταίνοντι. οὐδὲ τὴν ἔφοδον δὲ αὐτοῦ ἐσιώπησεν. B(bce3e4)T
ex.
200 a.1 παπταίνων: πέτω πτῶ πταίω παπταίνω. πανταχόσε ῥίπτων τοὺς ὀφθαλμούς. T
200 a.2 ὄπτω πτῶ πταίω πταίνω. B(bce3) ἦν δὲ πανταχόσε τοὺς ὀφθαλμοὺς ῥίπτων, ὡς μὴ λάθοι αὐτόν. B(bce3e4)
or. ex.
200 b. παπταίνων: πέτω πτῶ πταίω πταίνω, καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν παπταίνων, | ὁ πανταχόσε περιβλεπόμενος. A
did. (?)
203. <προσηύδα:> γράφεται „ἀγόρευεν“. Aim
ariston.
205 a. ὄφρα ἴδῃ Μενέλαον: ὁ ἀστερίσκος, ὅτι νῦν δεόντως λέγεται πρὸς Μαχάονα ὑπὸ τοῦ κήρυκος. A
did.
205 b.1 <ἴδῃ:> οὕτως Ἀρίσταρχος χωρὶς τοῦ ς, ἴδῃ. Aim
205 b.2 ἄνευ τοῦ ς. Til
ariston.
206. ὅν τις ὀϊστεύσας <ἔβαλεν>: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐκ βολῆς ἔτρωσεν, πρὸς τὸ „αὐτίκα δ' ἔρρεεν αἷμα κελαινεφὲς ἐξ ὠτειλῆς“ (Δ 140). A
ex.
207 a. Τρώων ἢ Λυκίων: Τρώων πρὸς σύστασιν τῆς μάχης, Λυκίων ὡς ἀρίστων συμμάχων. B(bce3e4)T
nic.
207 b. <τῷ μὲν κλέος, ἄμμι δὲ πένθος:> ἑκάτερον καθ' ἑαυτό· λείπει γὰρ τὸ ἐστίν ἐν ἀμφοτέροις. A
ex.
207 c. τῷ μὲν κλέος, ἄμμι δὲ πένθος: οὐ διακόνου ὁ λόγος, φίλου δὲ καὶ συμπαθοῦς· τὴν ἀπὸ παντὸς γὰρ προσώπου εὔνοιαν εἰς Μενέλαον συνίστησιν ὁ ποιητής. τοὐναντίον δὲ ἐπὶ Ἀλεξάνδρῳ. b (bce3e4)T
ariston.
208 a. ὣς φάτο, <τῷ δ' ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινε>: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ὄρινεν, ἀντὶ τοῦ κατὰ ψυχὴν ἐκίνησεν. ἡ δὲ ἀναφορὰ πρὸς τὸ „ὣς φάτο, τῇ δ' ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινεν“ (Γ 395), ὅτι οὐκ ἔστιν ἐθύμωσεν, ὡς ὁ διασκευάσας ἐκλαβὼν ἔταξεν τοὺς ἑξῆς εἴκοσι <τρεῖς> στίχους (sc. Γ 396-418), ἀλλ' ἀντὶ τοῦ ἐκίνησε καὶ παρώρμησε κατὰ τὸ ἐρωτικόν. A
ex.
208 b. τῷ δ' ἄρα θυμόν: περιεῖλεν αὐτοῦ τοὺς λόγους διὰ τὴν σπουδήν. B(bce3)T
ex.
211-2 a. <βλήμενος ἦν, περὶ δ' αὐτὸν ἀγήγεραθ' ὅσσοι ἄριστοι </ —————— ἰσόθεος φώς>:> ταῦτα τὰ δύο ἔπη τὰ μὲν πράγματα οὐ λυπεῖ περιγραφόμενα, ἀπόλλυσι δὲ τὴν ἔμφασιν· ἐμφαντικὸν γὰρ τὸ τοὺς φίλους ἀγωνιῶντας περιεστάναι. B(bce3)T
nic.
211-2 b. βλήμενος ἦν· <περὶ δ' αὐτὸν ἀγήγεραθ' ὅσσοι ἄριστοι / κυκλόσ'>: ὑποστικτέον εἰς τὸ ἦν (211) καὶ κυκλόσε (212), ὦν ἡ δευτέρα ἀνυπόκριτός ἐστιν. διὰ μέσου δὲ ταῦτα. A
ex.
211. <βλήμενος:> ἀπὸ τοῦ ἐβλήμην. Til
hrd.
212 a.1 κυκλόσ' {ὁ δ' ἐν μέσοισι παρίστατο} : Ἀρίσταρχος μὲν ὀνοματικῶς, ἵν' ᾖ ἀγηγέρατο κύκλος, ὁμοίως τῷ „ἀγρόμενοι πᾶς δῆμος“ (Υ 166)· τοιοῦτο γὰρ βούλεται σημᾶναι, κύκλος γενόμενοι. Νικίας (fr. 4 b.) δὲ καὶ ὁ Ἀσκαλωνίτης (p. 44 b.) κυκλόσε, ὡς „πόσε φεύγετε“ (Π 422), ὅπερ καὶ πιθανώτερον· οὐ γὰρ δύναται ἐντελὴς εἶναι ἡ σύνταξις τοῦ Ἀριστάρχου, ἀγηγέρατο κύκλος· λείπει γάρ τι· διὸ ὁ Ἀρίσταρχος ἔξωθεν προστίθησι τὸ γενόμενοι. εἰ δὲ προστίθησιν, ἄμεινον αὐτόθεν ἀναγινώσκειν κυκλόσε· τοιοῦτο γὰρ τὸ ἐπίρρημα τὴν προκειμένην σχέσιν σημαῖνον. εἰ δέ τις λέγοι „διὰ τί γὰρ τὸ‘ἀγρόμενοι πᾶς δῆμος’ εὐπαράδεκτόν ἐστιν, οὐκέτι δὲ τὸ ἀγηγέρατο κύκλος;“, ἴστω ὅτι τὸ δῆμος τῇ μὲν φωνῇ ἑνικόν ἐστι, τῷ δὲ σημαινομένῳ πληθυντικόν. τῷ οὖν σημαινομένῳ ἡ σύνταξις ἐγένετο, ὡς καὶ ἐπὶ τοῦ „ἡ πληθὺς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν ἀπονέοντο“ (Ο 305). οὔ γε μὴν ὁ κύκλος ἔχεται τούτου τοῦ σημαινομένου· διὸ οὐδὲ ἐντελὴς ἡ τοιαύτη σύνταξις ἐπ' αὐτῷ δύναται γενέσθαι. A
212 a.2 <κυκλόσ':> ὁ μὲν Ἀρίσταρχος „κύκλος“ γράφει καὶ τὸ ὥς ἐκδέχεται. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸς (2,44,25) κυκλόσε, ὃ καὶ ἄμεινον. b (bce3)
212 a.3 κύκλος:" οὕτως Ἀρίσταρχος, καὶ λείπει τὸ ὥς. Ἡρωδιανὸς δὲ „κυκλόσε“. T
ex.
212 b. ἰσόθεος φώς: διὰ τὴν τέχνην· B(bce3e4)T ἀπὸ γὰρ τοῦ Ἀπόλλωνος τὴν τοιαύτην δεδιδαγμένος ἦν τέχνην. T
ex.
213 a. αὐτίκα δ' ἐκ ζωστῆρος: καλῶς παραχρῆμα αὐτὸν ἔχεσθαι τοῦ ἔργου φησίν. B(bce3)T
did.
213 b.1 <εἷλκεν·> Ἀρίσταρχος Ἰακῶς „ἕλκεν“, καὶ αἱ πλείους. Aim
213 b.2 τὸ δὲ „ἕλκεν“ Ἰακῶς εἴρηται. B(bce3)
ex.
213 c. <εἷλκεν ὀϊστόν:> τρεῖς βελουλκίας οἶδεν· ἐξολκήν, ὡς ἐπὶ Μενελάου, ἐκτομήν, ὡς ἐπ' Εὐρυπύλου (cf. Λ 844), διωσμόν, ὡς ἐπὶ Διομήδους (cf. Ε 112). B(bce3e4)T
nic.
214 a. τοῦ δ' ἐξελκομένοιο πάλιν ἄγεν: τὸ πάλιν εἰ μὲν τοῖς ἡγουμένοις συντάττοιμεν, ἔσται τὸ ἄγεν ἀντὶ τοῦ κατεάχθησαν, ὡς „νῦν δέ μοι ἐν χείρεσσιν ἄγη ξίφος“ (Γ 367), ἤτοι συνεσταλμένης τῆς ἀρχῆς ποιητικῶς ἢ τοῦ ε ἀφῃρημένου ἀπὸ τοῦ ἔαγεν. ἐὰν δὲ τοῖς ἑξῆς προσδῶμεν αὐτό, ἔσται εἰς τοὐπίσω ἤχθησαν, τουτέστιν ὑπέστρεψαν. A
nic. (?) ex.
214 b. <τοῦ δ' ἐξελκομένοιο πάλιν ἄγεν ὀξέες ὄγκοι: πάλιν ἄγεν> εἰς τοὐπίσω ἀνεκάμφθησαν. εἰ δὲ στίξομεν εἰς τὸ πάλιν, δύναται εἰς τοὐπίσω ἑλκομένου ἢ εἰς τοὐπίσω ἀνακαμπτομένου ἐν τῇ ἐμπήξει ἐκλάσθησαν. | ἄδηλοι δὲ ἦσαν συνεσφιγμένοι, ἕως ἀφείθησαν. B(bce3e4)T
ariston.
216. ζῶμα τέ: ὅτι πάλιν τοῦ ζώματος μνησθεὶς τὸν θώρακα παραλέλοιπεν. A
ex.
217. πικρὸς ὀϊστός: τὸ τοῦ πληγέντος πάθος ἐπὶ τὸ τῆς ὀδύνης αἴτιον μετήγαγεν. B(bce3e4)T
ex.
218 a. αἷμ' ἐκμυζήσας: τῷ μὴ πυῶσαι καὶ ἐμποδίσαι πρὸς τὴν ἀπούλωσιν. B(bce3e4)T
ex. ad *d 213c(ex.) ex. ex.
218 b. ἤπια φάρμακα εἰδώς: τρεῖς φαρμάκων ἰδέαι· ἐπίπαστα, ὡς ἐπὶ Μενελάου· χριστά, „ἰοὺς χρίεσθαι χαλκήρεας“ (α 262)· πότιμα, ὡς ἐπὶ Ἑλένης (cf. δ 220-33) a b (be3e4), T (bis) | καὶ τρεῖς βελουλκίας οἶδεν· ἐξολκήν, ὡς ἐπὶ Μενελάου· ἐκτομήν, ὡς ἐπ' Εὐρυπύλου· διωσμόν, ὡς ἐπὶ Διομήδους. AT | ἤπια δέ, διότι νευρώδεις οἱ τόποι καὶ αἰσθητικοί· διὸ οὐ προσίεται τὰ δάκνοντα. B(bce3 e4)T | εἰδὼς πάσσε ἤτοι εἰδήμων ὤν. B(be3e4)
ex.d
219. τὰ οἵ ποτε πατρὶ< —————— >πόρε Χείρων: οὐκ ἐκεῖνα, ἀλλὰ τὰς δυνάμεις αὐτῶν B(bce3e4)T Ἀσκληπιῷ δέδωκεν. T Χείρων εἷς τῶν Κενταύρων —————— Ποσειδῶνος. A
ex.
221. τόφρα δ' ἐπὶ Τρώων στίχες <ἤλυθον>: διὰ τί οἱ Τρῶες, εἴπερ καταθέσθαι τὸν πόλεμον ἐβούλοντο, οὐκ ἐζήτουν τὸν βαλόντα, ἀλλ' εὐθὺς ὁρμῶσιν ἐπὶ τὰ ὅπλα; ὅτι ᾤοντο βουλῇ τῶν βασιλέων πεπρᾶχθαι τὴν παράβασιν· B(bce3e4)T καὶ εἰ μὲν τέθνηκε Μενέλαος, κρατήσειν Ἑλλήνων ἤλπιζον διὰ τὴν ἐπ' ἐκείνῳ λύπην καταπεπτωκότων, εἰ δὲ μή, κἂν φθάσαι ἀόπλοις αὐτοῖς ἐμπεσεῖν. πῶς δὲ πάλιν ὁ Ἕκτωρ οὐκ ἐζήτησε τὸν βαλόντα; ὅτι οὐκ ἦν ἀναλαβεῖν τὸ πταῖσμα ἅπαξ Μενελάου τρωθέντος. B(be3e4)T
hrd.
222 a. ἔδυν:{τεύχε'} συσταλτέον· πληθυντικὸν γάρ ἐστι. τὸ δὲ ἑνικὸν ἐκτατέον ἔδυν· „δῦ δέ μιν Ἄρης“ (Ρ 210). ὅμοιόν ἐστιν αὐτῷ καὶ τὸ „ἀλλήλοισιν ἔφυν ἐπαμοιβαδόν“ (ε 481). εἰ δέ τις λέγοι ὅτι τὰ ἑνικὰ καὶ τὰ πληθυντικὰ ὁμοφωνοῦντα καὶ ὁμόχρονά ἐστιν, οἷον ἔλεγον ἐγώ καὶ ἔλεγον ἐκεῖνοι, ἴστω ὅτι ἐκ συγκοπῆς ἐστι τοῦτο τοῦ ἔδυσαν. ἐν δὲ τοῖς τοιούτοις τρίτοις ἡ συγκοπὴ ἀναδέχεται λῆξιν τὴν αὐτὴν τῇ παραληγούσῃ τῆς γενικῆς τῆς κατὰ τὴν μετοχήν· ἔστησαν ἔσταν, στάντος γάρ· ἔβησαν ἔβαν, βάντος γάρ· ἐκοσμήθησαν ἐκόσμηθεν, κοσμηθέντος γάρ· „φάνεν δέ οἱ εὐρέες ὧμοι“ (s1 68), φανέντος γάρ· ἔφυμεν ἔφυτε ἔφυσαν ἔφυν, ἐπεὶ φύντος· ἔδυμεν ἔδυτε ἔδυσαν ἔδυν, ἐπεὶ δύντος. περὶ δὲ τοῦ „τῆς δ' ἦν τρεῖς κεφαλαί“ (hsd. th. 321) ἐν τοῖς Περὶ ῥήματος (fr. 6 = 2, 792, 5) ἐροῦμεν. τὸ μέντοι γε ἔδυν ἑνικὸν ἐκτείνεται, ἐπεὶ πᾶς δεύτερος ἀόριστος ἐπὶ τῶν εἰς μι μακροκατάληκτός ἐστιν, ἔγνων ἑάλων ἐξέτρων ἔτλην ἔστην ἔδην ἔφην. ἔφυν ἄρα καὶ ἔδυν. A
ex. hrd.d
222 b. οἱ δ' αὖτις κατὰ τεύχε' ἔδυν: συνῳκείωσε τὸν λόγον τῇ τῶν ὁπλιζομένων σπουδῇ. | συσταλτέον δὲ τὸ ἔδυν· πληθυντικὸν γάρ ἐστι συγκοπὲν ἀπὸ τοῦ ἔδυσαν, ὡς τὸ „ἀλλήλοισιν ἔφυν“ (ε 481). αἱ δὲ τοιαῦται συγκοπαὶ λῆξιν ἔχουσι τὴν παράληξιν τῆς γενικῆς τῆς μετοχῆς ἀπὸ τῆς δύντος καὶ φύντος ἔδυν καὶ ἔφυν. B(be3)T χάρμης: χάρμη ἡ μάχη —————— τοῖς νικῶσιν. A
ex.
223 a. ἔνθ' οὐκ ἂν βρίζοντα: τότε (cf. Δ 148-82) καταπεσὼν τῇ φιλαδελφίᾳ νῦν ἀνοιστρεῖται τῇ προθυμίᾳ, καὶ τότε συμπαθὴς καὶ νῦν συμπρακτικός· ἐπειδὴ γὰρ τὸ παράδοξον τῆς παραβάσεως εἰς ἀθυμίαν αὐτοὺς ἐκάλει, διεγείρει αὐτούς. †προσευκτικὸν† δὲ λίαν εἰς Ἀγαμέμνονα τὸν ἀκροατὴν ποιεῖ. B(bce3e4)T
ex.
223 b.1 ἔνθ' οὐκ ἂν βρίζοντα: †ὑπεραποφαντικὸν† τοῦτο, ὅ ἐστι καταφατικόν. τὸ δὲ βρίζοντα ἀναπαυόμενον ἢ ἡσυχάζοντα. T
d
223 b.2 βρίζειν δὲ τὸ ἀναπαύεσθαι. B(bce3e4) βρίζοντα: βρίξαι κυρίως τὸ μετὰ βάρους τροφῆς ἀπονυστάξαι. A
ariston.
223 c. ἴδοις: {ὅτι} ἡ διπλῆ, ὅτι οὐ πρὸς ὑφεστὸς πρόσωπον, ἀλλ' ἀντὶ τοῦ ἴδοι τις ἄν. A
nic.
224 a. <οὐδὲ καταπτώσσοντ' οὐδ' οὐκ ἐθέλοντα μάχεσθαι:> βραχείας διαστολὰς θετέον, πτώσσοντα, μάχεσθαι. Aim
ex.
224 b.1 οὐδ' οὐκ ἐθέλοντα: †ὑπεραποφαντικόν† ἐστι τοῦτο· αἱ γὰρ δύο ἀρνήσεις ἀντὶ μιᾶς εἰσι καταφάσεως. B(bce3e4)
224 b.2 ὁμοίως δὲ καὶ τὸ „οὐκ ἐθέλοντα“ †ὑπεραποφαντικόν. T
ex.
226 a. ἵππους μὲν γὰρ ἔασε καὶ ἅρματα: τῇ φιλοπονίᾳ τοῦ σώματος δυσωπεῖ τοὺς ὁρῶντας, ὥς πού φησιν· „ἀλλὰ καὶ αὐτοί περ πονεώμεθα“ (Κ 70)· ἐκκόπτει τε πᾶσαν ὑπόνοιαν δειλίας. ἄλλως τε γελοῖος ἦν καὶ ἐπαχθὴς ἀπὸ τῶν ἁρμάτων διαλεγόμενος τοῖς Ἕλλησιν. B(bce3e4)T
ariston.
226 b. <ἵππους μὲν γὰρ ἔασε καὶ ἅρματα:> ὅτι τὰ ὀχήματα νῦν χωρὶς τῶν ἵππων ἅρματα εἴρηκεν. Aim
ariston. hrd.
228 a. Εὐρυμέδων< —————— Πειραΐδαο>: ὅτι καὶ Ἀγαμέμνονος καὶ Νέστορος ὁμώνυμος ἦν ἡνίοχος Εὐρυμέδων (cf. Θ 114. *l 620). | τὸ δὲ Πειραΐδαο ἐν τέσσαρσι συλλαβαῖς προφέρεται τὴν εὐθεῖαν τοῦ πατρωνυμικοῦ, καὶ οἱ ἄλλοι. Τυραννίων (fr. 11 p.) δὲ τρισυλλάβως, λέγων ὡς ὅτι οὐδὲν πατρωνυμικὸν παρὰ τῷ ποιητῇ ἔχει πρὸ τέλους διεσταλμένον τὸ ι ἀπὸ ἑτέρου φωνήεντος, οἷον „Πανθοίδης“ (Ξ 450), „Βοηθοίδης“ (ο 95. 140), „Πηλείδης“ (Α 223 al.)· οὐδ' ἄρα τοῦτο. ὑπὲρ δὲ τοῦ τετρασυλλάβως ἀναγινώσκειν ἔχομεν ἐκεῖνο λέγειν ὡς ὅτι ἐντελές ἐστι τὸ κατὰ διάλυσιν τοῦ ι καὶ ὅτι οὐκ ἔχομεν τοιοῦτό τι πατρωνυμικόν, ὃ κατὰ σύλληψιν ἐξηνέχθη τοῦ α καὶ τοῦ ι πρὸ τέλους. παρὰ τὸ Πείραιος οὖν Πειραΐδης ἐγένετο. A
ex. (hrd. ?)
228 b. Πειραΐδαο: Πείραιος Πειραίδης, καὶ ἐν διαστάσει τοῦ ι Πειραΐδης, ὡς Ἀλκαΐδης. B(bce3e4)T
ex.
229 a.1 τῷ μάλα πόλλ' ἐπέτελλε παρισχέμεν: ἔδει γὰρ δύναμιν εἰς τὴν μέλλουσαν ταμιεύεσθαι μάχην. T
229 a.2 ἀναπαύει αὐτοῖς τὴν δύναμιν, εἰς τὴν μέλλουσαν ταμιευόμενος μάχην. B(bce3e4)
ariston.
232. καί ῥ' οὓς μὲν σπεύδοντας: ὅτι τὸ σπεύδοντας οὐχ οἷον ταχύνοντας, ἀλλ' ἐνεργοῦντας καὶ κακοπαθοῦντας. „σπουδῇ δ' ἕζετο λαός“ (Β 99), μετὰ πάσης κακοπ<αθείας>. A
hrd.
235 a.1 {οὐ γὰρ ἐπὶ} ψεύδεσσι: Ἀρίσταρχος ἀναγινώσκει „ψευδέσσι“ ὡς σαφέσσι: τοῦτο γάρ φησι θέλει δηλοῦν· οὐ γὰρ τοῖς ψεύσταις Τρωσὶ βοηθεῖ ὁ Ζεύς. εἰ δὲ τὸ πρᾶγμα ἠβουλόμεθα παραλαβεῖν, ψεύδεσσιν ἀνέγνωμεν ὡς „βέλεσσιν“ (Α 42 al.), ἵνα ἀπ' εὐθείας ᾖ ἡ κλίσις· „ψεῦδος †οὐκ ἐρέει“ (γ 20). οὕτως δὲ καὶ Πτολεμαῖος ὁ Ἀσκαλωνίτης (p. 44 b.) συγκατατίθεται Ἀριστάρχῳ. ὁ μέντοι γε Ἑρμαππίας ἀναγινώσκει ψεύδεσσιν ὡς „τείχεσσιν“ (Η 135), ἐπεὶ οὐδέποτε, φησίν, οἶδεν ὁ ποιητὴς ἁπλοῦν τὸ ψευδής, ἐν δὲ συνθέτῳ, „φιλοψευδής“ (Μ 164), „Ἀψευδής“ (Σ 46)· ἢ οἶδεν ἑτέρως λεγόμενον τὸ „ψεῦσταί τ' ὀρχησταί τε“ (Ω 261), συνεχῶς δὲ τὸ ψεῦδος· „ὧ γέρον, οὔτι ψεῦδος“ (Ι 115), „ψεῦδος δ' οὐκ ἐρέει“ (γ 20), „ἴσκε ψεύδεα πολλά“ (τ 203). ταῦτα ὁ Ἡρωδιανός (2,45,23). καὶ μᾶλλον π<ε>στέον Ἀριστάρχῳ ἢ τῷ Ἑρμαππίᾳ, εἰ καὶ δοκεῖ ἀληθεύειν. A
235 a.2 {οὐ γὰρ ἐπὶ} ψευδέσσι: Ἀρίσταρχος ἐπιθετικῶς ὡς σαφέσι. Ἑρμαπίας προσηγορικὸν ὡς „βέλεσι<ν>“ (Λ 657. p 277). T
ex. ex.
235-9. <οὐ γὰρ ἐπὶ —————— / ἄξομεν ἐν νήεσσιν:> στρατηγικὸς ὁρᾶται, ὃς τὴν αἰτίαν τῆς ἀθυμίας ἐλπίδα νίκης ὑπέγραψεν. ἐν βραχεῖ δὲ προὔτρεψε δύο προβαλών, θεοῦ βοήθειαν καὶ λαφύρων ἐλπίδα. | ἡ δὲ ἐπί (235) πρὸς τὸ ἀρωγός (235). B(bce3 e4)T
ex.
236 a.1 <πρότεροι:> καὶ οὗτοι γὰρ παρὰ τοὺς ὅρκους ποιοῦσιν. ἐκεῖνοι δὲ ἦρξαν. Til
236 a.2 καὶ οὗτοι παρὰ τοὺς ὅρκους ποιοῦσιν, ὅτι πρότεροι τῆς μάχης ἦρξαν. B(bce3e4)
did.
238 a.1 <ἡμεῖς δ' αὖτ':> Ἀρίσταρχος χωρὶς τοῦ δέ. Aint
238 a.2 ἡμεῖς" ἄνευ τοῦ †μέν. Til
ex.
240. οὕστινας αὖ μεθιέντας: εἰκὸς γὰρ ἐνίους ἀγνοεῖν τὸ πραχθέν. B(bce3e4)T
ex.
241. χολωτοῖσιν: τοῖς ἀπὸ κινήσεως λεγομένοις χολῆς ἢ πρὸς χολὴν τοὺς ἀκούοντας ἄγουσιν. B(bce3e4)T
ex. ex. ex.
242. ἰόμωροι: οἱ μὲν ἰῶν φύλακες, B(bce3e4)T ἐν πλεονασμῷ τοῦ μ. T ἐπονείδιστον δὲ τὸ μόνον τοξεύειν. ἀμέλει δὲ εἰδότες οὐ τοξεύουσιν. οἱ δὲ περὶ ἰοὺς πεπονημένοι. | τετάρακται δὲ τῇ Μενελάου λύπῃ B(bce3e4)T | ἢ περὶ τὴν μάχην καὶ τὸν πόλεμον ἀναστρεφόμενοι. T
hrd.
243 a. ἕστητε: Πτολεμαῖος (p. 44 b.) ψιλοῖ, ἐπεὶ γίνεται στῆτε, τὸ δὲ ἀποπῖπτον ε ψιλοῦται. καὶ ἀληθεύει. ἐνθάδε μέντοι γε οὐκ ἔστιν, ἀλλ' ἐκ τοῦ ἕστατε ἔκτασις ἐγένετο τοῦ α εἰς η, στάτε δὲ οὐ γίνεται· ἔνθεν δύναται δασύνεσθαι· τὸ γὰρ αὐτό ἐστιν τῷ ἑστήκαμεν τὸ ἕστατε. A
ariston.
243 b. <ἕστητε:> ὅτι μετείληπται τὸ α εἰς τὸ η, ἀντὶ τοῦ ἕστατε. Aim
ex.
243 c. τεθηπότες: εἰκὸς γὰρ ἐπὶ τῷ παραδόξῳ ἐκπεπλῆχθαι αὐτούς. B(bce3e4)T
ex.
243-5 a.1 <τεθηπότες ἠΰτε νεβροὶ< —————— ἑστᾶσ'>:> πρόχειρον γὰρ εἰς φυγὴν ἔλαφος. καμοῦσαι δὲ ἀλλήλαις ἐμπεπληγμέναι ἵστανται ἠΰτε νεβροί. καὶ τὸ ἀπὸ τῆς ἡλικίας προσέλαβεν. T
243-5 a.2 εὗρε δὲ εἰκόνα καὶ τὴν ἡλικίαν καὶ τὴν ἀνδρίαν ὀνειδίζουσαν· πρόχειρον γὰρ καὶ εἰς φυγὴν ἔλαφος. ἀλλὰ γὰρ καὶ καμοῦσαι μάτην ἐκπεπληγμέναι λοιπὸν ἵστανται. B(be3e4)
ex. (?)
244 a. <αἵ:> τὸ „νεβροί“ (Δ 243) διχῶς. Til
ariston.
244 b. πολέος πεδίοιο θέουσαι: ἡ διπλῆ διὰ τὸ ἐλλείπειν τὴν διά πρόθεσιν, ἵν' ᾖ διὰ πεδίου. A
did.
245 a.1 <τίς σφι:> οὕτως Ἀρίσταρχος μετὰ τοῦ ς, τίς σφι. Aim
245 a.2 σὺν τῷ ς τὸ τίς. Til
ariston.
246 a. <ἕστητε:> ὅτι πάλιν ἀντὶ τοῦ ἕστατε. Aim
ex.
246 b. <ἕστητε:> ἀντὶ τοῦ ἵστασθε, ὡς „ἐπίδρομον ἔπλετο τεῖχος“ (Ζ 434). Til
ex.
247 a.1 ἦ μένετε Τρῶας< —————— νῆες>: ἀνδρίας παρασκευαστικὸν σωτηρίας ἀπόγνωσις. T
247 a.2 ἀνδρίας ἐγερτικὸν ἅμα καὶ θάρσους σωτηρίας ἀπόγνωσιςB(bce3e4)
nic.
247-8 a.1 <σχεδὸν ἐλθέμεν, ἔνθα τε νῆες / —————— θαλάσσης:> αἱ διαστολαὶ ἐλθέμεν (247), θαλάσσης (248). Aim
247-8 a.2 σχεδὸν ἐλθέμεν< —————— θαλάσσης>:" καὶ εἰς τὸ ἐλθέμεν καὶ εἰς τὸ θαλάσσης βραχεῖα διαστολή. T
247-8 a.3 βραχεῖα δὲ διαστολὴ καὶ εἰς τὸ θαλάσσης καὶ εἰς τὸ ἐλθέμεν. B(bce3e4)
did.
249 a. αἴ κ' ὔμμιν: οὕτως τὸ αἴ κ' ὔμμιν διὰ τοῦ κ δεῖ συναλείφειν· ἔστιν γὰρ Αἰολικὴ ἡ ἀντωνυμία. A
ex.
249 b. ὄφρα ἴδητ' αἴ κ' ὔμμιν ὑπέρσχῃ χεῖρα Κρονίων: ἐπεὶ ἔλεγεν „οὐ γὰρ ἐπὶ ψεύδεσσι B(bce3e4)T πατὴρ Ζεὺς ἔσσετ' ἀρωγός“ (Δ 235) B(bce3e4) καὶ „αὐτὸς ἐπις<ς>είῃσι“ (Δ 167), T συμβουλεύει τὸν οἰκεῖον πόνον προσεπεισφέρειν ὑπηρετοῦντας τῇ τοῦ θεοῦ βουλήσει· καὶ τὸ τραγικόν (eur. fr. 432 n.2)· B(bce3e4)T „αὐτός τι νῦν δρᾶ, †χοὔτως† δαίμονας κάλει· / T τῷ γὰρ πονοῦντι χὠ θεὸς συλλαμβάνει.“ τοῦτο οὖν πρῶτος Ὅμηρος εἶπεν. B(bce3e4)T
ex.
250. <κοιρανέων:> ἔργα πρέποντα βασιλεῖ ποιῶν. B(bce3e4)
ariston.
251 a. <ἐπὶ Κρήτεσσι:> ὅτι ἰδίως εἴρηκεν ἀντὶ τοῦ ὡς ἐπὶ Κρῆτας. Aint
ariston. ex.
251 b. ἐπὶ Κρήτεσσι: ἀντὶ τοῦ T πρὸς Κρῆτας· καὶ „ἐπ' ἄνθεσιν“ (Β 89) ἀντὶ τοῦ πρὸς ἄνθη. | οὓς δὲ κατέλεξεν ἡ Ἑλένη (cf. Γ 172-242), τούτους πάλιν ἡμῖν δηλοῖ, καὶ ὃ παραλέλοιπεν ἐκεῖ, τοῦτο ὦδε ἀναπληροῖ. B(bce3e4)T
ex.d
251 c. οὐλαμὸν [ἀνδρῶν] : συστρ[αφέντων] ἀπὸ τῆς εἰλήσεως. T ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν: ἀνὰ τὸν θόρυβον —————— ἀνδρῶν. A
nic.
253 a. Ἰδομενεὺς μὲν <ἐνὶ προμάχοις συῒ εἴκελος ἀλκήν>: ἐπὶ τὸ τέλος τοῦ στίχου διαστολὴ βραχεῖα· κοινὸν γὰρ τὸ „ὤτρυνε φάλαγγας“ (Δ 254). A
ex.
253 b. συῒ εἴκελος: διώκειν γὰρ οὐ δύναται ὡς μεσαιπόλιος. ἢ ὅτι δεύτερος μετὰ λέοντα. Αἴας δὲ (e. g. Λ 548) καὶ Ἀγαμέμνων (e. g. Λ 113) καὶ Ἀχιλλεὺς (e. g. Υ 164) εἰς λέοντος εἰκόνα φέρονται ἀλκιμωτάτου ζῴου. B(bce3e4)T
ex.d
254. πυμάτας ὤτρυνε φάλαγγας: οὐκ εἶπε συνῆν αὐταῖς. ἀλλ' οἱονεὶ ἔρεισμα αὐτῶν. ἦσαν οὖν οἱ μὲν ἐχόμενοι ἔργου, οἱ δὲ παρασκευαζόμενοι. τὸν πλέονα δὲ πόνον ἀναδέχεται καὶ †τὸ τιμιώτερον ἐξίστησι† τῷ βασιλεῖ. τινὲς δὲ πύματα τὰ ἀριστερὰ τῆς παρατάξεως. B(bce3e4)T φάλαγγας: τάξεις τῶν στρατιωτῶν —————— φάλαγγας" καλοῦμεν. A
ex.
257. περὶ μέν σε τίω: τῶν τιμῶν αὐτὸν ὑπομνήσας προθυμότερον εἰς τὸ παρὸν ποιεῖ, B(bce3e4)T τῶν αὐτῶν ἐφιέμενον πάλιν. B(bce3e4)
ex.
258 a. ἠμὲν ἐνὶ πτολέμῳ: πτολέμῳ τῇ διαιρέσει τῶν λαφύρων. B(bce3e4)T
ex.
258 b. ἠδ' ἀλλοίῳ ἐπὶ ἔργῳ: ἀλλοίῳ προεδρίᾳ, συμβουλῇ. ὅσα δὲ εἶπεν Ἑλένη, ἀνακεφαλαιοῦται, Ἰδομενεὺς „θεὸς ὥς“ (Γ 230), Αἴας „ἕρκος Ἀχαιῶν“ (Γ 229), Ἀγαμέμνων ἀγαθὸς βασιλεύς (cf. Γ 179), Ὀδυσσεὺς δόλιος (cf. Γ 202). B(bce3e4)T
ex.
259. ἠδ' ἐν δαίθ', <ὅτε πέρ τε γερούσιον αἴθοπα οἶνον>: τίμιον τοῦτο παρὰ τοῖς παλαιοῖς, ὡς καὶ ἔτι νῦν παρὰ Κυμαίοις. γερούσιον δὲ τὸν τοῖς ἐντίμοις διδόμενον· κατελείπετο γάρ τι τῶν λαφύρων εἰς τὰς κοινὰς εὐωχίας. B(bce3e4)T
did.
260 a.1 <ἐνὶ κρητῆρσι:> Ἀρίσταρχος ἑνικῶς „ἐνὶ κρητῆρι“. Aim
260 a.2 „κρητῆρι“ ἑνικῶς. Til
ariston.
262 a. δαιτρὸν πίνωσιν, <σὸν δὲ πλεῖον δέπας αἰεί>: ὅτι διὰ παντὸς αἱ τράπεζαι παρέκειντο καὶ πλήρη τὰ ποτήρια τοῖς ἐν τιμῇ ἔκειτο, τοῖς δὲ ἄλλοις πρὸς μέρος ἐνεχεῖτο. A
d
262 b. <δαιτρόν:> μεριστόν, διαιρετόν. Til
ex.
266. ἐρίηρος ἑταῖρος: συντόμως ἄρα καὶ μετρίως· οὐ γὰρ ἀριστεύσειν ὑπισχνεῖται, ἀλλ' οὐκ ἀδικήσειν τὴν ἑταιρίαν. B(bce3)T
did.
269. {ἐπεὶ} σύν γ' ὅρκια {ἔχευαν} : διὰ τοῦ ν τὸ σύν γ' ὅρκια: οὐ γὰρ συνῆπται. ἐπὶ δὲ τῶν συνθέτων αἱ μεταβολαί. A
ex.
270. <θάνατος καὶ κήδεα:> ἤλλακται ἡ τάξις. Til
ariston.
273 a. ἦλθε δ' ἐπ' Αἰάντεσσι: ὅτι ἡ τάξις Ἰδομενέως πλησίον Αἴαντος. πρὸς τοὺς ὑποτάσσοντας τοῖς Ἀθηναίοις τὸν Τελαμώνιον (cf. Β 558). A
ariston. (?)
273 b. ἦλθε δ' ἐπ' Αἰάντεσσι: ἀντὶ τοῦ πρὸς Αἴαντας. T
ex.
274 a. νέφος εἵπετο πεζῶν: τινὲς νέφος τὸ ἄτακτον πλῆθός φασιν. B(bce3e4)T
ex.
274 b. νέφος: τὸ πυκνὸν καὶ καταπληκτικὸν τῆς φάλαγγος μιᾷ λέξει περιέλαβεν εἰκάσας μέλανι καὶ σκυθρωπῷ νέφει. ἀπὸ δὲ τῆς μεταφορᾶς καὶ εἰκόνα πεποίηκεν. a b (bce3e4)T
ex.
275-8. αἰπόλος ἀνήρ< —————— λαίλαπα πολλήν>: ὑψίνομοι γὰρ αἱ αἶγες καὶ δύσριγοι. καλῶς δὲ ἀπὸ ὕψους ὁρᾷ, οὐδενὸς ἐπιπροσθοῦντος τῇ θέᾳ. πελάγιον δὲ νέφος ὄμβρον ἐπάγει. εὖ δὲ καὶ ὑπὸ Ζεφύρου ἐλαύνεσθαί φησιν αὐτό· αὐτὸς γὰρ μάλιστα συνάγει νέφη καὶ δεινὴν χειμῶνος ἀπειλήν, Εὖρος δὲ καὶ Νότος χειμῶνα παύουσι διαλυομένων εἰς ὄμβρον τῶν νεφῶν. παρεικάζει δὲ τὸν μὲν Αἴαντα Ζεφύρῳ, τὸν δὲ στρατὸν νέφει, τοὺς δὲ Τρῶας τῷ ποιμένι. B(bce3e4) T
d
276. Ζεφύροιο: ὅτι ἀπὸ τοῦ —————— οἱ ἀρχαῖοι. A
ariston. did. d. (nic.?)
277 a.1 τῷ δέ τ' ἄνευθεν ἰόντι <μελάντερον ἠΰτε πίσσα>: ὅτι ἰδίως εἴρηκεν οὔτε μελάντερον πίσσης οὔτε μέλαν ὡς πίσσα, κέχρηται δὲ τῷ συγκριτικῷ ἀντὶ ἁπλοῦ. | τὸ δὲ ἰόντι Ἀρίσταρχος διὰ τοῦ ε, ὁ δὲ Ζηνόδοτος διὰ τοῦ ι. | στικτέον δὲ μετὰ τὸ μελάντερον, ἔπειτα ἀπὸ ἄλλης ἀρχῆς ἀναγνωστέον ἠΰτε πίσσα, ἵν' ᾖ· τῷ αἰπόλῳ πόρρω διατελοῦντι μελάντερον αὐτῷ καταφαίνεται τὸ νέφος καὶ ὅμοιον πίσσῃ. A
did.
277 a.2 ἐόντι: οὕτως Ἀρίσταρχος, Ζηνόδοτος δὲ „ἰόντι“, κακῶς. T
277 a.3 Ἀρίσταρχος ἐόντι. Aim
d ex.
277 b.1 μελάντερον ἠΰτε πίσσα: μέλαν, | ὡς „ἀδινώτερον ἤ τ' οἰωνοί“ (π 216). ἢ τῶν ἄλλων νεφῶν μελάντερον. T
ex.
277 b.2 ὡς „ἀδινώτερον“. μελάντερον δέ ἐστι τῶν ἄλλων νεφῶν. b (bce3e4)
ex.
278. λαίλαπα: τὴν μεθ' ὑετοῦ αὔραν· „ὡς δ' ὑπὸ λαίλαπι πᾶσα κελαινὴ βέβριθε χθών“ (Π 384). B(bce3e4)T
ex.
279. ὑπό τε σπέος ἤλασε μῆλα: κύουσα γὰρ ὄϊς, ἐὰν ἔξω ἀκούσῃ βροντῆς, ἐκτιτρώσκει. a b (bce3e4)T
ex.
281. πυκιναί: πυκνούμεναι γὰρ καὶ μελαινόμεναι ὁρῶνται. b (bce3e4)T
ariston. ex. nic. did.
282 a. κυάνεαι <σάκεσίν τε καὶ ἔγχεσι πεφρικυῖαι>: ὅτι Ζηνόδοτος γράφει „ἡρώων σάκεσιν“. γέγονεν δὲ ἀντιπαράθεσις τοῦ μέλανος νέφους (cf. Δ 277) πρὸς τὸ κυάνεαι. | τοῦτο δὲ οἷον πυκναί (cf. Δ 281)· αἱ γὰρ ἀραιαὶ νεφέλαι διαυγεῖς. | διασταλτέον δὲ βραχὺ ἐπὶ τὸ σάκεσίν <τε>, ἵνα διὰ μὲν τὰ ὅπλα καταπληκτικαὶ ὧσι, τοῖς δὲ δόρασι πεφρικυῖαι, τουτέστιν ὠρθωμένα ἔχουσαι τὰ δόρατα. A | ἡ ἑτέρα δὲ τῶν Ἀριστάρχου „βεβριθυῖαι“ εἶχεν. AAim καὶ μήποτε λόγον ἔχει, ὡς ἐκεῖ „βεβρίθει δὲ σάκες<ς>ιν“ (π 474). A
ex. nic. did. ex.
282 b. <κυάνεαι σάκεσίν τε καὶ ἔγχεσι πεφρικυῖαι:> ὠρθωμέναι. καὶ „ἔφριξεν δὲ μάχη“ (Ν 339). | βραχὺ δὲ διασταλτέον εἰς τὸ σάκεσίν τε· ἐξ αὐτῶν γὰρ ἦσαν μέλαιναι, ἐκ δὲ τῶν δοράτων ὠρθωμέναι. B(bce3e4)T | Ἀρίσταρχος δὲ „βεβριθυῖαι.“ | τὸ δὲ πεφρικυῖαι ἐκ τοῦ φρίσσω. T
ex.
285. Ἀργείων ἡγήτορε: τοῦτο προτρεπτικῶς. ἢ πρόμαχοι καὶ ἡγούμενοι τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἐν ταῖς μάχαις. a b (bce3)T
nic.
286 a. σφῶϊ μέν· <οὐ γὰρ ἔοικ' ὀτρυνέμεν· οὔ τι κελεύω>: διαστολὴ ἐπὶ τὸν μέν, ἐπὶ δὲ τὸ ὀτρυνέμεν ἀνυπόκριτος. A
nic. ex.
286 b. σφῶϊ μέν· <οὐ γὰρ ἔοικ' ὀτρυνέμεν· οὔ τι κελεύω>: εἰς τὸ μέν διαστολή, εἰς δὲ τὸ ὀτρυνέμεν ἀνυπόκριτος. τὸ δὲ ἑξῆς, ὑμᾶς μὲν οὔτι κελεύω μάχεσθαι· οὐ γὰρ ἔοικεν ὀτρυνέμεν ὑμᾶς. b (bce3)T | καὶ Ἰδομενέα μὲν τῆς τιμῆς καὶ τοῦ γέρως ὑπέμνησε, τοὺς δὲ τῇ φιλοτιμίᾳ προὐτρέψατο. B(be3)T τινὲς δὲ τὸ σφῶϊ ἀντὶ δοτικῆς. T
ex. (?)
287. <λαόν:> τὸν Ἑλληνικόν. Til
ex.
289 a. τοῖος πᾶσιν θυμός: πᾶσι τοῖς ἡγεμόσιν, ἵνα πρὸς τοὺς ὁμοτίμους ἡ σύγκρισις ᾖ. B(bce3e4)T
ex.
289 b. τοῖος πᾶσιν θυμός: ἐπὶ δὲ Νέστορος „τοιοῦτοι δέκα μοι συμφράδμονες“ (Β 372). μᾶλλον οὖν φρόνησιν ἐπαινῶν φαίνεται. b (bce3e4)T
ex.
295-6. Πελάγοντα< —————— Βίαντα>: Πελάγων, Ἀλάστωρ, Βίας καὶ ἐν Τρωσί (cf. Ε 695. 677. *u 460). B(bce3)T
ariston. d
295. ἀμφὶ μέγαν Πελάγοντα <Ἀλάστορά τε Χρομίον τε>: ὅτι τρίτος οὗτος Χρομίος Πύλιος. πρὸς τὰ Πυλαιμένους. | οὗτοι δὲ ταξιάρχαι ὑπῆρχον. βασιλεὺς δὲ πάντων τῶν Πυλίων Νέστωρ. A
ex.
296. <αἵμονά τε κρείοντα:> ἄδηλον, ποῖον κύριόν ἐστιν. Til
ex.d d
297-9. ἱππῆας μὲν πρῶτα< —————— ἔλασσεν>: οὐ δεόντως, φασί, τὴν πρώτην τάξιν οἱ ἱππεῖς ἔχουσι κινδύνου ὄντος, εἰ τροπὴ γένοιτο τῶν ἱππέων, συμπατηθῆναι τὴν ἀκολουθοῦσαν φάλαγγα. ἀγνοοῦσι δὲ ὅτι οἱ πεζοὶ ὄπισθέν εἰσιν, ὅπως τῶν ἱππέων ὑποχωρούντων διϊστάμενοι δέχοιντο αὐτούς —————— ἀλλαχοῦ φησι· „τί δ' ὀπιπεύεις πολέμοιο γεφύρας;“ (Δ 371) —————— καὶ πάλιν ἑνούμενοι ὡσεὶ τεῖχος δέχοιντο τοὺς πολεμίους ἐπιόντας· μεταξὺ δὲ δύο ἀνδρείων ἕνα κακὸν ἔβαλεν. τινὲς δὲ τὸ ἔμπροσθεν καὶ ὄπισθεν ἐπὶ τοῦ δεξιοῦ καὶ ἀριστεροῦ κέρατος λαμβάνουσιν, τοὺς δὲ κακοὺς τετάχθαι ἐν μέσῳ, ἵνα καὶ ὑπὸ τούτων καὶ ὑπ' ἐκείνων ἀναγκάζωνται πολεμεῖν. ἀλλὰ φαίνεται πεζοῖς οὐδὲν ἐπιτάσσων B(bce3e4)T περὶ τοῦ πολέμου· ἄλλως δὲ οὐκ ἠδύναντο ἕκαστοι κατὰ ἡγεμόνα τοὺς ἱππέας ἔχειν ἐπὶ τοῦ δεξιοῦ κέρως, μιᾶς παρατάξεως ἐξ ὅλων οὔσης καὶ συνεχοῦς. T ἱππῆας μὲν πρῶτα: πρώτους εἰκὸς εἰρῆσθαι —————— ἀναγκαίῃ πολεμίζῃ· | ἐπὶ γὰρ μετώπου —————— κακὸν ἔβαλλεν. A
nic.
297-8. ἱππῆας μὲν πρῶτα σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφι, / πεζοὺς δ' ἐξόπιθε στῆσεν: βραχὺ διασταλτέον ἐπὶ τὸ ὄχεσφι· κοινὸν γὰρ τὸ στῆσε (298). A4int B(bce3)T
ex.
299 a. ἕρκος ἔμεν πολέμοιο: ὅπως τῶν ἱππέων ὑποχωρούντων ὡσεὶ τεῖχος δέχοιντο τοὺς ἐπιόντας οἱ πεζοί. B(bce3e4)T
ex.
299 b. κακοὺς δ' ἐς μέσσον ἔλασσεν: ἵνα μιμοῖντο τοὺς ἔμπροσθεν καὶ ὑπὸ τῶν ὄπισθεν ἐπείγοιντο. ἤτοι δὲ τοὺς πάντων κακοὺς ἢ τοὺς τῶν πεζῶν· οἱ δὲ ὅτι ἐν τοῖς δύο τάγμασι τοὺς κακοὺς ἐμέσασεν. B(bce3e4)T
did.
299 c. <ἔλασσεν:> οὕτως Ἀρίσταρχος ἔλασσεν. ἄλλοι δὲ „ἔεργεν“. Aint
ex.
301 a. <ἱππεῦσιν μὲν πρῶτα:> ποῦ ὁ δέ; Til
ex.
301 b. ἱππεῦσιν μὲν πρῶτα: ἐπεὶ μὴ μεταβαίνει εἰς ἄλλην φάλαγγα, οὐκ ἐπάγει τὸν δέ. T
ex.
302. σφοὺς ἵππους ἐχέμεν: ἐπὶ τόπῳ τὰς φάλαγγας πολεμεῖν καὶ μὴ διαλύειν τὸ στῖφος. θαυμασίως δὲ καὶ τὸ λιποτακτεῖν ἀνεῖλε μηδὲ τοῖς ἀριστεῦσιν ἐάσας τρόπον ἐκτροπῆς B(bce3e4)T μηδὲ τοῖς ἄλλοις· B(bce3e4) ἴσον γὰρ ἑκάτερος τῇ οἰκείᾳ ἀπουσίᾳ λυμαίνεται τὴν τάξιν. B(bce3e4)T
ariston.
303 a. <μηδέ τις ἱπποσύνῃ τε καὶ ἠνορέηφι πεποιθώς:> ὅτι ἀπέστροφε τὸν λόγον διὰ τῶν ἑξῆς (sc. Δ 304-9), σχηματίσας ὡς ἂν αὐτὸς ὁ Νέστωρ εἴποι. Aint
ex.
303 b. μηδέ τις ἱπποσύνῃ τε: ἀπὸ τοῦ διηγηματικοῦ ἐπὶ τὸ μιμητικὸν μέτεισιν. B(bce3)T
ex.
306. ἕτερ' ἅρμαθ' ἵκηται: τὰ τῶν πολεμίων· εἰ γὰρ ἐπὶ τῶν ὁμοφύλων, εἶπεν ἂν ἄλλα· πολλαὶ γὰρ αἱ τάξεις. B(bce3e4)T
ariston.
307 a. ἔγχει ὀρεξάσθω, <ἐπειῆ πολὺ φέρτερον οὕτω>: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σημαινόμενον, ὅτι ἐκ τοῦ ἔγχει ὀρεξάσθω ἐστὶν ἔγχει παταξάτω τις αὐτόν, ὥστε παραλείπει τὸ τίς καὶ τὸ αὐτόν. καὶ τὸ ἐπιλεγόμενον τοῦτο συνίστησιν, ἐπειῆ πολὺ φέρτερον οὕτω τὸ ἕνα τεθνάναι ἢ τὴν ὅλην τάξιν συγχυθῆναι. A
ex.
307 b. <ἔγχει ὀρεξάσθω:> ἐκ τοῦ παρεπομένου· οἱ γὰρ ἀποθνῄσκοντες ἐκτείνονται. B(bce3)Til
ex.
307 c.1 ἔγχει ὀρεξάσθω, ἐπειῆ πολὺ φέρτερον οὕτως: αἱρετώτερον ὡς πρὸς μεῖζον κακόν. καὶ ἀλλαχοῦ· „κακῶν δέ κε φέρτερον εἴη“ (Ρ 105) καὶ „ἓξ ἑτάρους ἐν νηῒ ποθήμεναι“ (μ 110). T
dd
307 c.2 αἱρετώτερον δέ φησι τοῦτο, ὅτι μεῖζον τὸ ἕτερον κακόν. 1b (bce3) τοῦτο τὸ ῥῆμα κατὰ —————— ὅ ἐστι πολεμείτω. A πολὺ φέρτερον: κατὰ πολὺ κρεῖττον. A
hrd.
308 a.1 πόλεας: οὕτως Ἀρίσταρχος προπαροξύνει καὶ ἐπὶ τῶν πόλεων τὸ σημαινόμενον ἐκδέχεται, ᾧ συγκατατίθεται καὶ ὁ Ἀσκαλωνίτης (p. 44 b.) λέγων ὅτι καὶ διὰ τοῦ ε οἶδεν ὁ ποιητὴς τὴν χρῆσιν καὶ διὰ τοῦ ι, διὰ μὲν τοῦ ι „ἐκ πόλιος δ' ἄλοχον“ (ι 41), „πολλέων ἐκ πολίων“ (Β 131. *i 544), διὰ δὲ τοῦ ε πόλεως, „χρυσείην ἑκατὸν πόλεων“ (Ε 744). πιθανὸν οὖν ἐστιν ἐκδέξασθαι ἐνθάδε ἐπὶ τῶν πόλεων τὸ σημαινόμενον, ἐπεὶ καὶ τείχεα ἐπιφέρει. A
308 a.2 Ἡρωδιανὸς (2,45,39) διὰ τοῦ ε πόλεας. Aim
ex. hrd.
308 b. πόλιας καὶ τείχεα: ἤλλαξε τὴν τάξιν, πόλιας καὶ τείχεα. | Ἀρίσταρχος „πόλεας“· T ἐπαμφοτερίζει γὰρ ἡ χρῆσις παρὰ τῷ ποιητῇ, ποτὲ διὰ τοῦ ε, ποτὲ διὰ τοῦ ι. B(bce3e4)T
ex.
308 c. ὦδε καὶ οἱ πρότεροι πόλιας καὶ τείχε' ἐπόρθουν: τρία παρείληφε χρήσιμα, διάταξιν, ἀπειλήν, ζῆλον. B(bce3e4)T
nic.
310 a.1 ὣς ὁ γέρων ὤτρυνε: τοῦτο ὁ ποιητὴς λέγει καθ' ἑαυτό<ν>· οὐ προσεκτέον γὰρ τοῖς μίαν ὁμοιωματικὴν εἶναι διάνοιαν οἰομένοις ἐν τοῖς τρισὶ στίχοις· „ὦδε καὶ οἱ πρότεροι πόλεας / τόνδε νόον καὶ θυμόν“ / ὡς ὁ γέρων ὤτρυνε (Δ 308-10), οἷον τοῦτον τὸν τρόπον ἐστρατήγουν οἱ παλαιοὶ ὡς ὁ Νέστωρ. πρὸς δὲ τῷ γελοῖον εἶναι τὸ διανόημα οὐδὲ εἰώθει μετάβασιν τοιαύτην ὁ ποιητὴς ἀπὸ τῶν προσώπων ποιεῖσθαι. A
nic. (?)
310 a.2 †νικᾶ δὲ ἀπὸ τοῦ „ὦδε καὶ οἱ πρότεροι“ (Δ 308) τοῦ ποιητοῦ φησιν. T
ex.
310 b.1 πάλαι πολέμων εὖ εἰδώς: καὶ πρὸ τῶν Ἰλιακῶν εὐτυχήσας τὴν πεῖραν τῶν πολεμίων. T
310 b.2 εὐτύχησε γὰρ πολλαχοῦ, ὡς ἐν Ἤλιδι, καὶ πρὸ τούτου τοῦ Ἰλιακοῦ πολέμου. B(bce3e4)
ex.
313. ὧ γέρον, εἴθ' ὡς θυμός: ἁρμόζουσαν τῷ γήρᾳ ποιεῖ τὴν εὐχήν. τιμᾷ οὖν αὐτὸν εὐχῇ. B(bce3e4) t θυμός δὲ ἡ προαίρεσις. B(bce3e4)Til
ariston.
315 a. <ὁμοίϊον:> ὅτι οἱ Γλωσσογράφοι ὁμοίϊον τὸ κακόν. Aim
ex. d sch. (?)d
315 b. γῆρας< —————— >ὁμοίϊον: καὶ θάνατος ὁμοίϊος (cf. γ 236) καὶ „νεῖκος ὁμοίϊον“ (Δ 444), B(bce3)T | τὸ ὁμοίως πᾶσι χαλεπὸν | καὶ κοινῇ ἐπερχόμενον. T ὁμοίϊον: ἰστέον ὅτι ὁ ποιητὴς πανταχοῦ —————— πτολέμοιο. A
d
316. <κουροτέροισι:> τοῖς σου νεωτέροις. Til
ex.
319 a. <ὣς ἔμεν, ὡς ὅτε δῖον Ἐρευθαλίωνα:> καὶ φιλόμυθος ὢν ὁ γέρων ἄκρως κατεμέτρησε τὸν καιρόν <***>· ἑξῆς δὲ αὐτὸν πληροῖ. b (bce3)T
ex.
319 b. ὣς ἔμεν ὡς ὅτε δῖον: Πύλιοι πρὸς Ἀρκάδας ἐπολέμουν περὶ ὅρων γῆς. γίνεται δὲ αὐτοῖς συμβολὴ περὶ τὸν Ἀκίδαντα ποταμόν. Ἐρευθαλίωνος δὲ τοῦ Ξανθίππου προτρεπομένου τὸν βουλόμενον Νέστωρ ἀντιστὰς ἐνίκησεν. ὑπὸ δὲ τῆς ἡδονῆς †βαλλόμενος† ἐκπεπήδηκε τοῦ περιορισθέντος χωρίου· ὅθεν Ἀρκάδες Ἐρευθαλίωνα μᾶλλον ἔφασαν νικᾶν B(bce3)T τὸν μὴ ἐξελθόντα τοῦ τόπου, T καὶ συμβαλόντες ἐκ δευτέρου περιγράφουσι χωρίον, B(bce3) T καὶ ἀναιρεῖται ὑπὸ Νέστορος· T καὶ θάψαντες αὐτὸν ἐπέγραψαν τῷ σήματι (i. g. m. 229 preger)· „Ἐνθάδ' Ἐρευθαλίωνι φίλοι περὶ τύμβον ἔθηκαν, / Ἀρκαδίης †βασιλῆες†, γένος ἔξοχον Ἀμφιδάμαντος, / οἵ ποτε Νέστορα καὶ λαοὺς πολέμῳ δαμάσαντο.“ b (bce3)T ἱστορεῖ Ἀρίαιθος (fgrhist 316, 7). T
d hrd.
319 c.1 κατέκταν: Πύλιοι καὶ Ἀρκάδες —————— δαμάσαντο. ἱστορεῖ Ἀρίαιθος. | κατέκταν δὲ μετὰ τοῦ ν αἱ Ἀριστάρχου καὶ ἐν ἐκτάσει τοῦ α Δωρικῇ οὔσῃ, ὡς „ἔβαν ἐγώ“ (soph. ai. 868)· ἡ γὰρ χρῆσις τοιαύτη ἦν παρὰ Ἀττικοῖς· παρὰ γὰρ τὸ κτῶ καὶ κτῆμι κινήματα ἱκανὰ ἐξέπιπτεν· δεύτερος μὲν αὐτὸς ἀόριστος, ὀφείλων εἶναι κοινῶς ἔκτην, γινόμενος δὲ κατὰ Δωρίδα ἔκταν, ὃς ἐν χρήσει ὁρᾶται Ἀττικοῖς. Εὐριπίδης Πλεισθένει (fr. 625 n.2)· „οὐ τὸν σὸν ἔκταν πατέρα πολέμιόν γε μήν“, Αἰσχύλος δὲ Παλαμήδει (fr. 181 n.2 = 305 m. = 181 r.)· „τίνος κατέκτας ἕνεκα παῖδ' ἐμὸν βλάβης;“ καὶ ἐν Σεμέλῃ ἢ Ὑδροφόροις (fr. 221 n.2 = 359 m. = 221 r.)· „Ζεὺς ὃς κατέκτα τοῦτον“. ἐπίσταται ὁ ποιητὴς καὶ τὸ πληθυντικόν· „ἡμεῖς ἕρμα πόληος ἀπέκταμεν“ (ψ 121), καὶ τρίτον πρόσωπον πληθυντικὸν πρώτου ἀορίστου παθητικοῦ κατὰ συγκοπήν· „οὐδέ τις Αἰγίσθου, ἀλλ' ἔκταθεν ἐν μεγάροισι“ (δ 537), καὶ μέσον δεύτερον ἀόριστον {ἐνεργητικόν} · „Τεῦκρε πέπον, δὴ νῶϊν ἀπέκτατο πιστὸς ἑταῖρος“ (Ο 437), ᾧ ἀκόλουθον ἀπαρέμφατον τὸ „κτάσθαι τε πολίτας“ (Ο 558), μετοχαί τε σημαίνουσαι τὸ κτῆμι, ἥ τε κτάς καὶ κτάμενος, ἀπαρέμφατόν τε <ἐνεργητικὸν> τὸ „κτάμεναι“ (Ε 301 al.). ὑγιῶς ἄρα Ἀρίσταρχος ἔκταν γράφει, ὡς ἔκταν ἐγώ. A
319 c.2 οὕτως Ἡρωδιανὸς (2,46,7) μετὰ τοῦ ν, κατέκταν. Aim
319 c.3 κατέκταν:" μετὰ τοῦ ν ἐκτεταμένως· B(bce3)T ἀπὸ γὰρ τοῦ κτῆμι δεύτερος ἀόριστος ἔκτην καὶ Δωρικῶς ἔκταν. T
ariston.
320 a. ἀλλ' οὔ πως <ἅμα πάντα θεοὶ δόσαν ἀνθρώποισιν>: ὁ ἀστερίσκος καὶ ὁ ὀβελός, ὅτι εἰ ἀμφότερα αἱρετὰ ἔκρινεν ὁ Νέστωρ, καὶ τὸ γῆρας καὶ τὴν νεότητα, εὐλόγως ἂν ἔλεγεν ἅμα πάντα. μετενήνεκται δὲ ἐξ ἄλλου τόπου, ὅπου φησίν· „ἀλλ' οὔ πως ἅμα πάντα θεοὶ δόσαν ἀνθρώποισιν· / ἄλλῳ μὲν γὰρ ἔδωκε θεὸς πολεμήϊα ἔργα, / ἄλλῳ δ' ἐν στήθεσσιν“ (Ν 729-30. 732). A
ex.
320 b. <πάντα:> λείπει τὸ ἡδέα. B(bce3)Til
ex.
321 a. εἰ τότε κοῦρος ἔα, <νῦν αὖτέ με γῆρας ἱκάνει>: οὐκ εἶπεν, εἰ τότε ἰσχυρὸς ἦν, νῦν εὔβουλός εἰμι, διὰ τὸ φορτικόν· ἀντὶ δὲ τῶν ἀρετῶν τὰς ἡλικίας ὑπήλλαξεν. B(bce3e4)T τὸ δὲ ἔα ἀπὸ τοῦ ἦν διῄρηται, ὡς ἧδε ἕαδε, ἥλη ἑάλη. T
did.
321 b. <γῆρας ἱκάνει:> Ἀρίσταρχος „γῆρας ὀπάζει“· ἐπείγει, ἐλαύνει. ἀπὸ δὲ τοῦ κατόπιν ἐσχημάτισται. Aim
ex.
322. <ἱππεῦσι μετέσσομαι:> οὐ γὰρ δύναται πεζὸς μάχεσθαι διὰ τὸ γῆρας. B(bce3e4)Til
ex.
323 a. <βουλῇ καὶ μύθοισι:> ὑπηρετεῖ γὰρ ὁ λόγος τῇ βουλῇ. B(bce3e4)Til
ex.
323 b. τὸ γὰρ γέρας ἐστὶ <γερόντων>: ἐν τούτῳ γὰρ προέχουσιν οἱ γέροντες. T
ex.
324 a.1 <αἰχμάς:> πάντα ἀπὸ μέρους τὰ ὅπλα. B(bce3e4)
324 a.2 ἀπὸ μέρους τὸ πᾶν φησιν. Til
ariston.
324-5. <νεώτεροι, οἵ περ ἐμεῖο / ὁπλότεροι:> ὅτι παραλλήλως νεώτεροι (324) μὲν ἀντὶ τοῦ νέοι, ὁπλότεροι (325) δὲ συγκριτικῶς ἀντὶ τοῦ ἐμοῦ νεώτεροι· οὐδέποτε γὰρ ἀντὶ τοῦ νέοι εἴρηκεν τὸ ὁπλότεροι. τὸ δὲ νεώτεροι κατ' ἀμφοτέρων τίθεται παρ' αὐτῷ, καὶ συγκριτικῶς καὶ ἀπολελυμένως. A
d
327. εὗρ' υἱὸν Πετεῶο: ἰστέον ὅτι τούτου —————— καὶ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ο γέγονε Πετεῶο. A
d ex.
327-8. Μενεσθῆα πλήξιππον καὶ Ἀθηναῖοι μήστωρες ἀϋτῆς: δυνάμενοι κατὰ —————— μάχης. A | οὐκ ἐπεξεργάζεται δὲ τὸ τακτικὸν τοῦ Μενεσθέως· ἠρκέσθη γὰρ Νέστορι. AT
ex.
328. <ἑσταότ'· ἀμφὶ δ' Ἀθηναῖοι:> ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἵσταντο. Til
did.
329. <ἑστήκει:> οὕτως Ἀρίσταρχος Aim Ἰακῶς ἑστήκει. A4im Til
ex.
330 a. <πὰρ δὲ Κεφαλλήνων:> ἴσως, ἐπεὶ Κέφαλος ὁ Δηΐονος Ἀθηναῖος ὢν ᾤκισε τὴν Κεφαλ<λ>ηνίαν, συνετάγησαν αὐτῷ. Til
ex.
330 b.1 οὐκ ἀλαπαδναί: διὰ τοῦ οὐκ ἀλαπαδναί ἀπολογία τῆς ἀργίας. T
330 b.2 ὡς ἀπολογίαν τῆς ἀργίας ποιούμενος οὐκ ἀλαπαδνὰς αὐτάς φησιν. B(bce3e4)
ariston.
331 a. {ἕστασαν} οὐ γάρ πώ σφιν ἀκούετο: ὅτι τὸ ἀκούετο ἀντὶ τοῦ ἤκουεν, καὶ ὅτι πτῶσις ἤλλακται· οὐ γάρ πω αὐτοῖς ἤκουεν ἀντὶ τοῦ αὐτῶν. A
ex.
331 b. οὐ γάρ πώ σφιν ἀκούετο <λαὸς ἀϋτῆς>: ὁ λαὸς γὰρ αὐτῶν οὔπω ἤκουσε τῆς βοῆς· οὐ γὰρ ἠλάλαξαν οἱ Τρῶες, ἵνα μὴ νοηθῶσιν. B(bce3e4)T
did.
333 a.1 <Τρώων θ' ἱπποδάμων:> Ἀρίσταρχος χωρὶς τοῦ θ „Τρώων ἱπποδάμων“. Aim
333 a.2 χωρὶς τοῦ συνδέσμου. Til
ex.
334 a. ἕστασαν, ὁππότε πύργος: εἴτε διὰ τοῦτο ἕστασαν, ἵνα οἱ Τρῶες πρότερον κατάρξωσιν, εἴτε ἵνα τινὲς ἄλλοι τῶν Ἑλλήνων, ἄμφω ἄλογα, καὶ τὸ ὑπὸ τῶν Τρώων προληφθῆναι (οὐ γὰρ μικρὰ καὶ τοῦτο βλάπτει) καὶ τὸ ὑπὸ τῶν οἰκείων· δεῖ γὰρ συντεταγμένους ἅπαντας πολεμεῖν. ἁρμόζει δὲ μᾶλλον τὸ πρότερον, ἵνα οἱ Τρῶες παραβαίνοντες τὰς συνθήκας καὶ τῆς μάχης ἄρξωσιν. ἀλλὰ τούτῳ δοκεῖ ἐναντιοῦσθαι τὸ „νῦν δὲ φίλως χ' ὁρόῳτε, καὶ εἰ δέκα πύργοι Ἀχαιῶν / B(be3e4)T ὑμείων προπάροιθε μαχοίατο“ (Δ 347-8). T
did.
334 b. ὁππότε πύργος <Ἀχαιῶν>: ἔν τισι γράφεται „<ὁππότε> κέν τις †ἀχαιῶν“. T
ex.
334 c. {ἕστασαν ὁππότε} πύργος: πύργος τάξις. συνέστηκε δὲ ὁ πύργος ἐκ τριακοσίων ἑξήκοντα ἀνδρῶν. ὁ δὲ τρόπος μεταφορά. A
ariston. did.
334-5 a.1 ἕστασαν, ὁππότε πύργος Ἀχαιῶν ἄλλος ἐπελθών / Τρώων ὁρμήσειε καὶ ἄρξειαν πολέμοιο: {ὅτι} ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σχῆμα, διότι ἐλλείπει ἡ ἐπί καὶ πτῶσις ἐνήλ<λ>ακται· ἔστι γὰρ ἀντὶ τοῦ ὡς ἐπὶ Τρῶας ὁρμήσειεν. | †ὅτι δὲ† ἡ κατὰ Ἀρίσταρχον ἔχει. καὶ τὸ Ἀχαιῶν (334) ἄμεινον ἀκούειν ἐπ' Ἀχαιούς· πιθανὸν γὰρ ἐπιμένειν τοὺς Ἕλληνας, ἕως ἂν προεπιχειρήσωσιν αὐτοῖς οἱ βάρβαροι καὶ τρόπον τινὰ δεύτερον μετὰ Πάνδαρον παρασπονδήσωσιν· διὸ καὶ μήποτε ἄμεινον ἐν τῇ πολυστίχῳ (= seleuc. fr. 12 = fr. dub. ap. d.) φέρεται· „ἕστασαν, ὁππότε κέν τις ἐναντίον ἄλλος ἐπελθών / Τρώων ὁρμήσειε καὶ ἄρξειεν πολέμοιο.“ A
did.
334-5 a.2 τὸ δὲ Ἀχαιῶν ἄμεινον ἀκούειν ἐπ' Ἀχαιούς. Aim
ex.
335. Τρώων ὁρμήσειε: λείπει ἡ κατά, ὡς „ὡρμήθη δ' Ἀκάμαντος“ (Ξ 488). θέλουσι δὲ πρὸ ἑαυτῶν ἄλλους Ἕλληνας ἄρξασθαι τῆς μάχης, ἀσυκοφαντήτους ἑαυτοὺς ἐκ παντὸς πρὸς τὸ θεῖον πειρώμενοι σῶσαι· διὸ καὶ δόλιον αὐτὸν καλεῖ ὁ Ἀγαμέμνων (cf. Δ 339), ἐπεὶ οὐ φιλέλλην, ἀλλὰ φίλαυτος φωρᾶται. καὶ ὁ μὲν ἕνα πύργον περιμένει (cf. Δ 334), ὁ δὲ ὀνειδίζων „δέκα πύργοι Ἀχαιῶν“ (Δ 347) φησιν. B(be3e4)T
ex.
338-9. ὧ υἱὲ Πετεῶο< —————— κερδαλεόφρον>: τὸν μὲν τῇ τοῦ πατρὸς ὑπεροχῇ κατῄσχυνεν, τῷ δὲ παρρησιαστικώτερον ὡς καὶ φίλῳ ἐπιφέρεται, τοῖς ἄλλοις δι' αὐτοῦ μείζονα τὴν προτροπὴν ποιῶν. B(bce3e4)T
ex.
339 a. καὶ σὺ κακοῖσι δόλοισι κεκασμένε: μέσον γὰρ ὁ δόλος, B(bce3e4)T καὶ ἐπὶ μὲν τοῦ κακοῦ μόνως, B(bce3e4) ἐπὶ δὲ τοῦ ἀμφότερα εἰδότος „εἰδὼς παντοίους τε δόλους B(bce3e4) T καὶ μήδεα πυκνά“ (Γ 202). τὸ δὲ κεκασμένε T ἐπὶ κακοῦ, ὡς τὸ „ἐκέκαστο / κλεπτοσύνῃ θ' ὅρκῳ τε“ (τ 395-6). AT
ariston.
339 b. <κερδαλεόφρον:> ὅτι Ζηνόδοτος γράφει „φαίδιμ' Ὀδυσσεῦ“. ἀσυμφώνως δὲ τῇ ἐπιπλήξει φαίδιμος ἂν νῦν λέγοιτο. Aint
ex.
340 a.1 καταπτώσσοντες: προτρεπτικὸν ἀνδρείου ἀνδρὸς ψυχῇ τὸ καταπτώσσειν λεγόμενον. T
340 a.2 προτρεπτικὸν τὸ πτώσσειν ἀνδρείᾳ ψυχῇ λεγόμενον. b (bce3e4)
ex.
340 b.1 τίπτε καταπτώσσοντες: ᾔσθετο γὰρ †διὸ† ἀνεβάλλοντο· διὸ καὶ δόλιον αὐτὸν καὶ κερδαλεόφρονα καλεῖ (cf. Δ 339). ὀνειδίζει οὖν τῆς μονῆς. T
340 b.2 τοῦτο δέ φησιν, ὅτι καὶ τῆς βοῆς ᾔσθετο καὶ ἀνεβάλλετο. B(bce3e4)
ex.
341. σφῶϊν< —————— >ἐόντας: ἀντὶ τοῦ ἐοῦσιν. T
ex.
342. μάχης καυστείρης: „ὣς οἱ μὲν μάρναντο δέμας πυρὸς αἰθομένοιο“ (Ν 673). T
ariston. did. ap. dysc.
343 a. πρώτω γὰρ <καὶ δαιτὸς ἀκουάζεσθον ἐμεῖο>: ὅτι συλληπτικῶς τὸ τῷ Ὀδυσσεῖ συμβεβηκὸς καὶ ἐπὶ τοῦ Μενεσθέως κεκοινοποίηκεν· οὐ γὰρ ὁ Μενεσθεύς ἐστι τῶν ἑπτὰ γερόντων, ἀλλ' Ὀδυσσεύς {διομήδης} , οὐδὲ σὺν τῷ Ἀγαμέμνονι εὐωχεῖται. καὶ ὅτι ἀκουάζεσθον εἶπε τροπικῶς ἀντὶ τοῦ ἐπαισθάνεσθαι, ἐπεὶ ἡ ἀκοὴ εἶδός ἐστιν αἰσθήσεως, καὶ τὸ „†οὐδὲ† πληγῆς ἀΐοντες“ (Λ 532). | „οὐ λέγει δὲ τῆς ἐμῆς δαιτὸς πρῶτοι ἀκούετε, ἀλλὰ πρῶτοί μου ἀκούετε περὶ δαιτός.“ οὕτως Ἀρίσταρχος. | λείπειν δέ φασι τὴν περί ἐθίμως, ἵν' ᾖ· οἳ περὶ δαιτὸς πρῶτοι ἐμοῦ μεταλαμβάνετε. οὕτως Ἀπολλώνιος ἐν τῷ Περὶ ἀντωνυμιῶν (108, 6-7). A
ex.
343 b. πρώτω γὰρ καὶ δαιτὸς <ἀκουάζεσθον ἐμεῖο>: οὐ περὶ βρωμάτων, ἀλλὰ περὶ τιμῆς ὁ λόγος. τινὲς τὸ δαιτός πρὸς τὸ ἐμεῖο. B(bce3e4)T
ex.
344. ὁππότε δαῖτα γέρουσιν: ὡς τὸ „γερούσιον αἴθοπα οἶνον“ (Δ 259). a b (bce3)T αἰσχρὸν δὲ τὸ ἐν συμποσίῳ μὲν τοῖς ἀρίστοις καταλέγεσθαι, ἐν δὲ πολέμῳ τοῖς ἐσχάτοις. a b (bce3 e4)T καὶ ὁ Σαρπηδών· „τί δὴ νῶϊ τετιμήμεσθα μάλιστα;“ (Μ 310). T
did. (?)
345-6 a. ἔνθα φίλ' ὀπταλέα< —————— ὄφρ' ἐθέλητον>: οὗτοι ἐν μὲν τοῖς ὑπομνήμασιν οὐκ ἀθετοῦνται, ἐπαιτιῶνται δὲ αὐτοὺς οἱ ἡμέτεροι ὡς ἀπρεπῶς καὶ παρὰ τὰ πρόσωπα εἰς κρεάδιον ὀνειδίζοντος τοῦ Ἀγαμέμνονος. A
ex. (?)
345-6 b. λείπει τὸ ἐστί. Aim
ex.
345. <φίλ': φίλα> ἀντὶ τοῦ φίλως. Til
hrd.
346. <μελιηδέος:> δασυντέον τὸ μελιηδέος. Aim
ex.
347-8. νῦν δὲ φίλως χ' ὁρόῳτε< —————— μαχοίατο>: ἔλυσε τὸ ἔμπροσθεν ἀμφίβολον. καὶ οἱ μὲν ἀναμένουσιν, ὁ δὲ ὀνειδίζων φησὶ B(bce3e4)T „τίπτε καταπτώσσοντες“ (Δ 340). T
ex.d
350. ποῖόν σε ἔπος φύγεν <ἕρκος ὀδόντων>: φαντασίαν ἐποίησε τοῦ ἀπερισκέπτως ἐξενεχθέντος λόγου· πρὸς φυλακὴν γὰρ τῶν φαύλων τούτους ἡμῖν ἡ φύσις ἐχορήγησεν. B(bce3)T ἕρκος ὀδόντων: ὁποῖον τοῦτον λόγον —————— περιφραστικῶς. A
nic.
351-3. πῶς δὴ φῂς< —————— ὄψεαι>: ἀμφίβολος ἡ ἀνάγνωσις· ἤτοι γὰρ εἰς τὸ μεθιέμεν (351) διαστολή, στιγμὴ δὲ τελεία εἰς τὸ Ἄρηα (352)· ἢ εἰς τὸ μεθιέμεν τελεία στιγμή, ὑποστιγμὴ δὲ εἰς τὸ Ἄρηα, ὃ καὶ βέλτιον, ἵνα λέγῃ τότε φανήσεσθαι ἀνδρεῖος, ὁπόταν πόλεμος ᾖ. A
ex. nic.
351-2 a. πῶς δὴ φῂς πολέμοιο μεθιέμεν< —————— Ἄρηα>: ἠθικὸν καὶ τῶν προγεγονότων ὑπομνηστικόν. | ἐν δὲ τῷ μεθιέμεν (351) τελείαν, ἐν δὲ τῷ Ἄρηα (352) ὑποστιγμήν. B(bce3e4)T
nic.
351-2 b. ὁππότ' Ἀχαιοί / Τρωσὶν ἐφ' ἱπποδάμοισιν: ταῦτα ἀπ' ἄλλης ἀρχῆς. T
ex.
353. ὄψεαι, ἤν κ' ἐθέλῃσθα: ἐὰν ἀπεχόμενος τῶν ἀγώνων ἐποπτεύειν ἡμᾶς θέλῃς. B(bce3e4)T
ariston.
354 a. Τηλεμάχοιο: ὅτι προτετυπωμένος τὰ κατὰ τὴν Ὀδύσσειαν μνημονεύει τοῦ Τηλεμάχου. τοῦ αὐτοῦ ἄρα ποιητοῦ καὶ ἡ Ὀδύσσεια. A
ex.
354 b. Τηλεμάχοιο φίλον πατέρα: προσυνίστησι τὰ πρόσωπα καὶ τὰς διαθέσεις. ἢ ὡς φιλόδοξος καὶ τὸν παῖδα συνίστησιν. B(bce3e4)T
ex.
356. τὸν δ' ἐπιμειδήσας <προσέφη>: τῷ σχήματι καὶ τῷ λόγῳ θεραπεύει τὸν Ὀδυσσέα. B(bce3e4)T
ariston.
357 a.1 <ὡς γνῶ χωομένοιο:> πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι τῇ γενικῇ ἀντὶ τῆς αἰτιατικῆς. Aim
357 a.2 ὡς γνῶ χωομένοιο:" ἀντὶ τοῦ χωόμενον. T
ex.
357 b. πάλιν δ' ὅ γε λάζετο μῦθον: εἰς τοὐναντίον μετήγαγε τὸ „καὶ σὺ κακοῖσι δόλοισι κεκασμένε“ (Δ 339). B(bce3e4)T
ex.
359. περιώσιον: περισσόν, B(bce3)T πλέον τοῦ Μενεσθέως. B(bce3e4)T
ex.
362. ὄπισθεν ἀρεσσόμεθα: †λαβόμεθα† T εἰς ἄρεσίν τε μετάξομεν. τεχνικὸν δὲ τὸ ὁμολογεῖν ὑπὸ τῆς ὀργῆς εἰς τὰ μὴ δέοντα ἐξῆχθαι. B(bce3)T
ex.
365-6. εὗρε δὲ Τυδέος υἱὸν< —————— > / ἑσταότα: ζηλωτὴς γὰρ Ὀδυσσεὺς Διομήδους, B(bce3e4)T καὶ οὗτος αὐτοῦ. b (bce3e4) καὶ πικρότερον δὲ αὐτοῦ ἅπτεται, ἐπεὶ καὶ ἐφ' ἁρμάτων ἵστατο· ὃ συνιεὶς καθήλατο (sc. Δ 419). ηὐτρέπιστο μὲν πρὸς τὴν μάχην, ἀνέμενε δὲ Ὀδυσσέα. B(bce3e4)T
did.
367 a.1 <ἑστήκει:> οὕτως ἑστήκει Ἰακῶς Ἀρίσταρχος. Aim
367 a.2 Ἰακῶς τὸ ἑστήκει. Til
ex.
371. τί δ' ὀπιπεύεις πολέμοιο γεφύρας: τὰς διόδους τῶν φαλάγγων. T
nic.
371-2. τί δ' ὀπιπεύεις< —————— ἦεν>: τινὲς περιέργως εἰς τὸ ὀπιπεύεις στίζουσιν· εἶτα τὸ ἑξῆς πολέμοιο γεφύρας / <οὐ μὲν Τυδέϊ γ' ὦδε φίλον πτωσκαζέμεν ἦεν>. T
ex.
372. οὐ μὲν Τυδέϊ γ' ὦδε: τὴν ὕβριν μειοῖ ὁ ἔπαινος τοῦ πατρός· ἡδέα γὰρ τὰ τῶν πατέρων ἐγκώμια λεγόμενα. ξενικωτέρας δὲ διαλέξεις βούλεται εἰσαγαγεῖν. ἢ ἐν κεφαλαίοις μὲν εἴρηται, τῇ δὲ ποιήσει ἐπιτέταται. B(bce3e4)T
ex.
375. οὐδὲ ἴδον: ἀπὸ κοινοῦ τὸ „πονεύμενον“ (Δ 374). δῶμεν δὲ τὴν ἀδολεσχίαν τῷ τεταραγμένῳ Ἀγαμέμνονι. B(bce3e4)T
d
376. ἄτερ πολέμου: Οἰδίπους ἀποβαλὼν Ἰοκάστην —————— ἀναιρεῖ. A
did. ariston.
377 a. ξεῖνος ἅμ' ἀντιθέῳ <Πολυνείκεϊ λαὸν ἀγείρων>: γράφεται καὶ „κεῖνος ἅμ' ἀντιθέῳ Πολυνείκει“. τὸ δὲ ἀγείρων παρατατικῶς. | ἰστέον δὲ ὅτι ἐπὶ τὰς τοιαύτας λειτουργίας δύο ἐπέμποντο κατάσκοποι πρέσβεις. ἡ ἀναφορὰ δέ, ὅτι οὐδὲ ὁ Φοῖνιξ ἐν ταῖς Λιταῖς (cf. Ι 168-98) πρεσβεύει. A
ex. did.
377 b. ξεῖνος: ξένος καὶ ὁ δεχόμενος καὶ ὁ δεχθείς· „ξεῖνος γάρ μοι ὅδ' ἐστί“ (θ 208). πρόξενος ὁ ὑπὸ πόλεως ἠξιωμένος ὥστε ἐν τῇ σφετέρᾳ προΐστασθαι αὐτῆς. ἰδιόξενος, ὡς ὁ Μέντωρ τῷ Τηλεμάχῳ. ἀστόξενος ὁ ἐκ προγόνων ἐπιχώριος, ὡς Ἀτρεὺς Φρυξὶ καὶ Τεῦκρος Τρωσίν. δορύξενος, ὡς Γλαῦκος καὶ Διομήδης. B(bce3e4) T | γράφεται δὲ καὶ „κεῖνος“. T
ex.d
378. ἱερὰ πρὸς τείχεα Θήβης: διὰ τὸ μουσικῇ γεγενῆσθαι. Til πρὸς τείχεα Θήβης: Θῆβαί εἰσιν αἱ πᾶσαι —————— ἐν τῇ Ι. A
ex.
380. ἐκέλευον: ἀντὶ τοῦ παρεκάλουν· TTil „ἔνθα δ' ἔπειτα, ἄναξ, κέλομαι“ (ι 71). T
ex.
381 a. ἀλλὰ Ζεὺς ἔτρεψε: ἠρέμα ἀπολογεῖται· ἄτοπον γὰρ ἦν προτρέπειν, ᾧ συμμαχίας μὴ μεταδέδωκεν. T
ex.
381 b. παραίσιμα σήματα φαίνων: παρὰ τὴν αἶσαν. ἢ αἴσια περὶ ζωῆς ἡμῖν φαίνων παρέτρεψεν. T
ex. nic.
382-3. πρὸ ὁδοῦ ἐγένοντο, / Ἀσωπὸν δ' ἵκοντο —————— λεχεποίην: ἔμπροσθεν τῆς ὁδοῦ, ὅ ἐστιν εἰς Θήβας. | τινὲς δὲ εἰς τὸ ἐγένοντο (382) ὑποστίζουσι καὶ τῷ λεχεποίην (383) τὴν τελείαν παρέχονται, πλεονάζειν λέγοντες τὸν δέ (383). B(bce3e4)T
ex.
383 a. λεχεποίην: παρὰ τὸ λέχος ἢ τὸν λόχον. B(bce3e4)T
ex. (?)
383 b. λεχεποίην: εἰ μὲν τὸ λέχος ἔγκειται, τροπῇ λεχοποίην λεχεποίην. εἰ μὴ τὸ λέχος ἔγκειται, ἐχεποίην, πλεονασμῷ τοῦ λ. ὥστε εἰ μὲν τὸ ἔχειν ἔγκειται, πλεονασμός, εἰ δὲ τὸ λέχος, ἀντίθεσις, πρὸς τὴν διάφορον ἐτυμολογίαν διάφορον πάθος. A
ariston.
384 a. <ἀγγελίην:> ὅτι ἀντὶ τοῦ ἄγγελον. Aim
ariston. (?)
384 b. <ἀγγελίην ἐπὶ Τυδῆ στεῖλαν:> τὸ ἐπί περιττόν. Aim
ex.
384 c. ἀγγελίην ἐπὶ Τυδῆ: Τυδῆ ὡς „ἀλλ' Ὀδυσῆ ποθέουσα“ (τ 136) καὶ „Μηκιστῆ δ' ἕλε Πο<υ>λυδάμας“ (Ο 339). T
ex.
384 d. <ἀγγελίην ἐπὶ Τυδῆ στεῖλαν Ἀχαιοί:> πλησιάσαντες τοῖς Θηβαίοις οἱ Ἀχαιοὶ ἔπεμψαν τὸν Τυδέα πρὸς αὐτούς, ἐντευξόμενον δηλονότι αὐτοῖς τοῖς Θηβαίοις, περὶ ὦν ἐνόμιζον ἐγκαλεῖν οἱ Ἀχαιοί. Aint
ex.d
386. βίης Ἐτεοκληείης: ἴσως ἐπὶ τυραννίδι. T περιφραστικῶς, τοῦ Ἐτεοκλέους. Aim
ex.
388. μοῦνος ἐὼν πολέσιν: καὶ μόνος καὶ πολλοῖς. T
ex.
389 a. ἀεθλεύειν προκαλίζετο: μετὰ τὸ δεῖπνον γὰρ οἱ ἀγῶνες· B(bce3e4)T „νῦν δ' ἐξέλθωμεν καὶ ἀέθλων †πειρήσωμε톓 (θ 100). T καὶ Πηνελόπη τὸ τόξον μετὰ τὸ δεῖπνον τίθησιν (cf. υ 390 —————— φ 79). B(bce3e4)T
ex.
389 b.1 προκαλίζετο: ἴσως ηὐτέλιζον τοὺς Ἀργείους διὰ τὸ βραχὺ αὐτοῦ· διὸ ἀπαλλάξαι θέλων τοὺς οἰκείους τοῦτο ἐποίει. T
389 b.2 ἴσως δὲ καὶ τοὺς ἄλλους Ἀργείους ηὐτέλιζον διὰ τὸ αὐτοῦ βραχύ. βουλόμενος οὖν τοῦ μώμου ἑαυτὸν ἀπαλλάξαι καὶ τοὺς οἰκείους τοῦτο ποιεῖ. B(bce3e4)
ariston.
390. ῥηϊδίως· <τοίη οἱ ἐπίρροθος ἦεν Ἀθήνη>: ὁ ἀστερίσκος, ὅτι ἐνταῦθα ὑγιῶς τέτακται, ἐν δὲ τῷ τῆς Ἀθηνᾶς πρὸς τὸν Διομήδη λόγῳ (Ε 808) οὐκέτι. A
ex.
391. κέντορες ἵππων: ἔνθεν καὶ †εὐάρμοστον† τὴν Θήβην φησὶν ὁ Πίνδαρος (fr. 195). T
ex.
392. ἂψ †δ' ἀνερχομένῳ† πυκινὸν λόχον εἷσαν: ἵνα μὴ τοῖς Ἀργείοις ἐξαγγείλῃ τὴν ἀσθένειαν Θηβαίων. B(bce3e4)T
hrd. (?)d
394. <Μαίων:> οὕτως Μαίων βαρυτόνως εἰς ἀποφυγὴν τοῦ ἐθνικοῦ. Aint Μαίων Αἱμονίδης: τὸν Μαίονά τινες —————— οὐδὲ ὑβρίζεται. A
did.
395. <Πολυφόντης:> γράφεται „Λυκοφόντης“. Aim
ex.
396. Τυδεὺς μὲν καὶ τοῖσιν: οὐ μόνον, φησί, τοὺς προκληθέντας ἐνίκησεν, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐνηδρευκότας. B(bce3e4)T
ex.
398. Μαίον' ἄρα προέηκε θεῶν τεράεσσι πιθήσας: ἡ Ἀθηνᾶ γὰρ αὐτῷ εἶπεν· ἢ τὸ δόρυ ἐκλάσθη. B(bce3e4)T
ex. ex. ex.
400 a. ἀγορῇ δέ τ' ἀμείνω: οὐ γὰρ μετεῖχε λόγου Τυδεύς. b (bce3e4) | Ἀντίμαχός (fr. 13 w.) φησι παρὰ συφορβοῖς τετράφθαι Τυδέα, Εὐριπίδης δὲ „οὐκ ἐν λόγοις ἦν δεινός, ἀλλ' ἐν ἀσπίδι“ (suppl. 902). | πιθανῶς δὲ προφυλαξάμενος ἀγορητὴν αὐτόν φησιν, ἵνα πρὸς τὴν ἀπολογίαν ὀκνήσῃ· διὸ οὐδὲν προσφθέγγεται ὁ Διομήδης. a b (bce3e4)T
did.
400 b.1 <ἀγορῇ δέ τ' ἀμείνων:> σὺν τῷ ν ἀμείνων Ἀρίσταρχος, ἵνα καθ' ἑαυτὸ λέγηται ἐκπληκτικῶς. ἐλλείπει δὲ τὸ ἐστί ῥῆμα. Aim
400 b.2 ἀγορῇ δέ τ' ἀμείνω:" Ἀρίσταρχος μετὰ τοῦ ν τὸ „ἀμείνων“, ἵνα λείπῃ τὸ ἐστίν. T
ex.
401. τὸν δ' οὔτι προσέφη: πῶς οὗτος νεώτερος ὢν τὴν ἐπίπληξιν ἤνεγκεν, ὁ δὲ Ὀδυσσεὺς καὶ πρεσβύτερος καὶ φρονιμώτερος ἐπιπληχθεὶς ἐχαλέπηνεν; ῥητέον, διὰ τοῦτο (ἐπεὶ καὶ πρεσβύτερος καὶ φρονιμώτερός ἐστι) τὴν βλασφημίαν οὐ φέρει· τιμᾶσθαι γὰρ σφᾶς αὐτοὺς οἱ πρεσβύτεροι δεῖν νομίζουσιν. ἄλλως τε οὐχ ὁμοίως ἀμφοτέροις ἐπέπληξε, τὸν μὲν πανοῦργον, τὸν δὲ ἥττω τοῦ πατρὸς εἰπών· ὁ γὰρ τοῦ πατρὸς ἔπαινος ἐμείου τὴν ὕβριν. B(bce3e4)T πρὸς τούτοις ἐπιπληχθεὶς ὡς λάλος οὐκ ἤμελλεν ἐπιβεβαιοῦν τὸ λάλος εἶναι. B(be3e4)T
ex.
402. αἰδεσθεὶς βασιλῆος <ἐνιπὴν αἰδοίοιο>: σώφρων, ὃς οὐδέποτε τοὺς πολεμίους δείσας φοβεῖται τὴν ἐπίπληξιν τοῦ στρατηγοῦ. καὶ νῦν μέν, ἵνα μὴ δοκῇ λάλος, ἡσυχάζει, τοῖς γε μὴν ἔργοις δείξας ἑαυτὸν ἐφάμιλλον τῷ πατρί φησιν· „ἀλκὴν μέν μοι πρῶτον †ὠνείδισας†“ (Ι 34). καὶ τὸ „κρατερός“ (Δ 401) νῦν ἔμφασιν ἔχει πληροῦν ὃ παρέλιπεν ὁ βασιλεύς. B(bce3e4)T
hrd.
404 a. <μὴ ψεύδε':> τὸ πλῆρές ἐστι μὴ ψεύδεο· ἀρκεῖ οὖν ἡ ὀξεῖα. Aim
ex. hrd.
404 b. μὴ ψεύδεαι: ὡς τὸ νήχεαι. | Ἡρωδιανὸς (2,46,23) δὲ τὸ ἐντελὲς ψεύδεο φησίν. T
ex.
405 a.1 ἡμεῖς τοι πατέρων <μέγ' ἀμείνονες εὐχόμεθ' εἶναι>· παροιμία· „τίς πατέρ' αἰνέσει, εἰ μὴ κακοδαίμονα τέκνα,“ (diog. prov. 8, 46). T
405 a.2 οὐδεὶς δὲ παρ' Ὁμήρῳ „πατέρα αἰνέσει, εἰ μὴ κακοδαίμονα τέκνα.“ B(bce3e4)
ex.d
405 b. πατέρων μέγ' ἀμείνονες: ἐν τῷ τῆς ἀρετῆς ἀγῶνι οὐδὲ γονεῦσί φησι δεῖν παραχωρεῖν· B(bce3e4)T φησὶ γοῦν „υἱός θ' υἱωνός τ' ἀρετῆς πέρι“ (ω 515). T ὕψωσε δὲ καὶ τῷ μέγα καὶ τὴν μαρτυρίαν ἐπήγαγεν· τοῦτο δέ, ὅτι οὐ δεῖ ταῖς τῶν προγόνων ἀρεταῖς κοσμεῖσθαι. B(bce3e4)T ἡμεῖς τοι πατέρων: περὶ ἑαυτοῦ λέγει —————— οἱ παῖδες. A
ex.
406 a. ἡμεῖς καὶ Θήβης: ὁ τρόπος ἐπαναφορά. B(bce3e4) | καὶ γὰρ στρατεύσαντες οἱ ἐπίγονοι τὰς Θήβας κατέσκαψαν καὶ τὸν βασιλέα ἀνεῖλον Λαοδάμαντα B(bce3e4)T τὸν Ἐτεοκλέους, ἐννέα T ὄντες τὸν ἀριθμόν, Αἰγιαλεὺς Ἀδράστου, Θέρσανδρος Πολυνείκους, Διομήδης Τυδέως, Σθένελος Καπανέως, Ἀλκμαίων καὶ Ἀμφίλοχος Ἀμφιαράου, Στρατόλαος Παρθενοπαίου, Πολύδωρος Ἱππομέδοντος, B(be3e4)T Μέδων Ἐτεόκλου. T
ex.
406 b. ἑπταπύλοιο: πρὸς γὰρ ἑπτάχορδον Ἀμφίονος λύραν ἡρμόσθη. T
ariston.
407 a. παυρότερον <λαὸν ἀγαγόνθ' —————— ἄρειον>: ἀπὸ τούτου ἕως τοῦ „κεῖνοι δὲ σφετέρῃσιν“ (Δ 409) ἀθετοῦνται στίχοι τρεῖς, ὅτι ἐπιλύει τὸ διὰ τῶν προειρημένων λεγόμενον. καὶ εἰ μὲν ἐφ' ἑαυτοῦ καὶ τοῦ Διομήδους λέγει ἀγαγόντε, ὑγιῶς τὸ δυϊκὸν παρείληπται, ψεῦδος δὲ περιέχει· οὐ γὰρ μόνοι ἐπεστράτευσαν. εἰ δὲ ἐπὶ πάντων τῶν στρατευσάντων, συγχεῖται τὸ δυϊκὸν καὶ ἐκλύεται ἡ ἀλκή· γίνονται γὰρ οἱ πατέρες ἀλκιμώτεροι, οὗτοι δὲ διὰ τὸ τοὺς θεοὺς συνεργεῖν πεπορθηκότες. A
ex.
407 b. παυρότερον λαὸν ἀγαγόντε: ἐπεὶ δύο εἰσὶν οἱ κακολογούμενοι. ἔδειξε δὲ καὶ νῦν τὴν σύμπνευσιν αὐτῶν, καὶ „αὐτὰρ ἐγὼ Σθένελός τε“ (Ι 48). B(bce3e4)T
d ex.
407 c. ὑπὸ τεῖχος ἄρειον: ἤτοι τὸ Ἄρεως ἱερόν· | ἢ τοῦ ἐν Τροίᾳ, ὅπερ καὶ βέλτιον. A
ex.
407 d. ὑπὸ τεῖχος ἄρειον: τοῦ παυροτέρου λαοῦ βέλτιον· ἢ καθ' ὃ Ἄρεως ἦν ἱερόν, ὡς καὶ ἡ Δίρκη. T
ex.
408. πειθόμενοι τεράεσσι θεῶν: ὑποφαίνει ὡς καὶ νῦν διὰ δεισιδαιμονίαν οὐκ ἠθέλησαν ἄρχειν τῆς πρὸς τοὺς Τρῶας συμβολῆς, b (bce3e4)T ἣν οἱ πατέρες μὴ κτησάμενοι ἀπώλοντο. B(bce3e4)
hrd.
410 a. <ὁμοίῃ ἔνθεο:> Ἀρίσταρχος ἓν ποιεῖ τὸ ἔνθεο ἀντὶ τοῦ ἔνθου, ἵνα γένηται Ἀττικόν, ὅμοιον τῷ „μὴ ψεῦσον, ὧ Ζεῦ, <τῆς ἐπιούσης ἐλπίδος>“ (ar. thesm. 870). Ἀπολλώνιος (fr. 15 m.) δὲ διαστέλλει τὸ ἔν, ἵνα γένηται ἐν ὁμοία. A
did.
410 b. <ὁμοίῃ ἒν θέο τιμῇ:> ἀντὶ τοῦ ἐν ὁμοίῃ· οὕτω πᾶσαι. Ἀρίσταρχος δὲ „†ἔνθεο τιμήν“. Til
ariston.
412 a. τέττα: ὅτι προσφώνησίς ἐστι φιλεταιρικὴ ἀμετάφραστος καὶ ἀμετάληπτος. A
ex. ex.
412 b.1 τέττα, σιωπῇ ἧσο: ἐπίδειξις χρηστοῦ ἤθους μὴ δεῖν ταῖς τῶν πατέρων ἐπαίρεσθαι συμφοραῖς. καὶ ἐνδείκνυται μὲν τῷ βασιλεῖ ὡς ἀδίκως ὕβρισται, συγγινώσκει δὲ τῷ καιρῷ. T | τὸ δὲ τέττα οἱ μὲν ἐπίρρημα σχετλιαστικόν, οἱ δὲ κατὰ πάθος ἀπὸ τοῦ τέτλαθι, οἱ δὲ ὡς βάπτω βαπτίζω βάπτης, οὕτω τέττω τεττίζω —————— ἤδη γάρ τινες ἀξιοῦσι γράφειν „ἔνθ' ὅ γε τοὺς ἐλεεινὰ κατήσθιε τεττίζοντας“ (Β 314) —————— τέττης, ἡ κλητικὴ τέττα. AT οὕτω Σωτήρας. A
412 b.2 ἔστι δὲ ἐπίδειξις χρηστοῦ ἤθους τὸ μὴ δεῖν ταῖς τῶν πατέρων ἐπαίρεσθαι συμφοραῖς. καὶ ἐνδείκνυται τῷ βασιλεῖ ὡς ἀδίκως μὲν ὕβρισται, συγγινώσκει δὲ διὰ τὸν καιρόν. B(bce3e4) | τὸ δὲ τέττα ἐπίρρημά ἐστι σχετλιαστικὸν ἀντὶ τοῦ νήπιε †πρεσβυτέρου λεγόμενον πρὸς νεώτερον. B(bce3)
hrd.
412 c. <ἧσο:> δασυντέον τὸ ἧσο. Aim b (bce3)
ex.d
412. {σιωπῇ} ἧσο: δασυντέον καὶ ἐκδεκτέον ἀντὶ τοῦ διάτριβε, ὡς τὸ „ἧμαι ἐνὶ Τροίῃ“ (Ω 542). ἢ ψιλῶς ἀντὶ τοῦ ἔσο, γίνου. T ἧσο: οὐκ ἔπρεπεν αὐτὸν —————— μετὰ σιωπῆς ἔσο. A
ex.
413 a.1 οὐ γὰρ ἐγὼ νεμεσῶ <Ἀγαμέμνονι ποιμένι λαῶν>: αἰδεῖται μὲν ἀποκρίνεσθαι πρὸς τὸν βασιλέα, οὐ παραλέλοιπε δὲ τὴν εἰς αὐτὸν ἀπόκρισιν ἐν τῷ πρὸς Σθένελον λόγῳ. δέδεικται οὖν καὶ ἐκ τούτου τὸ περὶ τὰς ἀποκρίσεις φιλότιμον αὐτοῦ, ὃ ἔφη „ἀγορῇ δέ τ' ἀμείνω“ (Δ 400). T
413 a.2 αἰδεῖται μὲν ἀποκρίνεσθαι πρὸς τὸν βασιλέα, ὅμως οὐ παραλέλοιπε τὴν εἰς αὐτὸν ἀπόκρισιν ἐν τῷ πρὸς Σθένελον λόγῳ. δέδεικται οὖν καὶ ἐκ τούτου τὸ περὶ τὰς ἀποκρίσεις αὐτοῦ φιλότιμον· διὰ τοῦτο γὰρ οὐκ ἀντιλέγει, ὅτι ἀμείνονα τοῦ πατρὸς αὐτὸν ἐν τῇ δημηγορίᾳ εἶπε. B(bce3e4)
ex.
413-7 a.1 οὐ γὰρ ἐγὼ νεμεσῶ —————— δῃωθέντων: νομοθετεῖ, ποῖον δεῖ εἶναι περὶ τοὺς ἄρχοντας ὡς καὶ τῆς φθορᾶς καὶ τῆς σωτηρίας μέλλοντας αἰτίαν ἔχειν. T
413-7 a.2 νομοθετεῖ δέ, ποῖον δεῖ τὸν ἄρχοντα περὶ τοὺς ἀρχομένους εἶναι, καὶ μᾶλλον ἐπαινεῖ ὡς αὐτοῦ καὶ τῆς φθορᾶς καὶ τῆς σωτηρίας τὰ τέλη ἀναλαμβάνεσθαι μέλλοντος. B(bce3e4)
ariston.
416. <Ἴλιον ἱρήν:> ὅτι θηλυκῶς τὴν Ἴλιον. Aint
d
420 a. <ἔβραχε:> ἤχησεν. Til
nic.
420 b. <ἄνακτος:> τινὲς τελείαν εἰς τὸ ἄνακτος. Til
nic.
421 a. ὀρνυμένου <ὑπό κεν ταλασίφρονά περ δέος εἷλεν>: τοῖς ἄνω προσδοτέον τὸ ὀρνυμένου καὶ στικτέον †πρὸ αὐτοῦ† τελείᾳ. δύναται δὲ καὶ τοῖς ἑξῆς προσδιδόναι τις αὐτὸ τελείας στιγμῆς πρὸ αὐτοῦ οὔσης, ἵν' ᾖ ὁ λόγος· ὁρμῶντος αὐτοῦ καὶ τὸν ἀνδρεῖον φόβος κατέλαβεν. A
ex.
421 b. <ὑπό κεν ταλασίφρονά περ δέος εἷλεν:> προανυψοῖ τὸ πρόσωπον Διομήδους. B(bce3e4)Til
ex.
422. ὡς δ' ὅτ' ἐν αἰγιαλῷ <πολυηχέϊ>: οὐ πρὸς τὸν ἦχον, ἀλλὰ τὴν ἐπάλληλον τῶν φαλάγγων φοράν· πορεύονται γὰρ „σιγῇ δειδιότες σημάν τορας“ (Δ 431)· Ζέφυρον γὰρ παρέλαβεν ἄνωθεν ἐπικυλίοντα τὰ κύματα, ἠρεμαίως τε ἄρχεται, ἐπιτείνεται δὲ ὕστερον· διὸ καὶ τὸ „ὑποκινήσαντος“ (Δ 423). καὶ νῦν οὕτως αὔξει τὰ τοῦ πολέμου. b (bce3e4)T
hrd.
423 a.1 Ζεφύρου ὑποκινήσαντος: Πτολεμαῖος ὁ τοῦ Ἀριστονίκου καὶ Νικίας (fr. 5 b.) καὶ Τυραννίων (fr. 12 p.) ἀναστρέφουσιν. οἱ δὲ ἄλλοι παρέλκειν φασὶ τὴν πρόθεσιν, ἔνθεν καὶ φυλάσσεται ὁ τόνος ὁμοίως τῷ „ἔσκεν ὑφηνίοχος“ (Ζ 19) <καὶ> „Ποσειδάωνος ὑποδμώς“ (δ 386). A
423 a.2 Ζεφύρου ὑποκινήσαντος:" Πτολεμαῖος ἀναστρέφει τὴν πρόθεσιν, καλῶς. οἱ δὲ ἄλλοι παρέλκειν αὐτήν φασι καὶ φυλάττουσι τὸν τόνον B(bce3)T ὡς ἐπὶ τοῦ „ὑφηνίοχος“ καὶ „Ποσειδάωνος ὑποδμώς“. T
did.
426 a.1 <ἐόν:> Ἀρίσταρχος διὰ τοῦ ι, „ἰόν“. Aim
426 a.2 ἰόν:" οὐκ „ἐόν“. T
ex. ex. (?)
426 b. ἀποπτύει δ' ἁλὸς ἄχνην: πτύελον γὰρ τῆς θαλάσσης ἐστὶν ὁ ἀφρός, ὃν ἐρευγομένη ἐκχεῖ· a b (bce3e4)T διὸ ἀποπτύει φησίν. T | ἄλλοι δὲ καὶ φυκίον φασίν. A
ariston. nic.
429-31 a. οἱ δ' ἄλλοι ἀκὴν ἴσαν, οὐδέ κε φαίης / —————— / σιγῇ δειδιότες σημάντορας: ἡ διπλῆ, ὅτι ὡς πρὸς ὑποκείμενον πρόσωπον λέγει οὐδέ κε φαίης (429) ἀντὶ τοῦ οὐδὲ φαίη τις ἄν. | τὸ δὲ ἑξῆς ἐστιν, οἱ δ' ἄλλοι ἀκὴν ἴσαν (429) σημάντορας δεδιότες (cf. 431). τὰ δὲ ἄλλα διὰ μέσου. A
ex. nic.
429-31 b. οἱ δ' ἄλλοι ἀκὴν <ἴσαν —————— σιγῇ>: ὡς „ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ“ (Γ 95). B(bce3)T | τὸ δὲ ἑξῆς οἱ δὲ ἄλλοι ἀκὴν †ἦσαν† (429) σιγῇ (431). B(bce3e4)T
ex.
429-30. οὐδέ κε φαίης / τόσσον λαὸν ἕπεσθαι: ἄρρητος ἡ ἐπίνοια σιωπὴν τοσούτου στρατοῦ εἰκάσαντος ἀφωνίᾳ. B(bce3e4) T
ex.
431. δειδιότες: ἄκρως εὐπειθεῖς Ἕλληνες τοὺς πολεμίους οὐ δεδιότες, ἀλλὰ τοὺς ἡγεμόνας. B(bce3e4)T
ex.d
433. Τρῶες δ' ὥς τ' ὄϊες: εἴωθεν ἀεὶ ἀντιπαραβάλλειν τὸ θορυβῶδες τῶν Τρώων. δειλὸν δὲ καὶ κατωφερὲς ἡ ὄϊς. B(bce3e4)T πολυπάμονος· πάματα καλεῖται παρὰ —————— τὸ κτήσασθαι, ἐκτεινομένου τοῦ α. A
ex. ex.
435. ἀζηχὲς μεμακυῖαι, <ἀκούουσαι ὄπα ἀρνῶν>: ηὔξησε τὸν θόρυβον παραλαβὼν τὰς ὄϊς ἀντιμηκωμένας τοῖς νεογνοῖς. b (bce3e4)T | ἀζηχές δὲ ἀκατάπαυστον. T
ex.
436. Τρώων ἀλαλητός: λαλητός καὶ ἀλαλητός πλεονασμῷ τοῦ α. T
ex.
437. οὐ γὰρ πάντων ἦεν ὁμὸς θρόος: εἰκότως τὸ βάρβαρον θορυβῶδές ἐστιν· ἑτερόγλωσσον γάρ ἐστιν (cf. Δ 438). ὃ δὲ οὐκ ἔστιν ὁμόφωνον, τοῦτο ἀνάγκῃ θορυβῶδες. B(bce3e4)T
ariston.
439-40. ὧρσε δὲ τοὺς μὲν Ἄρης< —————— ἄμοτον μεμαυῖα>: αἱ διπλαῖ, ὅτι διὰ μέσου τῶν Τρωϊκῶν θεῶν τέταχε τὴν Ἀθηνᾶν, καὶ ὅτι Δεῖμος καὶ Φόβος Ἄρεως υἱοί. πλανηθεὶς δὲ Ἀντίμαχος ἵππων Ἄρεως ὀνόματα ἀποδέδωκεν (fr. 37 w.) „Δεῖμος τ' ἠδὲ Φόβος πόδας αἰνετώ, υἷε θυέλλης“. A
ex.
439. ὧρσε δὲ τοὺς μὲν Ἄρης: μεγαλοπρεπὴς ἡ φαντασία· δεῖ γὰρ αὐτοὺς ὅμοια τῶν ἡγουμένων πράσσειν· B(bce3e4)T ἄλλως τε καὶ τὴν πρώτην συμβολὴν μᾶλλον αὔξει. B(bce3)T
ex.
440 a.1 Δεῖμός τ' ἠδὲ Φόβος: δαίμονες ἐκ τῶν ἡμετέρων παθῶν πεπλασμένοι, οὐ σύμμαχοι. T
ex.
440 b.1 <ἄμοτον:> †ἄτρωτον. Til
d
440 b.2 ἄπληστον, πολύ. B(bce3) | παραγενέσθαι δὲ αὐτούς φησιν οὐχ ὡς συμμάχους, ἀλλ' ἐκ τῶν ἡμετέρων ταῦτα παθῶν ἐπλάσατο. B(bce3e4) ἄμοτον: ἀπλήρωτον· ἀφ' οὗ καὶ μότα τὰ ἐπιτιθέμενα τοῖς κοίλοις τραύμασιν ὀθόνια πρὸς ἀναπλήρωσιν τῆς σαρκός. A
ex.
441 a.1 Ἄρεος ἀνδροφόνοιο κασιγνήτη: ἀπὸ τῆς ὁμοιότητος τῶν παθῶν πλάττουσι τὰς συγγενείας, ὡς Δεῖμος καὶ Φόβος καὶ „Φύζα, Φόβου κρυόεντος ἑταίρη“ (Ι 2). ἔστιν οὖν †ἀδελφὸς† αὐτῷ τοὺς τρόπους, οὐ ξυγγενὴς ἡ Ἄρεος ἀνδροφόνοιο κασιγνήτη ἑτάρη τε. T
441 a.2 ἀπὸ τῆς ὁμοιότητος τῶν παθῶν πλάττει καὶ τὰς συγγενείας, ὡς Δεῖμος καὶ Φόβος καὶ Ἔρις. ἔστιν οὖν ἀδελφὴ οὐ τῇ συγγενείᾳ, ἀλλὰ τοῖς τρόποις. B(bce3e4)
ex.
442-3. ἥ τ' ὀλίγη μὲν πρῶτα< —————— ἐπὶ χθονὶ βαίνει>: ποιητικῶς ἐσήμανε τῆς Ἔριδος τὸ πάθος. B(bce3e4)T
ex.
445. ὀφέλλουσα στόνον ἀνδρῶν: ἐκ γὰρ τοῦ ἐρίζειν πλείων ὁ φόνος γίνεται. B(bce3e4)T
ex.
447. σύν ῥ' ἔβαλον ῥινούς, σὺν δ' ἔγχεα: τὰς μὲν πρὸς τὸ μηδὲν παθεῖν, τὰ δέ, ἵνα τι δράσωσιν. B(bce3e4)T
ariston.
448 a. χαλκεοθωρήκων: <ἀτὰρ ἀσπίδες>: ὅτι ἐξ ἐπαναλήψεως λέγει ἀτὰρ ἀσπίδες: προείρηκεν γὰρ „σύν ῥ' ἔβαλον ῥινούς“ (Δ 447). A
ex.
448 b. ὀμφαλόεσσαι: τινὲς ὀμφαλοέσσας T τὰς εὐομφάλους, ὡς „ποιητὰς πύλας“ (cf. Μ 470) εὐποιήτους. B(bce3)T
ex.
448 c. ὀμφαλόεσσαι: ὁτὲ μὲν αὐτὰς „εὐκύκλους“ (Ε 453 al.), ὁτὲ δὲ „ὀμφαλοέσσας“ (τ 32 al.) καλεῖ, τὴν ἀπὸ κέντρου πρὸς τέλος τυπῶν αὐτῶν ἰσότητα, καὶ „πάντοσ' ἐΐσας“ (cf. Γ 347 al.). B(bce3e4) T
ex.
449. ὀρυμαγδός: ὀρυμαγδός ἐστι πολέμου ἦχος, ἔχων κτύπον ὅπλων, στρατιωτῶν ἀλαλαγμόν, ἡγητόρων παράκλησιν, εὐχὴν ἀγωνιώντων, οἰμωγὴν ἀπολλυμένων, θρῆνον ἐπὶ πεπτωκόσιν. ἔστιν οὖν ὀρυμαγδός, ἔνθα ὄρνυται ὅμαδος. a b (be3e4)T
ex.
450 a. οἰμωγή τε καὶ εὐχωλή: Θουκυδίδης „πάντα ὁμοῦ ἀκοῦσαι,“ φησίν (7,71,4), „ὀλοφυρμὸς βοή, κρατοῦντες κρατούμενοι“. καὶ Γοργίας (vors.6 82 b 27)· „ἀνεμίσγοντο δὲ λιταῖς ἀπειλαὶ καὶ εὐχαῖς οἰμωγαί“. T
ex.
450 b. οἰμωγή τε καὶ εὐχωλή: ἀκριβῶς ἔχει ἡ λέξις· πρότερον γὰρ ὁ παθὼν ἀνοιμώζει, εἶτα ὁ δράσας ἐπ' αὐτῷ μεγαλαυχεῖ. B(bce3e4)T
ariston.
451 a. <ὀλλύντων τε καὶ ὀλλυμένων:> ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρῶτον ἀπήντηκεν· ἡ γὰρ εὐχωλὴ τῶν ὀλλύντων. Aint
ex.
451 b. <ῥέε δ' αἵματι γαῖα:> ἐμφαντικῶς· οὐ γὰρ εἶπεν ἐρραίνετο, ἀλλ' ὡσεὶ λέγοις‘ἐπήγαζεν αἷμα’. B(be3e4)T
ex.
452-5. ὡς δ' ὅτε χείμαρροι< —————— ἔκλυε ποιμήν>: ἔστιν ἀκοῦσαι δύο ποταμῶν ἤχου. πανταχόθεν δὲ αὐτῶν ηὔξησε τὸν ἦχον· οὐ γὰρ διὰ πεδίων, ἀλλ' ἐξ ὄρους ῥέουσιν, ἵνα μὴ ῥύσις, ἀλλ' ἐμβολὴ ὕδατος ᾖ· καὶ εἰς τὸν αὐτὸν τόπον καταφέρονται, τῇ συμπτώσει τῶν ῥευμάτων πολὺν ἀπεργαζόμενοι τὸν ἦχον· καὶ κρουνῶν ἐκ μεγάλων (454) προστίθησι, τῷ πλήθει τοῦ καταρρήσσοντος ὕδατος τραχὺν τὸν ψόφον ἐγείρων· καὶ τὸ κοίλωμα δὲ τὸ δεχόμενον αὐτοὺς μισγάγκεια (cf. 453) εἴρηται, τραχυνόμενον τῇ ὀνοματοποιΐᾳ καὶ †συναπειλοῦν† τῷ ῥεύματι. ἴσως δὲ καὶ B(bce3)T δύο τοὺς ποταμοὺς παρέλαβεν οὐκ αὐξήσεως μόνον ἕνεκεν, ἀλλ' ὅτι εἰσὶ καὶ τὰ στρατεύματα δύο, καὶ τούτους ἐμπίπτοντας ἀλλήλοις· καὶ γὰρ οἱ στρατοὶ ἀλλήλοις ἐπεφέροντο. B(bce3e4)T
hrd.
452 a. χείμαρροι: Πτολεμαῖος ὁ Ἀσκαλωνίτης (p. 44 b.) παροξύνει, ἐπεὶ τὸ ἑνικόν ἐστι χειμάρρους· Νικίας (fr. 6 b.) δὲ ὡς εὔζωνοι, καὶ μήποτε πιθανώτερον, ἵνα ἐκ τοῦ χειμάρροος ᾖ γεγονός, εἴ γε μᾶλλον ἐντελέστερον οἶδε τὸ ἑνικὸν ἐν τῇ συνθέσει ἤπερ τὸ συνηλειμμένον· „ὅσσους Ἑλλήσποντος ἀγάρροος“ (Β 845), „στήῃ ἐπ' †ὠκυρρόῳ† ποταμῷ“ (Ε 598), „ἐς ποταμὸν εἰλεῦντο βαθύρροον“ (Φ 8), „ἀψορρόου Ὠκεανοῖο“ (Σ 399). σπανίως δὲ τὸ ἕτερον· „χειμάρρους κατ' ὄρεσφιν †ὄπαζεν“ (Λ 493), „ποταμῷ πλήθοντι ἐοικώς / χειμάρρῳ“ (Ε 87-8). τὸ μέντοι γε ἁπλοῦν ἀεὶ ἐντελῶς ἀποφαίνεται ῥόος· „ὤθει δ' ἐν σάκεϊ πίπτων ῥόος“ (Φ 241). A
ex.
452 b. <ὄρεσφι:> τὸ ς ἔδωκεν ἡ συγκοπή, ὡς θεόφατον „θέσφατον“ (Θ 477). Til
ex.
453. <μισγάγκειαν:> τὸ ἄγκος, εἰς ὃ μίγνυνται οἱ ποταμοί. Aint b (bce3e4)Til
ex.
453-6. ἐς μισγάγκειαν< —————— μισγομένων>: τὸ ἑξῆς „ὡς δ' ὅτε χείμαρροι κατ' ὄρεσφι ῥέοντες“ (Δ 452) / ἐς μισγάγκειαν συμβάλλετον τὸ ὕδωρ ἐκ τῶν κρουνῶν ἔσω τῆς χαράδρας, b (bce3)T ὣς τῶν μισγομένων (456). B(bce3)
ex.d
454. <κρουνῶν:> κρουνοὶ {δὲ} στεναί τινες καὶ βαθεῖαι ἐκρύσεις. B(be3e4) χαράδρης: τῆς ἐγχαράξεως —————— τῇ φορᾷ τοῦ ὕδατος. A
ex. (did. ?)
455 a.1 τῶν δέ τε τηλόσε δοῦπον ἐν οὔρεσιν ἔκλυε ποιμήν: γράφεται τηλόσε, εἰς μακρὰν ἀφικνουμένων τῶν ψόφων. ἄμεινον δὲ τὸ „τηλόθι“. †ἀποκεκλεῖσθαι† δέ που χειμῶνος ὄντος ὁ ποιμήν. T
455 a.2 εἰς μακράν, φησίν, ἀφικνουμένων ὁ ψόφος ἀκούεται. ἄμεινον δὲ „τηλόθι“ γράφειν καὶ πρὸς τὸν ποιμένα ἀποδιδόναι· ἀποκέκλεισται γὰρ τηλόθι που χειμῶνος ὄντος ὁ ποιμήν. B(bce3)
ariston.
456 a. <ἰαχή τε φόβος τε:> ὅτι τὴν μετὰ δέους φυγὴν φόβον εἴρηκεν. Aint
did.
456 b. <ἰαχή τε φόβος τε:> Ἀρίσταρχος „ἰαχή τε πόνος τε“· οὐ γὰρ γέγονέ πω φυγή. Aim
did. ex. (?)
456 c. {ὣς τῶν μισγομένων γένετ' ἰαχή τε} φόβος τε: Ἀρίσταρχος „πόνος“· οὔπω γὰρ γέγονε φυγή. | ἀλλ' ἐὰν „πόνος“ ᾖ, ἐνέργειαν, ἐὰν δὲ φόβος, τὸ δέος δηλοῖ ὁμοίως τῷ τοῦ ποιμένος φόβῳ. T
ariston.
457 a. πρῶτος δ' Ἀντίλοχος: ὅτι οὐ κατὰ τὸ ἐσθλὸν πρῶτον Ἀντίλοχον ἀναιροῦντα παράγει, ἀλλ' ὅτι τάχιστον αὐτὸν †παρασυνίστησι† διὰ τῶν ἄλλων καὶ εὐκίνητον. A
ex.
457 b. πρῶτος δ' Ἀντίλοχος: τοῦτο χαρίζεται αὐτῷ, ἐπεὶ ἄλλην ἀριστείαν αὐτοῦ οὐ γράφει. ἄλλως τε καὶ ζηλοῖ τὸν πατέρα —————— „πρῶτος ἐγὼν ἕλον ἄνδρα“ (Λ 738) —————— καὶ θεατὴν αὐτὸν ἔχει. b (bce3e4)T καὶ „Ἀντίλοχ', οὔτις σεῖο νεώτερος ἄλλος Ἀχαιῶν“ (Ο 569)· T θερμότητος οὖν νεωτερικῆς τὸ ἔργον. B(bce3e4)T ἢ Τρῶες καταφρονοῦντες Νέστορος κατὰ τοῦτο μᾶλλον ἐνέκρουσαν τὸ μέρος. B(be3e4)T
nic.
457-8. <ἕλεν ἄνδρα κορυστήν / ἐσθλὸν ἐνὶ προμάχοισι:> συναπτέον κορυστὴν ἐσθλόν, ἵν' ᾖ τὸ ἑξῆς <***>. Aim
ariston.
458 a. <Θαλυσιάδην Ἐχέπωλον:> ὅτι ἄδηλον πότερον κύριον, ὁ Θαλυσιάδης ἢ ὁ Ἐχέπωλος. Aint
ex. d
458 b. Θαλυσιάδην Ἐχέπωλον: κύριον τὸ δεύτερον· ἐπιθετικῶς γὰρ ὅτε φησί, „ταχυπώλων“ (Δ 232 al.) λέγει καὶ „εὔπωλον“ (Ε 551 al.) καὶ „αἰολοπώλους“ (Γ 185). καὶ πατρωνυμικοῖς ἀντὶ κυρίων οὐ χρῆται, ὅτι μὴ ἐπὶ τοῦ „καὶ Ἀργεάδην πολύμηλον“ (Π 417). a b (bce3)T | πῶς οὐκ Αἴας πρῶτος —————— αἰνισσόμενος κράτος. A
ex.
459. <φάλον:> τὸ τετυφωμένον. Til
ex.
460-1 a.1 <ἐν δὲ μετώπῳ πῆξε —————— ὄσσε κάλυψεν:> ἱκανὴ μὲν καὶ ἡ αἰφνίδιος ὁρμὴ καὶ ἡ ἀπρόοπτος πληγή, εἰ καὶ καιρία μὴ ἦν, εἰς τὸ θανατῶσαι. νῦν δὲ καὶ ἄμφω ἐπισυμβαίνει· καὶ γὰρ καὶ αὐτῆς τῆς μήνιγγος ἥψατο, ἣ διείργει τὸν ἐγκέφαλον ἄνω καὶ κάτω κειμένη καὶ μόνως περιφυλάττουσα· ἄχρι γὰρ τῆς τοῦ ἐγκεφάλου βάσεως αὐτῆς εἰσέθορε τὸ δόρυ. σημείωσαι δὲ ὅτι τοὺς περὶ κεφαλὴν βαλλομένους ἀνωδύνως φησὶ τελευτᾶν· „τόν ῥ'† ἔβαλε κεφαλὴν ὑπ'† οὔατος, ὧκα δὲ θυμός / ᾤχετ' ἀπὸ μελέων“ (Ο 433 et *n 671-2), „αὐτὰρ ἔπειτ' Εὐρύαλον †πέτρῳ βάλε / μέσην† κὰκ κεφαλήν / ἀμφὶ δέ †οἱ† θάνατος χύτο“ (Π 411-2. 414)· τοῦ κυρίου γὰρ τρωθέντος τόπου καιρίως ἀκολουθεῖ θάνατος τῇ πληγῇ, οὐδὲ ὀλίγον χρόνον εἰς ἀντίληψιν τῆς ὀδύνης παρέχων. καὶ ἐπὶ ὀμφαλοῦ †ταὐτὸ† „ἔνθα μάλιστα / γίνετ' Ἄρης ἀλεγεινός“ (Ν 458-9), „ἀντικρὺ δὲ διέσχε παρ' ὀμφαλόν / γνὺξ δ' ἔριπ' οἰμώξας“ (Υ 416-7)· οἱ γὰρ περὶ γαστέρα τόποι νευρώδεις ὄντες τὴν ἀπὸ τῶν ἡγεμονικῶν αἴσθησιν πλειόνως δέχονται. B(be3e4)
460-1 a.2 ἐν δὲ μετώπῳ πῆξεν< —————— ὄσσε κάλυψεν>:" ἱκανὴ μὲν καὶ ἡ τῆς πληγῆς ἔκπληξις †ἄπειρος† οὖσα θανατῶσαι· ἢ καὶ τῆς μήνιγγος, ἣ διείργει τὸν ἐγκέφαλον, διῃρημένης καὶ τοῦ δόρατος ἄχρι τῆς τοῦ ἐγκεφάλου βάσεως εἰσθορόντος. σημείωσαι δὲ ὅτι τοὺς περὶ κεφαλὴν βαλλομένους ἀνωδύνως φησὶ τελευτᾶν· „τόν ῥ' †ἔβαλε† κεφαλὴν ὑπὲρ οὔατος, ὧκα δὲ θυμός / ᾤχετ' ἀπὸ μελέων“, „αὐτὰρ ἔπειτ' Εὐρύαλον †ἀπεσσύμενον† βάλε πέτρῳ / †μέσην† κὰκ κεφαλήν· ἡ δ' ἄνδιχα πᾶσα κεάσθη / ἐν κόρυθι βριαρῇ. ὁ δ' ἄρα πρηνὴς ἐπὶ γαίῃ / κάππεσεν, ἀμφὶ δέ μιν θάνατος χύτο“ (Π 411-4)· τοῦ κυρίου γὰρ τρωθέντος τόπου ἅμα τῇ πληγῇ ὁ θάνατος, οὐδὲ ὀλίγον χρόνον εἰς ἀντίληψιν τῆς ὀδύνης παρέχων. ἐπὶ δὲ ὀμφαλοῦ „ἔνθα μάλιστα / γίνετ' Ἄρης ἀλεγεινός“, „ἀντικρὺ δὲ διέσχε παρ' ὀμφαλόν / γνὺξ δ' ἔριπ' οἰμώξας“· οἱ γὰρ περὶ γαστέρα τόποι νευρώδεις ὄντες τὴν ἀπὸ τῶν ἡγεμονικῶν αἴσθησιν δέχονται. T
ex.
462 a. ἤριπε δ', ὡς ὅτε πύργος: ὕπτιος γὰρ ἔπεσεν ὑπὸ τῆς ὁρμῆς τοῦ δόρατος. B(bce3)T
ex.
462 b. ἤριπε: εἰς τὴν ἔραν ἔπεσεν. B(be4)T
ariston.
463. τὸν δὲ πεσόντα <ποδῶν ἔλαβε κρείων Ἐλεφήνωρ>: ὅτι ἀπὸ τῆς πληγῆς πέπτωκε· τοὺς γὰρ πόδας τοῖς πολεμίοις δέδωκεν. A
nic.
465-6. ἕλκε δ' ὑπὲκ βελέων <λελιημένος ὄφρα τάχιστα / τεύχεα συλήσειε>: διαστολὴ βραχεῖα βελέων (465). τἆλλα δὲ συναπτέον λελιημένος ὄφρα τάχιστα (465). A
nic. ex.
465. ἕλκε δ' ὑπὲκ βελέων: εἰς τὸ βελέων ὀλίγη διαστολή. T | ἡ ὑπό τὸν ὑποκύψαντα δηλοῖ, ἡ δὲ ἔξ τὴν ἔξω τοῦ κειμένου φοράν. B(bce3e4)T
ex.
466. τεύχεα συλήσειε· <μίνυνθα δέ οἱ γένεθ' ὁρμή>: δικαίως κολάζεται ὁ αἰσχροκερδής, δέον τῶν ζώντων ἅπτεσθαι. b (bce3)T
nic.
468-9. <πλευρά, τά οἱ —————— ἐξεφαάνθη, / οὔτησε:> τὸ ἑξῆς πλευρὰ οὔτησε, τὰ δὲ λοιπὰ διὰ μέσου. Aim
ex.
468 a. πλευρὰ< —————— >ἐξεφαάνθη: καὶ ἡμεῖς εἴδομεν αὐτοῦ τὰ πλευρά. καίριος δὲ ἡ πληγὴ κατὰ καρδίας ἢ πνεύμονος ἐνεχθεῖσα. B(bce3e4)T
ex.
468 b. παρ' ἀσπίδος ἐξεφαάνθη: ἀντὶ τοῦ παρενεχθέντος τοῦ ὅπλου. διδάσκει δὲ μηδὲν ἀπερισκέπτως ποιεῖν. B(bce3e4)T
ex.
470. ἐπ' αὐτῷ δ' ἔργον ἐτύχθη: ἀνανεοῦται τὴν στάσιν καὶ ὑπεκκαύματα δίδωσι τὰς τῶν ἀριστέων πτώσεις καὶ τὸν πόλεμον ἐπιφανέστερον ποιεῖ. ἱκανὴν δὲ πίστιν ἐπάγει τοῖς λόγοις ὡς αὐτόπτης ὤν. B(bce3)T
ex.
470-1. ἔργον ἐτύχθη / ἀργαλέον Τρώων καὶ Ἀχαιῶν: ἤλλακται ἡ φράσις· πρῶτοι γὰρ ὥρμησαν Ἕλληνες δι' Ἐλεφήνορα πεσόντα. B(bce3)T
ex.
472. ἐδνοπάλιζεν: δονῶ δονοπίζω, πλεονασμῷ δονοπαλίζω, συγκοπῇ δνοπαλίζω, ὡς πυκτεύω „πυκταλεύω“ (sophr. fr. 111 k.). AT σημαίνει δὲ κατέβαλ<λ>ε<ν>· „τὰ σὰ ῥάκεα δνοπαλίξεις“ (ξ 512). T
ex.
473-9. Ἀνθεμίωνος υἱὸν< —————— δαμέντι>: οὐ ψιλὸν τοῦ τετρωμένου τὸ ὄνομα τέθεικεν, ἀλλὰ καὶ τὴν αἰτίαν, δι' ἣν ἐκαλεῖτο Σιμοείσιος, καὶ τοῦ πατρὸς τὸ ὄνομα καὶ τὸ χωρίον, ἐν ᾧ ἐτέχθη, καὶ ἐπὶ τί πορευομένη ἡ μήτηρ ἔτεκεν αὐτόν, καὶ τὴν ἡλικίαν ἣν ἔχων ἀπέθανεν, ὅτι ἠΐθεος ἦν. ταῦτα δὲ εἶπε πολλὴν πίστιν ἐπιφέρων τῷ λόγῳ ὡς αὐτόπτης ὤν. B(be3e4)T
ex.
474. <ἠΐθεον:> τὸν ἰσόθεον ἡλικίαν ἔχοντα. Til
d
475. Ἴδηθεν: Ἴδη ἐστὶν —————— ἀπ' αὐτῶν πάντα καθορᾶν. A
ex.
476. μῆλα ἰδέσθαι: μῆλα ὁ ποιητὴς τὰ πρόβατα καὶ τὰς αἶγας, †ἡρόδικος† δὲ τὰ τετράποδα πάντα. B(bce3e4)T
ex.
477-8. <οὐδὲ τοκεῦσι / θρέπτρα φίλοις ἀπέδωκε:> διδάσκει μὴ καραδοκεῖν τὴν ἀπὸ παίδων †γηρωκομίαν. B(bce3e4)Til
ariston.
478. θρέπτρα {φίλοις} : ὅτι Ζηνόδοτος γράφει χωρὶς τοῦ ρ. λέγεται δὲ θρεπτὰ τὰ τεθραμμένα, θρέπτρα δὲ σὺν τῷ ρ τὰ θρεπτήρια, ὥσπερ λύτρα τὰ λυτήρια. A
ex.
480. <πρῶτον:> ἐν τοῖς προμάχοις δηλονότι. B(bce3e4)Til
ex.
480-2. <βάλε στῆθος παρὰ μαζὸν —————— χαμαὶ πέσεν:> καίριος ὁ τόπος· διελθὸν γὰρ τὸν πνεύμονα περὶ τὸν ὧμον ἀνέσχεν. B(bce3e4)
ex.
482. πέσεν αἴγειρος ὥς: μέχρι τούτου τὰ τῆς ὁμοιώσεως. τὰ δὲ λοιπὰ ἐκ περιουσίας ἐναβρυνόμενός φησι καὶ διώκων ἡδονήν. B(bce3)T ποιητικὴ δὲ ἡ ἀναστροφή, οὐ μετρική. B(be3e4)T
hrd.
483 a. <ἐν εἱαμενῇ:> τὸ εἱαμενή δασυντέον ἀπὸ τῆς ἕσεως. Aim
ex. hrd.
483 b. ἥ ῥά τ' ἐν εἱαμενῇ: καὶ ἀλλαχοῦ „αἰγείρων ὑδατοτρεφέων“ (ρ 208). εἱαμενὴ δὲ ἡ συνεστηκυῖα τῶν ὑδάτων συμβολή· εἱμένη εἱαμένη εἱαμενή, ὡς δεξαμενή. | δασυντέον δὲ τὸ εἱαμενῇ παρὰ τὴν ἕσιν. T
d d or.
483 c. ἐν εἱαμενῇ: ἐν καθύδρῳ καὶ βοτανώδει τόπῳ. | ὠνομάσθη δὲ ἀπὸ τῆς ἐγέρσεως αὐτῶν καὶ ἀναδόσεως. | παρὰ τὴν ἕσιν (ἕσιν δὲ λέγει τὴν ἀνάδοσιν τῶν φυτῶν). ἢ ῥειαμενή τις οὖσα, ὁ καταρρεόμενος τόπος, κατὰ ἀφαίρεσιν τοῦ ρ. ἢ γέγονεν ἀπὸ τοῦ ἡμένη, ὁ ὁμαλὸς τόπος, ὡς δεξάμενος δεξαμενή, ἀκεσσάμενος ἀκεσσαμενή, εἶτα κατὰ διάλυσιν τοῦ η εἰς ε καὶ α ἑαμενή, ὡς ἥλω ἑάλω, ἤγη ἐάγη, καὶ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ι <ε>ἱαμενή. A
ex.
484. ἀτάρ τέ οἱ ὄζοι ἐπ' ἀκροτάτῃ πεφύασιν: τὰ γὰρ ἄοζα ἕτοιμα πρὸς κάμψιν. παρυδατίῳ δὲ φυτῷ εἴκασε τὸν παρὰ ποταμὸν γεγενημένον. B(bce3e4)T
ex.
486. {ὄφρ'} ἴτυν {κάμψῃ} : παντὸς περιφεροῦς τὸ τελευταῖον μέρος. T
ariston.
487 a. ἡ μέν τ' ἀζομένη <κεῖται ποταμοῖο παρ' ὄχθας>: ὅτι τὴν αἰτίαν ἐν ἄλλοις παραδίδωσι, δι' ἣν παρὰ ταῖς τῶν ποταμῶν ἀναβολαῖς τίθεται τὰ δρυοτομούμενα ξύλα· „ὡς δ' ὁπότε πλήθων ποταμὸς πεδίον <δὲ> κάτεισι, / χειμάρρους κατ' ὄρεσφιν ὀπαζόμενος Διὸς ὄμβρῳ, / πολλὰς δὲ δρῦς ἀζαλέας, πολλὰς δέ τε πεύκας“ (Λ 492-4). τούτου χάριν, ἵνα κατάγηται ὑπὸ τοῦ ῥεύματος. A
ex.
487 b. ποταμοῖο παρ' ὄχθας: πρὸς τὸ ἀχθῆναι ὑπὸ τοῦ ποταμοῦ, B(bce3e4)T „πολλὰς δὲ δρῦς ἀζαλέας, πολλὰς δέ τε πεύκας / εἰσφέρεται“ (Λ 494-5). τίς δὲ παραπλέων ποταμὸν οὐχ ὑπομνησθήσεται τοῦ ἔπους; B(bce3)T
ex.
488. τοῖον: πεσόντα ἢ ὄντα. T
ex.
489-90. Ἄντιφος ... / Πριαμίδης: ἐπεὶ καὶ Ἰθακήσιος Αἰγυπτίου υἱός (sc. β 19). T
did.
490. <ἀκόντισεν ὀξέϊ δουρί:> ἐν ἄλλῳ „ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ“. Aim
ariston.
491 a. <τοῦ μὲν ἅμαρθ', ὁ δὲ Λεῦκον Ὀδυσσέος ἐσθλὸν ἑταῖρον:> ὅτι συγχεῖται τὰ τῆς τάξεως διὰ τὴν τοῦ πολέμου ταραχήν. Aint
ex.
491 b. Ὀδυσσέος ἐσθλὸν ἑταῖρον: πῶς ἑταῖρον αὐτόν φησιν Ὀδυσσέως μὴ στρατευομένων Ἰθακησίων πλησίον Σαλαμινίων; ἑταῖρον οὖν οὐ τὸν πολίτην, ἀλλὰ τὸν συνεργόν φησιν· τί γὰρ ἄτοπον, εἰ Σαλαμίνιος ὢν ἑταῖρός ἐστιν Ὀδυσσεῖ; B(bce3e4)T Ἀρίσταρχος δὲ ὡς ποιητικὸν παραιτεῖται. T οἱ δέ, ὅτι συγκέχυται ἡ μάχη, B(bce3e4)T ὡς καὶ „ἀνὴρ ἄνδρ' ἐδνοπάλιζεν“ (Δ 472). T ἢ ὅτι Αἴας ἐπῄει τὰς τάξεις βοηθῶν· καί που γὰρ Ὀδυσσεῖ βοηθεῖ, ὡς δηλοῖ ἡ πεδιὰς μάχη (cf. Λ 473-86), καί που Μενεσθεῖ βοηθεῖ ἐν τῇ τειχομαχίᾳ (cf. Μ 370 sq.) καὶ Μενέλαος αὐτὸν ἄγει ἐπὶ Πάτροκλον (cf. Ρ 120-2). B(bce3e4)T
nic. hrd.
492 a. βεβλήκει βουβῶνα, νέκυν: βραχὺ διασταλτέον ἐπὶ τὸ βουβῶνα. | οὐκ ἀναγκαῖον δὲ ἐκτείνειν τὴν τελευταίαν τοῦ νέκυν διὰ τὸ μέτρον· ἀπήρτικε γὰρ εἰς μέρος λόγου. A
ex.
492 b. βεβλήκει βουβῶνα: ἐμπεφύκασι μεγάλαι ἀρτηρίαι καὶ φλέβες τοῖς βουβῶσιν αἱμορραγίας ποιοῦσαι, αἳ βοηθούμεναι μὲν ἐπικίνδυνοι, ἀμελούμεναι δέ εἰσι θανατώδεις. B(bce3e4)T
ex.
493. ἤριπε δ' ἀμφ' αὐτῷ, νεκρὸς δέ οἱ ἔκπεσε: ὡς ἐκεῖ „μίνυνθα δέ οἱ γένεθ' ὁρμή“ (Δ 466). περὶ ὃ δὲ μάλιστα ἐσπούδαζον, τούτου στερῶν αὐτοὺς ὁ ποιητὴς κολάζει. B(bce3)T
ex.
494-5. τοῦ δ' Ὀδυσεὺς< —————— >ἀποκταμένοιο χολώθη, / βῆ δὲ διὰ προμάχων: „ἀρνύμενος ἥν τε ψυχήν“ (α 5). T
ex.
496. στῆ δὲ μάλ' ἐγγὺς ἰών: ἐγγὺς ἰών τοῦ Λεύκου ὑπερασπίζων. B(bce3e4)T
hrd.d
497 a. ἀμφὶ ἕ {παπτήνας} : δασυντέον τὸ ε καὶ ὀρθοτονητέον· μεταλαμβάνεται γὰρ εἰς σύνθετον. A ἑαυτόν. Aint
ex.
497 b. ἀμφὶ ἓ παπτήνας: οἰκεῖον τῷ προνοητικῷ Ὀδυσσεῖ, οὐχ ὡς ὁ Ἐλεφήνωρ (cf. Δ 465-9). οὗτος δὲ περισκοπεῖ, μή τι γυμνὸν εἴη τοῦ σώματος. B(bce3e4)T
ex.
497 c. κεκάδοντο: διὰ τὴν τοῦ δόρατος ὁρμὴν οἱ μὲν ἔνθεν, οἱ δὲ ἐκεῖθεν ἐχωρίσθησαν. B(bce3e4)T
d or.
499 a. νόθον: τὸν οὐ γνήσιον υἱόν, ἀλλ' ἐκ —————— Πολυμήλη. | γίνεται δὲ νόθος †νόθιος† καὶ ἐν ὑπερθέσει ὀθνεῖος. A
ex.
499 b. Δημοκόωντα: πρῶτος τῶν Πριαμιδῶν οὗτος ἀναιρεῖται. B(bce3)T
ex.
500 a. ὅς οἱ Ἀβυδόθεν ἦλθε: τῆς Ἑλλησποντίδος Ἀβύδου μέμνηται· τὰς γὰρ πλησίον τῆς Τροίας πόλεις ἀσφαλεστέρας ἔδει εἶναι ὡς τῶν ἐπιτηδείων χορηγούς· διὸ οὐ πεπόρθηται ὑπὸ Ἀχιλλέως. b (bce3e4)T
ariston.
500 b. <ὅς οἱ Ἀβυδόθεν ἦλθε παρ' ἵππων ὠκειάων:> ὅτι οὕτως λέγει ὡς ἐν Ἀβύδῳ ἱπποτροφίων ὄντων τοῦ Πριάμου. Aint
ex.d
500 c. παρ' ἵππων: ἐκ τῶν ἵππων, ὡς ἐκεῖ ὄντων τῶν ἱπποστασίων Πριάμου. οἱ δὲ ἀντὶ τοῦ ἐφ' ἵππων. B(bce3e4)T παρ' ἵππων ὠκειάων: ἐξ ἐκείνου —————— τοῦ Πριάμου. A
ex.
502 a. κόρσην: τὸν κρόταφον· ἐπὶ κόρσης γὰρ λέγουσιν Ἀττικοὶ τὴν γνάθον. a b (bce3e4)T καὶ ἑτέροιο διὰ κροτάφοιο· AT ὡς οὖν ἐλλὸς ἔλαφος, οὕτω κόρση κρόταφος. a b (bce3e4)T
ariston.
502 b. <κόρσην· ἡ δ' ἑτέροιο διὰ κροτάφοιο πέρησεν:> ἡ διπλῆ {δέ} , διότι προειπὼν τὴν κόρσην διέσταλκε κατὰ μέρος τὸν κρόταφον. A
d
503. τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψεν: σολοικισμὸς παρὰ —————— σκότος ὄσσε κάλυψεν. A
ex.
505. χώρησαν δ' ὑπό τε πρόμαχοι <καὶ φαίδιμος Ἕκτωρ>: πῶς νικῶσιν Ἕλληνες, οὓς ὁ Ζεὺς θέλει ἡττᾶσθαι; ἐροῦμεν ὅτι ἐᾷ Ζεὺς ποινὰς τίνειν τῶν πλημμελημάτων τοὺς Τρῶας· ἢ δείκνυσι †καθότι δι' ἀμφοτέρων τὴν δύναμιν, ἵνα καὶ συμμαχῶν Τρωσὶν ἐπιδείξηται τὴν χάριν, εἴ γε ὃν ἔτρεψε μόνος Αἴας, οὗτος ἅμα Διῒ καὶ τοὺς πάντας Ἕλληνας διώκει. B(bce3 e4)T
ex.
506. ἐρύσαντο δὲ νεκρούς: τοὺς ἰδίους· B(bce3)T φιλάλληλοι γάρ, καὶ ὑπὲρ Ἐλεφήνορος πόλεμος γίνεται, καὶ Ὀδυσσεὺς ὑπερασπίζει Λεύκου. B(bce3e4)T
d
507 a. <ἴθυσαν:> ἐπ' εὐθείας ὥρμησαν. T
ex.
507 b. νεμέσησε δ' Ἀπόλλων: φθονεῖ μὲν τῇ τῶν Ἀχαιῶν εὐπραγίᾳ, συνάχθεται δὲ Τρωσί. καλῶς δὲ πρῶτοι βοηθοῦνται, ἵνα καὶ Ἀθηνᾶ παραστῇ τούτοις. B(bce3e4)T
d
508. Περγάμου ἐκκατιδών: ἐκ τῆς ἀκροπόλεως —————— κατακλυσμοῖς. A
ex.
510 a. οὔ σφι λίθος χρὼς <οὐδὲ σίδηρος>: καὶ Ἀγησίλαος παρατασσόμενος ὑπεμίμνῃσκεν ὅτι πρὸς ἀνθρώπους καὶ τρωτοὺς ἡ μάχη. ὑπερβολὴ δὲ δέους, εἴ γε τοιούτους ὑπειλήφασι τοὺς πολεμίους. B(bce3e4)T καὶ ἀλλαχοῦ· „καὶ γάρ τ' ἦν τούτῳ {γε} τρωτὸς χρὼς ὀξέϊ χαλκῷ“ (Φ 568). T
d
510 b. <λίθος:> λίθινος. Til
ex.
511. ταμεσίχροα: ὡς ἐμῶ ἐμέσω, οὕτω ταμῶ ταμέσω. T
ex.
512-3. οὐδ' Ἀχιλεὺς< —————— > / μάρναται: εἰδότας ὑπομιμνῄσκει θρασυτέρους ποιῶν καὶ ἡμᾶς εἰς ἐπιπόθησιν ἄγει τῆς Ἀχιλλέως ἐξόδου. ἅμα δὲ καὶ αὔξει τὸ πρόσωπον. B(bce3e4)T
ariston.
513 a. <χόλον:> ὅτι ἀντιφράζει τὸν χόλον τῇ μήνιδι ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ προσώπου. Aim
ex.
513 b.1 χόλον †τε† πέσσει: ἐπὶ πολὺ κατέχει· πολὺ γὰρ τὸ διάστημα ἄχρι †πεύσεως† τῶν καρπῶν. ἐδηλώθη οὖν ἡ μῆνις Ἀχιλλέως. T
513 b.2 ἐπὶ πολὺ κατέχει. πολὺ δὲ τὸ μεταξὺ διάστημα μετὰ τὴν βλάστησιν τῶν καρπῶν ἄχρι τῆς πέψεως· ὅθεν καὶ τὴν παραβολὴν εἴληφε ταύτην. B(bce3e4)
d ex.
515. Τριτογένεια: ἡ Ἀθηνᾶ ἡ τὸ τρεῖν —————— Λιβύης γεννηθεῖσα. A | ὅτι γεννηθεῖσαν ἔτρεσαν αὐτὴν οἱ θεοί. a b (bce3e4)T
ex.
516. ὅθι μεθιέντας ἴδοιτο: οὐχ ὡς Ἀπόλλων τοὺς πάντας, ἀλλὰ τοὺς ἀμελεῖς· τοῦτο γὰρ διορθώσεως δύναται τυχεῖν ἑκούσιον ὂν πταῖσμα, τὸ δὲ φυσικόν. B(bce3)T
ex.
517 a. ἔνθ' Ἀμαρυγκείδην <Διώρεα μοῖρ' ἐπέδησε>: νῦν ἀπὸ τῶν Ἑλλήνων ἤρξατο, ἐπεὶ τότε (sc. Δ 457 et 473) ἀπὸ τῶν Τρώων. μοιρίδιον δὲ τὸν θάνατόν φησιν. B(bce3)T καὶ ἐπέδησε καλῶς ἐπὶ τοῦ κατὰ τὸν πόδα βληθέντος. B(bce3e4)T
did.
517 b. <μοῖρ' ἐπέδησε:> Ἀρίσταρχος „μοῖρα πέδησε“ Ἰακῶς. Aim
ex.
519-20 a.1 <Θρῃκῶν ἀγὸς —————— Αἰνόθεν εἰληλούθει:> πῶς ἐν τῷ Καταλόγῳ (cf. Β 844-5) φησὶν ὅτι Θρήϊκας ἦγε σὺν Ἀκάμαντι, ὅσους Ἑλλήσποντος ἐντὸς ἐέργει, νῦν δὲ λέγει ὅτι Αἰνόθεν εἰληλούθει; ἢ τάχα οὗτοι μὲν πάντες περιῴκουν, τὰ δὲ βασίλεια ἐν Αἴνῳ ἦν τὰ αὐτοῦ. B(bce3e4)
519-20 a.2 βάλε δὲ Θρῃκῶν ἀγὸς< —————— Αἰνόθεν εἰληλούθει>:" ἐν γὰρ τῷ Καταλόγῳ (Β 844-5) φησὶ μόνον ὅτι Θρᾷκας ἦγε σὺν Ἀκάμαντι· „αὐτὰρ Θρήϊκας ἦγ' Ἀκάμας καὶ Πείροος ἥρως, / <ὅσς>ους Ἑλλήσποντος ἀγάρροος ἐντὸς ἐέργει.“ δύναται οὖν ἐν Αἴνῳ τὰ βασίλεια εἶναι. T
ariston.
521 a. <λᾶας ἀναιδής:> ὅτι μεταφορικῶς τὸ ἀνένδοτον καὶ σκληρὸν ἀναιδὲς λέγει. Aim
ex.
521 b. λᾶας ἀναιδής: ὁ σκληρὸς μεταφορικῶς, εἴγε ἀμφότερα τὰ νεῦρα καὶ τὰ ὀστᾶ διαρρήγνυσι. T
ex.
522. ὁ δ' ὕπτιος: εἰκότως· σφοδρὰ γὰρ ἡ πληγή, εἴγε τὰ ὀστᾶ καὶ ἄμφω τὼ τένοντε συνηλοίησεν ὁ λᾶας. B(bce3e4)T
nic.
523 a. <κάππεσεν:> βραχεῖα διαστολὴ μετὰ τὸ ῥῆμα. Aim
ex.
523 b. χεῖρε <φίλοις ἑτάροισι> πετάσσας: συμμαχίαν αἰτῶν. B(bce3e4)T
ex.
526 a.1 χύντο χαμαὶ χολάδες: μαλθακὰ γὰρ καὶ ὀλισθηρά εἰσι τὰ ἔντερα. χολάδες δὲ τὰ παχέα ἔντερα, ὅθεν καὶ χόλιξ. T
d
526 a.2 τὰ παχέα ἔντερα, ὅθεν καὶ χόλιξ. χύντο δέ, ὅτι μαλθακὰ καὶ ὀλισθηρὰ τὰ ἔντερα. B(bce3e4) {χύντο χαμαὶ} χολάδες: τὰ ἔντερα —————— τὸ χεῖσθαι, οὐ καλῶς. A
did.
527 a.1 <ἐπεσσύμενον:> Ἀρίσταρχος διὰ τοῦ α „ἀπεσσύμενον“, ἀπιόντα τὸν Πείρωα. ἐν δὲ τῇ ἑτέρᾳ „ἐπεσσύμενος“, ἵνα ἐπὶ τοῦ Θόαντος λέγηται. ἄτοπος δὲ τέλεον ἡ φερομένη ἐπεσσύμενον. Aim
527 a.2 ἀπεσσύμενον" {βάλε δουρί} : ἀπεσσύμενον διὰ τοῦ α. T
ariston.
527 b. <βάλε:> ὅτι τὸ βάλε ἐκ βολῆς ἔτρωσε. Aint
hrd.
534. οἵ ἑ {μέγαν περ ἐόντα} : ἐγκλιτικῶς ἀναγνωστέον, ἵνα εἰς ἁπλῆν ἀντωνυμίαν ἡ μετάληψις γένηται. A
ex.
535 a.1 ὁ δὲ χασσάμενος πελεμίχθη: ἄμεινον οὕτως· οὐ γὰρ ἐπὶ αὐτῶν, μὴ καὶ γυμνωθῇ τῆς ἀσπίδος. T
535 a.2 καλῶς οὐκ ἐπὶ αὐτῶν, ἀλλὰ χασσάμενος, B(bce3) μήποτε γυμνωθῇ τῆς ἀσπίδος. B(bce3e4)
ariston.
535 b. πελεμίχθη: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ σημαινόμενον, ὅτι τὰ ἐμπησσόμενα τῇ ἀσπίδι δόρατα ἀναχωροῦντες διετίνασσον, ἵνα ἐκπέσῃ. A
nic.
536-8. <ὣς τώ γ' ἐν κονίῃσι —————— / ἡγεμόνες:> συναπτέον ἕως τοῦ ἡγεμόνες (538). Aim
ariston. hrd. x
539 a. ἔνθα κεν οὔ κέ τι ἔργον <ἀνὴρ ὀνόσαιτο μετελθών>: ὅτι περισσὸς ὁ κέν, καὶ ὅτι ῥῆμα καὶ χρόνος ἐνήλλακται. | ἰστέον δὲ ὅτι ὁ Ἀσκαλωνίτης (p. 45 b.)βαρύνει τὴν οὔ ἀπόφασιν, „οὐκέτι“, ἵνα ᾖ τὸ ἑξῆς ἀρχὴ „ἔτι“. φέρεται δὲ καὶ ἑτέρα ἀνάγνωσις {ἐν παραλλήλοις} οὔ κέ τι, ἐν παραλλήλοις δύο ὀξείαις, ἵνα τρία μέρη λόγου γένηται, οὔ καὶ ὁ κέ σύνδεσμος καὶ τὸ τί, ἵνα τὸ ἑξῆς ᾖ οὐκ ἂν ὀνόσαιτο καὶ φανέντα. | ὅτι διὰ λόγον τοιοῦτον τὸ „ἔτι“ μόριον μετὰ τοῦ οὐχὶ ἔννοιαν ἀναδέχεται τοιαύτην, ἀπόφασιν γεγονότος πράγματος, οἷον „οὐκέτι φιλολογεῖ“· πρότερον γάρ τις ἐφιλολόγει. „οὐκέτι περιπατεῖ“. ἐὰν οὖν παραλάβωμεν οὐκέτι ἔργον ὀνόσαιτο, τοιοῦτό τι παραληψόμεθα, ὡς ὅτι πρότερον μὲν ὀνοτὸν ἦν τὸ ἔργον, νῦν δὲ οὐκέτι· ἔνθεν οἱ μὲν τρία μέρη λόγου παρελάμβανον. οἱ δὲ κατὰ παρολκὴν τὸ „ἔτι“, οἷον τὸ ἐν τῇ Ὀδυσσείᾳ (ε 153)· „ἔνθ' οὐκ ἔτι ἥνδανε νύμφη“. A
ex. ex.
539 b. οὐκέτι: πλεονασμὸς τὸ ἔτι· B(bce3)T „μηκέτι πάμπαν Ἀχιλλῆϊ προμάχιζε“ (Υ 376)· „ὅν μοι δῶκε πατὴρ ἔτι“ (ψ 228). T | παντοδαπὰς δὲ πληγὰς καὶ πτώματα διελθὼν ἐπαναπαύει τὸν ἀκροατήν. B(bce3)T
ariston.
540. <ὅστις ἔτ' ἄβλητος καὶ ἀνούτατος ὀξέϊ χαλκῷ:> ὅτι διέσταλκε τὸ οὐτάσαι καὶ τὸ βαλεῖν. Aint
nic.
541-2. δινεύοι κατὰ μές<ς>ον< —————— ἀπερύκοι ἐρωήν>: διασταλτέον μέσον (541) καὶ ἑλοῦσα (542)· ἤρτηται γὰρ ὁ λόγος ἐκ τῶν προκειμένων, ἵν' ᾖ ἡ διάνοια· τότε ἄν τις πάντα τὰ τῆς μάχης ἔργα κατεπλάγη παρατυχών, εἴ γέ τις ἄτρωτος διὰ μέσων ἐδύνατο πορευθῆναι, ἦγε δὲ αὐτὸν ἡ Ἀθηνᾶ ἁπτομένη τῆς χειρὸς <καὶ> τὰ φερόμενα ἀπέτρεπε βέλη. A
ex.
541. ἄγοι δέ ἑ Παλλὰς Ἀθήνη: θεατὴν ἑαυτῷ ἀνέπλασε τῆς μάχης, B(bce3)T ὑπὸ θεῶν ὁδηγούμενον, T ἵνα ἀθορύβως σκοπῇ καὶ ἐν μέσοις τοῖς μαχομένοις, καὶ ἵνα ἀκριβῶς θεῷτο. B(bce3) T
Παράκειται τὰ Ἀριστονίκου σημεῖα καὶ τὰ Διδύμου Περὶ τῆς Ἀρισταρχείου διορθώσεως, τινὰ δὲ καὶ ἐκ τῆς Ἰλιακῆς προσῳδίας Ἡρωδιανοῦ καὶ τοῦ Νικάνορος Περὶ Ὁμηρικῆς στιγμῆς. A